Μία συνέντευξη-εξομολόγηση παραχώρησε η Μαρία Καβογιάννη στο περιοδικό Madame Figaro.
Η δημοφιλής ηθοποιός, που φέτος «κέντησε» με την ερμηνεία της στη σειρά Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, μίλησε στον δημοσιογράφο Αντώνη Κυριαζάνο για τον δραματικό ρόλο της Μαρίας, που δέχεται ενδοοικογενειακή βία από τον σύζυγό της, αλλά και για τις εξαιρετικά σκληρές σκηνές που γύρισαν στο πλαίσιο της σειράς.
Ο δραματικός ρόλος χρειάζεται άλλη προετοιμασία;
Η σωστή προετοιμασία είναι ο κοινός παρονομαστής για να ερμηνεύσεις κάθε ρόλο. Θεωρώ την κωμωδία πιο δύσκολη υπόθεση επειδή αυτό που θα σε κάνει να γελάσεις πρέπει να είναι αυθόρμητο και αβίαστο, χωρίς επιτήδευση. Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, χρειάζεται να αισθάνεσαι απόλυτα αυτό που καλείσαι να ερμηνεύσεις – δεν μπορείς να το προσεγγίσεις μηχανικά ή μόνο εξωτερικά.
Και στα δύο, βέβαια, χρειάζεσαι βοήθεια από τους συνεργάτες σου. Το καλό σενάριο, οι καλοί ηθοποιοί, ο καλός σκηνοθέτης, όλα αυτά σε κάνουν να νιώθεις καλά και σε βοηθάνε να ερμηνεύσεις τον ρόλο σου, είτε πρόκειται για κωμωδία είτε για δράμα.
Η σειρά Maestro συζητήθηκε πολύ και για τις σκηνές ωμής βίας. Πόσο δύσκολο είναι να γυριστεί μια τέτοια σκηνή;
Η δυσκολία τους, τουλάχιστον για μένα, είναι ότι αυτό που εγώ το ζω ως μέρος του γυρίσματος υπάρχουν γυναίκες που το ζουν ως πραγματικότητα. Ο πόνος σου είναι ότι κάποιοι αυτό το ζουν στ’ αλήθεια. Πονάνε στ’ αλήθεια. Και αυτό σου δημιουργεί μια κραυγή πόνου. Παρόλο που εγώ δεν το έχω υποστεί ποτέ, ξέρω και ξέρουμε όλοι ότι συμβαίνει και μάλιστα παντού γύρω μας.
Όταν στο Maestro ο πατέρας δέρνει τον γιο και τη μάνα, ξέρεις ότι αυτή η σκηνή κάπου συμβαίνει στ’ αλήθεια. Παράλληλα, την ώρα του γυρίσματος είναι έτσι οι ηθοποιοί, η σκηνοθεσία, οι φωτισμοί, ακόμη και ο χώρος, που σε υποβάλλουν και σε κάνουν να το ζεις στ’ αλήθεια.
Θεωρείς ότι αυτές οι σκηνές κατάφεραν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο πάνω στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας περισσότερο απ’ ό,τι τα δελτία ειδήσεων;
Ναι, πιστεύω ότι με τη μυθοπλασία ο θεατής βλέπει καθαρά το γεγονός και, επειδή το συνδέει και με άλλα γεγονότα μέσα στην αφήγηση, επηρεάζεται και ευαισθητοποιείται περισσότερο. Το διαπιστώνω και από αυτά που γράφονται για τις σκηνές αυτές, πράγματα πολύ ουσιαστικά και συναισθηματικά φορτισμένα.
Το έζησα και όταν μια γυναίκα με αγκάλιασε μέσα στον δρόμο και άρχισε να κλαίει – ή, μάλλον, αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο. Είναι κρίμα να ενώνονται οι άνθρωποι σ’ αυτά και όχι στη χαρά.