Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι το εξώφυλλο του περιοδικού Glow στο τεύχος για τον μήνα Ιανουάριο. Η νεαρή ηθοποιός, που φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά Maestro, μίλησε στη δημοσιογράφο Μαρία Αραμπατζίδου για την εμπειρία της από τα γυρίσματα στους Παξούς, τη συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αλλά και τη συγκινητική τελευταία σκηνή στο λιμάνι.
«Η πρόταση για το Maestro ήρθε τη στιγμή που τελείωσα τη δραματική σχολή, κι αυτό το θεωρώ μεγάλη τύχη, γιατί ο Χριστόφορος δεν κάνει τόσο συχνά παραγωγές, είναι πολύ συγκεκριμένος. Κάνει μια δουλειά όταν είναι πραγματικά έτοιμος» δηλώνει η νεαρή ηθοποιός και προσθέτει: «Έγινε μ’ ένα τηλέφωνο από τον Χριστόφορο, ο οποίος μου πρότεινε αρχικά να πιούμε έναν καφέ. Μου εξήγησε ότι είναι για μία σειρά που γράφει και ότι θα ήθελε να με δει».
«Βγήκαμε, μου μίλησε για το έργο, για το ποιος θα είναι ο ρόλος. Δε μου είπε φυσικά ότι τον έχω πάρει. Μια πρώτη κουβέντα κάναμε. Ύστερα δεν ξαναμιλήσαμε, και έπειτα από κάποιους μήνες δέχτηκα ένα άλλο τηλεφώνημα από μία εταιρία κάστινγκ. Έκανα 3-4 ακροάσεις και με πήραν» αφηγείται η Κλέλια Ανδριολάτου.
Για την εμπειρία της από τη συνεργασία με τη Μαρία Καβογιάννη και την Χαρούλα Αλεξίου η ηθοποιός αναφέρει:
«Η ευγνωμοσύνη μου είναι πολύ μεγάλη για το ότι μπορώ να βλέπω τη Μαρία Καβογιάννη να παίζει και να συγκινούμαι, να είμαι η εγγονή στο έργο της Χάρις Αλεξίου… Πιστεύω πως μόνο σχολείο είναι. Στους Παξούς ήμασταν όλοι σε μία γειτονιά. Καθόμασταν και κρατούσαμε λόγια ο ένας στον άλλον. Τόσο όμορφες οι σχέσεις μεταξύ μας».
Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή που θυμάται από τα γυρίσματα στους Παξούς;
Η Κλέλια Ανδριολάτου απαντά: «Έχω απίστευτες ιστορίες να θυμηθώ, αλλά νομίζω η πιο δυνατή στιγμή ήταν στο γύρισμα που είχαμε για το τελευταίο επεισόδιο, όπου κατέληγε πλέον στο φεστιβάλ, το οποίο διοργανώνεται κατά τη διάρκεια του σίριαλ».
«Είχαμε στήσει ένα πλωτό θέατρο στον Γάιο. Η Χάρις Αλεξίου βρισκόταν με τον Ορέστη Χαλκιά και τη Συμφωνική Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης σε μία εξέδρα πάνω στη θάλασσα και όλοι εμείς, οι θεατές, σε βαρκάκια στολισμένα με φωτάκια ένα σούρουπο. Και ν’ ακούγεται η φωνή της Αλεξίου σε όλο το λιμάνι! Εκείνη τη στιγμή ο ουρανός, που δεν αποδίδεται ακριβώς στην κάμερα, είχε κάτι ανοίγματα σαν ζωγραφισμένος πίνακας» περιγράφει η ηθοποιός.
«Ήταν τόσο συγκινητικό, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε γύρισμα από τα κλάματα. Δεν έχουμε ωφέλιμα πλάνα από εκεί! Το μέγεθος που ζήσαμε ήταν τεράστιο».