Μαρία Κορινθίου: «Τώρα που κάποιοι χώθηκαν στη λάσπη, βγαίνουν και δυσανασχετούν»

Η Μαρία Κορινθίου μιλάει αποκλειστικά στο zappIT. Η όμορφη ηθοποιός επαναλαμβάνει στη σκηνή του θεάτρου Alhambra τον μονόλογο «Τζόρνταν» σε σκηνοθεσία Γιάννη Αϊβάζη κάθε Κυριακή. Οι απαιτήσεις του έργου, η πρόκληση, η αμφισβήτηση και οι αποκαλύψεις στον καλλιτεχνικό χώρο. Η Μαρία Κορινθίου εφ’ όλης της ύλης…

Πως έχει εξελιχθεί η σχέση με την Σίρλεϊ από την τελευταία μας συνάντηση, δυο χρόνια πριν, στα ξεκινήματα του Τζόρνταν;

Έχουμε γίνει πια ένα. Αγαπάω την ιστορία της. Έχω μεγάλο δέσιμο με την Σίρλεϊ και τον Τζόρνταν. Νιώθω κομμάτι μου πια αυτό το έργο και δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσω. Από την πρώτη στιγμή, όταν το έπιασα στα χέρια μου ήταν σαν να ήξερα ότι έχει γραφτεί για μένα. Είναι ένα περίεργο πράγμα που δεν μπορώ να εξηγήσω. Είναι σπουδαίο έργο, πρόκειται για τον πιο δύσκολο γυναικείο μονόλογο στο θέατρο.

Αισθάνεσαι μεγαλύτερη την πρόκληση του μοιράσματος μιας τέτοιας αληθινής ιστορίας;

Έχει μεγαλύτερο βάρος, δεν το αντιμετωπίζω σαν πρόκληση. Νιώθω σεβασμό προς αυτούς τους ανθρώπους. Την Σίρλεϋ και το μωρό της. Σαν μεγαλύτερη πρόκληση θα όριζα την γραφή του έργου. Γι’ αυτό και είναι δύσκολος μονόλογος. Έχουμε ένα κείμενο 90 σελίδων, που δεν έχουμε κόψει τίποτα, χωρίς διάλειμμα, με πολύ δύσκολη γραφή. Γι΄ αυτό και η μία από τις δύο συγγραφείς το παρομοιάζει με αρχαία τραγωδία και μια σύγχρονη Μήδεια.

Πως «διάβασε» σκηνοθετικά το έργο ο Γιάννης Αϊβάζης, τι ανέδειξε;

Το έργο είναι γραμμένο θεατρικά και διαδραματίζεται μόνο με μια πολυθρόνα και την ηθοποιό στο κέντρο της σκηνής. Η σκηνοθετική του προσέγγιση ήταν να χωρίσει την σκηνή στις σκέψεις της Σίρλεϊ, χωρίς να το βάλει δηλαδή μόνο σε μια και αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Το βρίσκω πολύ έξυπνο και το λέω με καμάρι. Έχει κάνει μια σπουδαία, πρωτότυπη σκηνοθεσία ενώ υπογράφει επίσης την μουσική επιμέλεια και την επιμέλεια των φωτισμών.

Και επιλέγετε μια μεγάλη σκηνή που, αν και υπήρχε ο κίνδυνος να σε “καταπιεί”, θα τολμήσω να πω πως την αντιμετώπισες με τσαμπουκά.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, έρχομαι εγώ και σ’ ευχαριστώ γιατί, όταν είπαμε να ανέβει η δουλειά στο Alhambra, όλοι μου έλεγαν να το κάνω σε μικρότερο θέατρο. Είναι μονόλογος, θα έχεις πρόβλημα φωνητικά γιατί είναι μεγάλο θέατρο, θα χάνεσαι στις πίσω θέσεις, θα σε καταπιεί η σκηνή… Πείσμωνα, όμως. Ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου και έλεγα πως αυτό το έργο δεν αξίζει τίποτα λιγότερο. Το σέβομαι πάρα πολύ και δεν το έπιασα με ελαφρότητα. Ξέρω την δυναμική και το εκτόπισμα μου πάνω στη σκηνή, δεν φοβήθηκα. Πρόκληση ήταν να αποδείξω πόσο μεγάλη μαγκιά είναι σε ένα μεγάλο θέατρο να μην σε καταπιεί η σκηνή.

Αισθάνεσαι μια δικαίωση σε αυτή την στιγμή; Σαν να έκλεισες δηλαδή κάποια στόματα;

Νιώθω δικαίωση η ίδια σαν προσωπικότητα καλλιτεχνική μέσα στον χώρο. Με αυτή την δουλειά δεν θα πω πως έκλεισα κάποια στόματα, ίσα ίσα τους έτριψα το αποτέλεσμα στη μούρη. Όταν πηγαίνω σε μια παράσταση σαν θεατής, χωρίς να είμαι ούτε σκηνοθέτης ούτε θεατρικός παραγωγός και ξεχωρίζω έναν ηθοποιό με ταλέντο που βρίσκεται στον τέταρτο ρόλο, πίσω πίσω στη σκηνή, έτσι γνωρίζουν και αυτοί. Είμαι 20 χρόνια στον χώρο, ξέρουν καλά τις δυνατότητες μου, δεν περίμεναν το Τζόρνταν για να τις μάθουν. Τις ξέρουν καιρό.

Εγώ να συμφωνήσω μαζί σου αλλά γιατί υπάρχει αυτή η επίμονη αμφισβήτηση από ορισμένους κακεντρεχείς στο πρόσωπο σου;

Εδώ έχουμε ένα επιδαύριο έργο και στο λέω πολύ θρασύτατα καθώς το έχουν γράψει στο εξωτερικό. Τους δείχνω ότι μέχρι και αυτό το κάνω. Πιάνω από κωμίκα μέχρι σουμπρέτα, μέχρι ντάμα, μέχρι ενζενί, τα κάνω σωστά και τους τα τρίβω στη μούρη. Δεν με ενδιαφέρει αν και πότε θα σταματήσουν, ας κάνουν ότι θέλουν. Πια δεν με αφορούν, με αφορούσαν όταν ήμουν πιτσιρίκα. Τότε με πονούσε πάρα πολύ, με έπιανε το παράπονο. Όταν είσαι ένα κορίτσι 24 ετών και έρχεσαι από την Αμερική με όνειρα και όμορφες φιλοδοξίες, όμως, σε ρίχνουν στα τάρταρα. Από την αρχή έβλεπαν το όποιο ταλέντο, ήξεραν πως το έχω σπουδάσει αλλά ήθελαν να είναι δύσπιστοι. Στο μόνο που μπορούσαν να με χτυπήσουν, γιατί δεν έκανα κάποια θελήματα και δεν μπήκα σε κλίκες, ήταν στο αν έχω μεγάλο στήθος ή δυο ωραία μάτια.

Πόσο σε έφθειρε αλήθεια όλο αυτό και πότε έπαψες να το παίρνεις μέσα σου, Μαρία;

Αυτό έγινε με την πάροδο του χρόνου. Όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο πεισμώνεις και στηρίζεσαι στα πόδια σου. Θα σου πω όμως, Αλέξανδρε, πως ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την αλήθεια μου, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ίδια την Μαρία και ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την τέχνη μου. Παρόλο που με χτυπούσαν για τα ωραία μου μάτια και το αν έχω μεγάλο στήθος ή καμπύλες. Διότι αν γυρίσεις πίσω, μόνο σε αυτό με χτυπούν. Δεν έχουν να μου προσάψουν απολύτως τίποτα και στο λέω με κεφαλαία γράμματα. Ούτε σχέσεις είχα μέσα στον χώρο ούτε τίποτα. Είμαι η μόνη που έχω κάνει μια σέξι φωτογράφιση; Είμαι η μόνη που έχω κάνει ερωτικές σκηνές; Όχι, αλλά επιλέγεις να χτυπάς ένα πιτσιρίκι επειδή τα κάνει.

Όλο αυτό το ταρακούνημα που έγινε στον χώρο με τις καταγγελίες νιώθεις πως θα αφήσει και σκουπίδια στη συνείδηση του κόσμου;

Εξαρτάται πως θα το μεταφερθεί προς τα έξω. Θα πιαστώ από μια ερώτηση που δέχθηκα, «δεν είναι στενάχωρο που βγαίνει ότι ο χώρος είναι μόνο αυτό;». Θα το διορθώσω και θα πω ότι ο χώρος δεν είναι αυτό. Αυτό πρέπει να βγει προς τα έξω. Το θέατρο, η υποκριτική είναι ένα άλλο κομμάτι. Αν υπήρχαν σε αυτό πέντε σκοτάδια, όπως σε κάθε δουλειά, αυτά δεν κάνουν τον κλάδο να είναι σκοτεινός. Απλά υπήρχαν εξωτερικοί παράγοντες που, εκμεταλλευόμενοι πέντε καταστάσεις, προσπαθούσαν να βάλουν το σκοτάδι τους μέσα στο θέατρο. Το θέατρο δεν είναι αυτές οι μονάδες αλλά σαν έννοια είναι θεατής και ψυχή.

Πόσο απέχει το «όλοι είχαμε ακούσει» από το «γιατί δεν μιλούσες»;

Με ενοχλεί που κάποιοι γνώριζαν και εθελοτυφλούσαν. Δεν μιλάω για όσους μπορεί να άκουγαν απλά κάτι ή για τις γυναίκες που έχουν καταγγείλει. Μιλάω για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, τους μετρημένους στα δάχτυλα, που είχαν κάνει την επιλογή να συνεργάζονται με αυτά τα πέντε σκοτάδια γνωρίζοντας, εθελοτυφλώντας και στηρίζοντας. Όχι μόνο για έναν χρόνο, αλλά για δέκα και περισσότερα χρόνια. Τώρα που οι άλλοι χώθηκαν στη λάσπη, λοιπόν, βγαίνουν και δυσανασχετούν. Φυσικά και ακούγονταν πράγματα αλλά εγώ έχω επιλέξει να μην βρίσκομαι μέσα σε αυτή την κλίκα. Ενώ ήμουν πάντα μέσα στο σύστημα και ήμουν τυχερή μέσα σε αυτό, δεν ήμουν ουσιαστικά μέρος του. Αν γυρίσεις πίσω καταλαβαίνεις τώρα πια, με όλα αυτά που έχουν γίνει, από την πρώτη μέρα και σε κάθε στιγμή τι εννοούσα και γιατί ήμουν έτσι σε αυτόν τον χώρο.

Κλείνοντας όπως ξεκινήσαμε, με το Τζόρνταν που ανεβαίνει την προσεχή Κυριακή, αν είχες απέναντι σου την Σίρλεϊ τι θα της έλεγες;

Αχ τι με ρωτάς τώρα… Της μιλάω κάθε φορά πριν βγω στη σκηνή, την έχω δίπλα μου. Τόσο εκείνη όσο και το μωρό της. Κάθε φορά θα σφίξω το χέρι του κουνελιού που κρατάω θεωρώντας ότι σφίγγω το χέρι του Τζόρνταν. Θα σηκώσω το κεφάλι μου προς τα πάνω θεωρώντας πως μιλάω στη Σίρλεϊ. Αισθανόμενη ότι ολοκληρώνω την φωνή της. Με συγκινεί αυτό που σου λέω Αλέξανδρε, γιατί είναι η αλήθεια μου. Την αγαπάω την Σίρλεϊ και τον Τζόρνταν και όταν σου λέω ότι έχει γίνει κομμάτι μου αυτό το έργο το εννοώ. Θεωρώ ότι έχω εκτελώ ίσως έναν φόρο τιμής σε αυτή την γυναίκα που ήταν ένα κορίτσι 19 χρονών και είχε ένα μωράκι 13 μηνών. Πιστεύω πως είναι εκεί, βλέπει, ακούει…