Η Μαρίνα Ασλάνογλου έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό People και τη Φανή Πλατσατούρα, όπου μίλησε μεταξύ άλλων και για τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι να κρατήσει στην αγκαλιά της τον 20 μηνών σήμερα γιο της.
Άρα, εκεί αρχίζουν άλλοι φόβοι;
Ε, βέβαια, αρχίζουν άλλοι φόβοι. Να κρατηθεί αυτό το μωρό. Να ακούσουμε την καρδιά του, να γίνει η εξέταση β’ επιπέδου, που δείχνει αν το παιδί είναι καλά ή έχει κάποιο σύνδρομο. Όλα αυτά, φυσικά, σε αγχώνουν. Η αλήθεια είναι πως είχα πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη. Με διάφορα προβλήματα, από θρομβοφιλία με αντιπηκτικές ενέσεις, από διαβήτη κύησης που έκανα τρεις ενέσεις ινσουλίνης την ημέρα και δεν μπορούσα να φάω τίποτα, από αντιβίωση που έπρεπε να πάρω λόγω σταφυλόκοκκου κ.ο.κ. Ώσπου στον πέμπτο μήνα έπαθα αποκόλληση και έμεινα για δυο μήνες ακίνητη στο κρεβάτι. Αλλά να σου πω κάτι; Δεν υπήρχε μέρα που να μην είμαι αισιόδοξη και χαρούμενη για το πλάσμα που μεγάλωνε μέσα μου.
Πώς το κατάφερες αυτό;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Πώς βάζουμε τα κινητά σε «λειτουργία πτήσης»; Κάτι αντίστοιχο έκανα κι εγώ. Είπα πως δεν θα με επηρεάσει τίποτα. Έκανα τόσο αγώνα, πήρα τόσες ορμόνες και άλλα τόσα φάρμακα, χτύπαγα ενέσεις ακόμη και κατά τη διάρκεια της παράστασης, είχα υποστεί όλα αυτά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα λόγω ορμονών, το πρήξιμο και την αποτυχία των δύο προηγούμενων εξωσωματικών και είπα πως «όχι, Κωνσταντίνε μου, θα μείνεις».
Πώς «χτύπαγες» ενέσεις ακόμη και στην παράσταση;
Παίρνεις ενέσιμες ορμόνες, εγώ τις έκανα μόνη μου στην κοιλιά κάθε μέρα, και στις τρεις εξωσωματικές. Εναλλάξ γύρω από τον αφαλό γιατί μελανιάζεις συνήθως. Τότε, έπαιζα στον Αύγουστο στο θέατρο Χορν. Είχα ένα ψυγειάκι στο καμαρίνι, έφευγα από τη σκηνή, έπαιρνα τα φάρμακα και ξανανέβαινα. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (σ.σ. σκηνοθέτης της παράστασης) γνώριζε τα πάντα από την αρχή και με στήριξε πάρα πολύ σε όλη τη διαδικασία.
Με τι ψυχολογία τα έκανες όλα αυτά;
Με πολύ καλή ψυχολογία θέλω να σου πω, γιατί σκεφτόμουν ότι κάνω έναν προσωπικό αγώνα. Έχω βάλει ένα στοίχημα και θα το κερδίσω. Αν είχα εγκαταλείψει την προσπάθεια, τώρα δεν ξέρω αν θα είχα τον γιο μου.
Και αποκόλληση πώς έπαθες;
Είναι Σάββατο και έχω διπλή παράσταση στον Αύγουστο. Είμαι ήδη πέντε μηνών έγκυος. Ένας τεχνικός μού λέει «Μαρίνα, δεν σε βλέπω να περπατάς πολύ καλά, τι τις θέλεις τις διπλές παραστάσεις;». Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τα λόγια του γιατρού μου, πως η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια και μπορώ να συνεχίσω κανονικά ό,τι έκανα και πριν μείνω έγκυος. Ωστόσο, επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι και πονούσα. Το πρωί που ξύπνησα είδα αίμα. «Όπως είσαι έλα στο νοσοκομείο. Τώρα!» μου είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο. Ακόμη όμως και εκείνες τις κρίσιμες στιγμές ήμουν ψύχραιμη. Μάλλον γιατί δεν ήμουν μόνη, είχα ανθρώπους δίπλα μου να με στηρίξουν. Και ήθελα να δείξω στο μωρό που είχα μέσα μου πως «εγώ είμαι εδώ, θα σε προστατεύσω μέχρι το τέλος».
