Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου παραχώρησε ο Κώστας Μπίγαλης. Ο γνωστός τραγουδιστής και συνθέτης μίλησε μεταξύ άλλων για τα πάθη με τα οποία ήρθε αντιμέτωπος, τα ατυχήματα που του συνέβησαν επάνω στην πίστα αλλά και τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο της μουσικής.
Είχατε ποτέ κάποιο ατύχημα στην πίστα;
Μια φορά θυμάμαι το ‘93 ήμασταν στον Άγιο Νικόλαο στην Κρήτη και ήταν μαζί ο φίλος μου και αδερφός ο Αντώνης Τουρκογιώργης που έπαιζε κιθάρα. Τότε λοιπόν μου έπιασαν το χέρι τα παιδιά από κάτω και το πόδι μου σφηνώθηκε κάτω από ένα ηχείο. Με τράβαγαν για να πάω προς το μέρος τους και δεν καταλάβαιναν ότι θα μου έσπαγε το γόνατο. Ζήτησα τότε βοήθεια από τον Αντώνη λέγοντάς του «πιάσε με μου σπάνε το πόδι».
Πραγματικά την τελευταία στιγμή όταν είδε στο πρόσωπό μου την απόγνωση με τράβηξε και με έσωσε. Ήταν πολύ επικίνδυνο, θα ήταν μεγάλη ζημιά στο πόδι μου. Πάλι το ίδιο καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη είχαμε μαζέψει 2-3 χιλιάδες κόσμο και την ώρα που βγαίνουμε με την μπάντα που είχα τότε ο ντράμερ λιποθύμησε. Τον πήγαν στο νοσοκομείο και συνήλθε την επόμενη μέρα.
Επειδή εγώ και ο Τουρκογιώργης παίζαμε λίγο ντραμς, ανεβήκαμε και όπου δεν τραγούδαγα εγώ έπαιζε ο Αντώνης ντραμς και όταν τραγούδαγαν άλλοι, έπαιζα εγώ. Ο κόσμος ευτυχώς δεν κατάλαβε τίποτα.
Αντιμέτωπος με πάθη ήρθατε στη ζωή σας;
Σε αυτά είμαι πολύ βαρετός τύπος. Δεν έχω καπνίσει ποτέ στη ζωή μου, δεν έχω πιει παρά ελάχιστα μόνο λίγο ουίσκι που και που μια φορά το χρόνο και αυτό ένα δαχτυλάκι επειδή με πίεσαν. Ο τζόγος μου είναι απολύτως αδιάφορος. Το μόνο πάθος μου είναι ότι μου αρέσει ο κινηματογράφος, η κλασική μουσική, το θέατρο γιατί ταυτόχρονα είμαι και ηθοποιός.
Έχω πάθος με τη δικαιοσύνη. Η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση είναι η μεγαλύτερη αρετή στον άνθρωπο. Αν επικρατήσουν οι παρτάκηδες θα καταστραφεί ο πλανήτης.
Στην πορεία σας ήρθατε αντιμέτωπος με κακοποιητικές συμπεριφορές;
Προσωπικά όχι, γιατί είχα τη μεγάλη τύχη να είμαι πολύ ανεξάρτητος και να τα κάνω όλα μόνος μου. Δεν χρειάστηκε να μου βρουν τραγούδια, στίχους, να με βοηθήσουν. Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν όσον αφορά τον μουσικό χώρο και το ξέρουν και αυτοί. Τους δίσκους μου τους έκανα μόνος μου δεν παρενέβαινε κανείς. Δεν είχα ανάγκη κάποιος να μου παρέχει κάτι για να μου ζητήσει αντάλλαγμα. Έτσι γλίτωσα.
Σε περίπτωση βέβαια που γινόταν κάτι τέτοιο δεν υπήρχε περίπτωση να μην αντιδράσω. Όποιος με πλησίαζε πονηρά είμαι τζόρας, αντιδρούσα αμέσως. Δυστυχώς ακούω διάφορα πράγματα, τα οποία όμως χρειάζονται διπλοτσεκάρισμα. Για μένα το bullying οποιουδήποτε είδους είναι το χειρότερο είδος φασισμού. Και εγώ σαν παιδί στην γειτονιά μου είχα υποστεί bullying. Τα μεγαλύτερα παιδιά μας έπαιρναν τα ποδήλατα και έκαναν βόλτες και τα παρατούσαν. Και τότε όμως αντιδρούσα…