Η Ελένη Φιλίνη έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο. Μεταξύ άλλων, δε, η δημοφιλής ηθοποιός κλήθηκε να τοποθετηθεί για την δεκαετία του ’80 απαντώντας στα σχόλια που κατά καιρούς δέχονται ηθοποιοί που συμμετείχαν σε βιντεοταινίες.
Φοβήθηκες μην εγκλωβιστείς στη δεκαετία του ’80, να γίνεις κάπως σαν σύμβολο;
Η δεκαετία του ’80, που ξεκίνησα εγώ, ήταν η δεκαετία που σε κάποιους κομπλεξικούς έπρεπε να αποδείξεις, να υπερβείς τις δυνάμεις σου, ότι έχεις και ταλέντο. Δηλαδή άμα είχες μια εμφάνιση, ήσουν ατάλαντος. Κάποιοι το είχαν αφήσει αυτό το φαρμάκι, να το πω έτσι. Αυτοί που δεν είχαν την αναγνώριση και το έπαιζαν δήθεν, όλοι αυτοί άφησαν αυτό το φαρμάκι. Αυτή είναι η διαφορά τώρα που δεν υπάρχει αυτό.
Σου αποδίδουν ωστόσο ότι αναλώθηκες πολύ στις λεγόμενες βιντεοκασέτες.
Δεν ξέρω ποιος τα λέει αυτά, πάντως όχι ο κόσμος. Έχουν βάλει στο «στόμα» του κόσμου πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί. Για το θέμα της βιντεοκασέτας έχω να πω ότι έγιναν κάποιες δουλειές πολύ καλύτερες από αυτές τις μετέπειτα ιδιωτικής τηλεόρασης. Δούλεψα με πολλούς, αξιόλογους σκηνοθέτες και συμπρωταγωνιστές. Τον Τσιβιλίκα, τον Ευαγγελόπουλο, με πάρα πολύ κόσμο! Έγιναν σίγουρα και προχειρότερες, απλώς εκείνοι που μεταπήδησαν στην ιδιωτική τηλεόραση συνήθιζαν να θάβουν εκείνες τις δουλειές.
Γιατί, στην τηλεόραση δεν έγιναν προχειρότητες; Στον κινηματογράφο, στο θέατρο; Θα μπορούσα να έχω κάνει 80 βιντεοταινίες, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοι, γιατί τα χρήματα ήταν πολλά τότε, αλλά επιλεκτικά έκανα 22 – 23 περίπου. Ο κόσμος τότε επέλεγε να δει τον τάδε ή την τάδε ηθοποιό, τώρα η τηλεόραση σου επιβάλλει.