Στο περιοδικό Τηλέραμα και τον Βασίλη Ανδριτσάνο έδωσε συνέντευξη η Μαρία Ιωαννίδου που μίλησε μεταξύ άλλων και για τη συμμετοχή της στη σειρά “Μην ψαρώνεις”.
Τι σας αρέσει στον ρόλο της Νενέλας και τι όχι;
«Είναι αστεία, είναι συναισθηματική, έχει γέλιο και προσφέρει. Είναι ένα είδος γυναίκας πιο σπάνιο από τα άλλα και κάνει εντύπωση. Δεν μου αρέσει που είναι σνομπ και διαχωρίζει ταξικά τους ανθρώπους. Παράλληλα, έχει πολλές υποκριτικές απαιτήσεις και είναι ένας ρόλος – προσφορά για έναν ηθοποιό».
Έχετε κοινά στοιχεία μαζί της;
«Έχουμε τις ίδιες στιγμές αθωότητας, παρόλο που και οι δύο είμαστε ώριμες γυναίκες. Βέβαια δεν ανταποκρίνομαι και τόσο στην ηλικία του ρόλου, γιατί εγώ δεν είμαι γιαγιά. Είναι μια μεγάλη γυναίκα που αισθάνεται σαν παιδί. Αυτό το έχω και εγώ, όπως και τη φιλαρέσκειά της. Δεν έχω τον τρόπο σκέψης της Νενέλας, δεν είμαι σνομπ και δεν ήμουν ποτέ, γιατί είμαι μεγαλωμένη αλλιώς. Και οι δύο αισθανόμαστε γυναίκες, θηλυκά, που μας ερωτεύονται οι άντρες».
Ποια είναι η σχέση σας με τα social media;
«Έχω ένα προφίλ στο Facebook και μόνο εκεί. Όπως έλεγε και ο Φρέντυ (Γερμανός), αυτά είναι τα… μηχανάκια του κερατά. Έβριζε καθετί καινούριο. “Θέλω να ακουμπάω τα πλήκτρα, να νιώθω το συναίσθημα” έλεγε. Το ίδιο και εγώ. Δεν μου αρέσει να ασχοληθώ παραπάνω με όλο αυτό το σύστημα, που απομακρύνει και απομονώνει τα συναισθήματα. Είμαι επικοινωνιακή και δεν μου ταιριάζει καθόλου ο τρόπος επαφής αυτού του είδους. Είναι ψεύτικος, δεν έχει τη ζεστασιά που υπάρχει όταν ακουμπάς τον άλλον, τον βλέπεις».
Πώς είναι η συνεργασία σας με τους άλλους ηθοποιούς της σειράς;
«Είμαι πολύ ευνοημένη από αυτόν τον ρόλο. Ξεχωρίζει η Νενέλα και όλοι τους “νενελίζουν”! Με αγαπούν πολύ, γιατί τους προσφέρω γέλιο και χαριτωμενιά και ίσως κατά βάθος να τους θυμίζω το κοριτσάκι του τότε, το κινηματογραφικό, όχι απαραίτητα αυτό με την τσίχλα. Με λατρεύουν και αυτό με αγγίζει πάρα πολύ και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο. Είμαι επικοινωνιακή, είμαι της τρυφερότητας και των συναισθημάτων. Αυτόν τον καιρό πιστεύω με ανακαλύπτουν ξανά στην τηλεόραση, επειδή είχα καιρό να εμφανιστώ. Είχα κάνει γκεστ στην “Πολυκατοικία” και στους “Singles”. Αυτό λοιπόν με ανανεώνει επαγγελματικά με ωραίο τρόπο και, επειδή το σίριαλ απευθύνεται σε πολύ κόσμο, αυτό δίνει φρεσκάδα και δροσιά στην πορεία και στην ιστορία μου. Ο σκηνοθέτης του “Μην ψαρώνεις” Πιέρρος Ανδρακάκος είναι τρομερή περίπτωση. Με υποστήριξε πολύ, με βοήθησε και με πίστεψε τρελά, όπως και η Μαρία Λεκάκη, και θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Και ο θεατρικός παραγωγός Γιώργος Βάλαρης, που με τη “Μαριχουάνα στοπ” μού έδωσε την ευκαιρία να προσφέρω το γέλιο και τη δροσιά μου. Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει την κουλτούρα του ελληνικού κινηματογράφου και δεν κάνει αυτές τις παραγωγές για να βγάλει λεφτά, που τελικά βάζει και από την τσέπη του».