Τι έδειξαν οι εξετάσεις στο νοσοκομείο;
Αποκόλληση και αιμάτωμα. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να άνοιγε ο πλακούντας και να έχανα το μωρό. Τήρησα κατά γράμμα τις οδηγίες του γιατρού μου. Από εκείνη τη μέρα δεν σηκώθηκα για δυο ολόκληρους μήνες από το κρεβάτι. Συγκεκριμένα από τον καναπέ, γιατί το υπνοδωμάτιό μου είχε σκάλες, τις οποίες δεν μπορούσα να ανεβοκατέβω. Με βοήθησε πολύ η μητέρα μου και ο Δήμος. Τελείωνε τη δουλειά του και ερχόταν απευθείας στο σπίτι για να μου κρατά συντροφιά. Πέρασα δύσκολα. Δεν μπορούσα να φάω, να κουνηθώ, να βγω έξω. Είχα μια κοιλιά ως εκεί και έπρεπε να κάνω ενέσεις και να παραμένω ακίνητη. Αλλά ονειρευόμουν! Αυτό με έσωσε όλο αυτό το διάστημα. Ονειρευόμουν πώς θα είναι το μωρό μου, τι θα κάνουμε μαζί…
Μαζί με σένα, έδινε αγώνα και ο Κωνσταντίνος…
Ναι, ήταν μαχητής! Αυτό το παιδάκι ήθελε πολύ να έρθει στον κόσμο. Ήταν δυνατός, άντεξε όλες τις δοκιμασίες. Θα σου πω κάτι! Στη δεύτερη εξωσωματική, το προηγούμενο βράδυ από τα αποτελέσματα είδα στον ύπνο μου ένα μελαχρινό μωρό με πάνα πάνω στο κρεβάτι μου, να γελά με την καρδιά του. Την επόμενη μέρα, μου είπαν πως δεν ήμουν έγκυος. Με κάποιον τρόπο, όμως, αυτό το μωρό μού εντυπώθηκε στο μυαλό. Ε λοιπόν, θέλω να σου πω ότι αυτό το γέλιο του μωρού που είχα δει στον ύπνο μου εκείνο το βράδυ το έχει ο Κωνσταντίνος! Σαν να μου ‘λεγε «Θα γελάσεις κι εσύ, μανούλα. Θα ‘ρθω με έναν τρόπο»!
Και πάμε στη μέρα που γεννιέται ο Κωνσταντίνος.
14 Μαρτίου του 2018. Η μέρα που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Έπρεπε να βγει δύο εβδομάδες νωρίτερα από το κανονικό λόγω του διαβήτη κύησης που είχα. Το προηγούμενο βράδυ έκανα τον πιο ήρεμο και γαλήνιο ύπνο μαζί με τον άντρα μου. Μπήκα στο νοσοκομείο και ένιωθα σαν να έχω πρεμιέρα. Ήταν όλοι μου οι φίλοι από τις 9.00 το πρωί εκεί. Η Θάλεια Ματίκα, ο Τάσος Ιορδανίδης, η Νικολέτα Κοτσαηλίδου, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, η Ελισάβετ Μουτάφη, ο Μάνος Νιφλής, ο Θοδωρής Κατσαφάδος, ο Οδυσσέας Ιωάννου, οι γονείς μου, ο αδελφός μου, οι κολλητές μου. Δεν καταλαβαίνεις τι γινόταν στο νοσοκομείο. Αφού όταν με έβγαλαν με το φορείο, τους βλέπω όλους μπροστά μου και λέω «Τι έγινε, ρε παιδιά, πρόβα έχουμε;».
Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνες τις ώρες;
Δεν θα ξεχάσω πώς έτρεμαν τα χέρια μου από την ένταση, όπως και τη στιγμή που αποχαιρέτησα τον Δήμο για να μπω στο χειρουργείο και μου έβαλε πάνω μου ένα κομποσκοίνι από ένα μοναστήρι, γιατί είχα τάξει τον Κωνσταντίνο μου στον Όσιο Μελέτιο. Εκεί δεν κρύβω πως φοβήθηκα! Και φυσικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του γιου μου, τη στιγμή που γεννήθηκε. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα «Όλος μου ο αγώνας είναι μπροστά στα μάτια μου…». Κι ύστερα έσβησα!
*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής