Η Μαρία Καβογιάννη παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό OlaFaq και τον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοΐτη, μιλώντας για τον ρόλο της στη σειρά Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη αλλά και τη νέα αισθητική που αυτή έφερε στην ελληνική μυθοπλασία.
Μία κωµική ηθοποιός να αναδεικνύεται σε δραµατική φιγούρα;
Καλό είναι να κάνεις διαφορετικά πράγµατα, να µην τυποποιείσαι. Μετά την Κορίνα στα «Εγκλήµατα», ξέρετε πόσες φορές χτύπησε το τηλέφωνο µου και είπα όχι; Για δύο χρόνια σχεδόν δεν είχα δουλειά και ήταν συνειδητή επιλογή.
Σύµφωνοι, αλλά µετά το «Maestro» δεν νοµίζω να σας πλησιάσει κανείς και να σας πει «πόσο έχω γελάσει µαζί σας».
Μπορεί, ίσως, αλλά εµένα µου αρκεί που βγαίνω καµιά φορά έξω, στο δρόµο, και ακούω µια λέξη µόνο: «Ευχαριστούµε». Ξέρετε, κάθε φορά σε ταυτίζουν µ’ ένα ρόλο, ειδικά µέσω του πιο δηµοφιλούς µέσου, που είναι η τηλεόραση. ∆εν ήταν εύκολος ρόλος αυτός, σε καµία περίπτωση, αλλά µπήκα µέσα του και πολλές γυναίκες, που έχουν υποστεί την κακοποίηση, επίσης ταυτίστηκαν µαζί µου.
Ο συµπρωταγωνιστής σας, πάντως, Γιάννης Τσορτέκης, µου είπε ότι ο δικός του ρόλος ήταν επισφαλής για τη δηµόσια εικόνα του.
Ο Τσορτέκης, όµως, έπαιξε τόσο καλά τον κακό! Είναι ένας θαυµάσιος ηθοποιός που τον απολάµβανα στα γυρίσµατα. Το είχαµε συζητήσει αυτό που λέτε και το ξέρω. Πάλι θα σας πω ότι είχαµε έναν σκηνοθέτη σαν τον Χριστόφορο που έχει µία άλφα αισθητική και µία µοντέρνα κινηµατογραφική µατιά στις σειρές του.
Το τελευταίο έλειπε από τις ελληνικές σειρές και γι’ αυτό είναι πολύ σηµαντικό που παίζεται το «Maestro» από το Netflix. Έβλεπα τόσα χρόνια σειρές απ’ όλο τον κόσµο στο Netflix, από Τουρκία, Σουηδία, Πολωνία, κι έλεγα «Μα, εµείς δεν µπορούµε να κάνουµε µία σειρά τέτοιου επιπέδου;»
Ο Παπακαλιάτης, πάντως, µετά τις επιθέσεις που δέχτηκε από το κινηµατογραφικό – κυρίως – συνάφι, πλέον έχει αναγνωριστεί για τη δουλειά του.
Εννοείτε προφανώς τον διαχωρισµό εµπορικού και ποιοτικού, δηλαδή το να δει πολύς κόσµος µία δουλειά σου ή να την κάνεις για να τη βλέπεις εσύ και οι φίλοι σου. ∆εν τον κατάλαβα ποτέ αυτόν τον διαχωρισµό στην τέχνη. Και δεν είναι και ωραίο. Κάνεις µία δουλειά, την υπογράφεις, αυτή τη βλέπει πολύς κόσµος και την κρίνει ανάλογα – πού είναι το κακό, δεν καταλαβαίνω.
Εγώ θα εστίαζα στο ότι ο Παπακαλιάτης πράγµατι έφερε µια κινηµατογραφική µατιά στα τηλεοπτικά πράγµατα.
∆εν είναι τυχαίο που βλέπεις σήµερα τις παλιές δικές μας σειρές, σαν το «Ντόλτσε Βίτα», και το ντεκόρ θυµίζει τηλεόραση της Μέσης Ανατολής. Έχετε δίκιο, ήταν πιο πενιχρά τα µέσα τότε και φαινόταν σαν όλοι να περνούσαµε από ένα, το πολύ δύο ή τρία ντεκόρ έτοιµα, για να πούµε τις ατάκες µας.
Οι δηµιουργοί έριχναν όλο το βάρος στις ατάκες και στην ίντριγκα του σεναρίου. Όχι πως δεν το έκαναν σωστά, αν µιλάτε για τόσο δηµοφιλή σήριαλ, απλά τώρα ο Παπακαλιάτης εκφράζει κι αυτός την εποχή του µε τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και η εποχή, είπαµε, έχει το Netflix και τις άλλες πλατφόρµες της, δεν θα µπορούσαµε και δεν θα έπρεπε να έχουµε µείνει εµείς πίσω. Και ο Χριστόφορος, όπως είπατε, έφερε ένα νέο αέρα στις ελληνικές σειρές.