Πόσο διαφορετική είναι η δουλειά τού σήμερα από τότε που παίζατε στον κινηματογράφο;
«Έχουν αλλάξει όλα! Η δική μου γενιά ήταν πιο παθιασμένη με τη δουλειά και τα θυσίαζε όλα γι’ αυτήν. Ξεκίνησα από 6 χρόνων, πλάι στη Λαμπέτη και τον Χορν. Δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες, δεν πήγα ποτέ σε πάρτι. Στερήθηκα τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, γιατί δούλευα συνεχώς στο θέατρο. Όλοι οι μεγάλοι τότε, η Βλαχοπούλου, ο Εξαρχάκος, γιατί με αυτούς κυρίως συνεργάστηκα και έκανα 10-12 ταινίες, δεν πρόλαβα τη χρυσή εποχή του σινεμά, θυσιάζονταν γι’ αυτή τη δουλειά. Τι πιο σοβαρό από το να έχεις ένα παιδί; Να μπορείς να κρατήσεις το χέρι των αγαπημένων σου και να τους αποχαιρετήσεις όταν φεύγουν από τη ζωή; Ο Φρέντυ, η μαμά μου, ο αδελφός μου, όλοι τους έφυγαν νωρίς. Και εγώ δεν ήμουν εκεί, γιατί είχα θέατρο, σινεμά, τηλεόραση… Αυτό είναι ένα μεγάλο Χ για μένα και δεν το συνιστώ, αλλά δεν εγκρίνω και τη νεολαία, που ναι μεν έχει ταλέντο, έχει όμως και μια αδιαφορία. Λένε, ας πούμε, “και τι έγινε;” ή σπουδάζουν παράλληλα και κάτι άλλο. Υψηλότερη των τεχνών από τον χορό και το θέατρο δεν υπάρχει και αυτή θέλει αφοσίωση».
Άξιζαν όλες αυτές οι θυσίες τελικά;
«Άξιζαν και συνεχίζουν να αξίζουν. Είναι μια εποχή σκληρή. Βρίσκομαι σε μια ηλικία που πρέπει να αποχαιρετήσω κάποια πράγματα, όπως τα νιάτα, την ομορφιά, την εμφάνιση… Και η δουλειά, η τέχνη τού να μπαίνεις στο πετσί ενός άλλου ανθρώπου, με βοηθάει να το ξεπερνάω πιο απλά όλο αυτό!»
Τις εποχές της μεγάλης δόξας νιώσατε ποτέ ότι καβαλήσατε το καλάμι;
«Α, όχι, όχι, ποτέ! Δεν ήμουν ποτέ… καλαμωτή! Δεν είχα καλάμια εγώ, δεν καταλάβαινα και δεν καταλαβαίνω από τέτοια, δεν με αφορούσαν. Με συγκινούν ο θαυμασμός, η αγάπη και η αλήθεια του κόσμου. Τους κάνω παρέα και μου κάνουν παρέα. Δεν θα δώσω λοιπόν το χέρι μου; Δεν θα βγάλω μια σέλφι μαζί τους; Πέρασα μεγάλες επαγγελματικές στιγμές, συνεργάστηκα με πολύ σημαντικούς ανθρώπους, βγήκα σαν πρωταγωνίστρια και δεν υιοθέτησα ποτέ το καλάμι. Δεν το συνιστώ ούτε στη νέα γενιά να το κάνει».