Κάτια Γκουλιώνη: «Τις γυναίκες μας μεγαλώνουν με τη ντροπή της φύσης μας»

Η Κάτια Γκουλιώνη παραχώρησε μία συνέντευξη στο περιοδικό Marie Claire και τη δημοσιογράφο Μία Κόλλια. Η σπουδαία ηθοποιός, που ξεχώρισε με την ερμηνεία της ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, φέτος υποδύεται τη Σωτηρία Μπέλλου στη θεατρική παράσταση «Σωτηρία με λένε» στο Μικρό Χορν.

Η Κάτια Γκουλιώνη στη συνέντευξή της αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στις παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας, την πατριαρχία και τις αντιλήψεις απέναντι στις γυναίκες.

Δεν είναι αλήθεια ότι δεχόμαστε συστάσεις από τους γύρω μας για πολλά θέματα;

Ναι, έτσι είναι. Οι στολές που μας φοριούνται αφορούν τα πάντα: για το πώς πρέπει να είμαστε ως γυναίκες, ως μητέρες, ως επαγγελματίες, σε τι ηλικία πρέπει να έχουμε ολοκληρώσει κάποιους στόχους. Ιδίως εμείς οι γυναίκες δεχόμαστε τεράστια πίεση. Ακόμα και στο θέμα του παιδιού, όταν μια γυναίκα φτάσει σε μία ηλικία και ακόμα δεν έχει κάνει παιδί, το ότι μπορεί κάποιος να τη ρωτάει τον λόγο θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο. Και όμως συμβαίνει.

Οι παθογένειες της κοινωνίας μας είναι πολλές ακόμα, χρειάζεται πολλή δουλειά από εμάς τις ίδιες για να νιώσουμε ότι δεν μας ελέγχει πλέον η πατριαρχία. Το κέντρο ελέγχου έρχεται ακόμη από εκεί, όσο και αν δεν εξαρτιόμαστε πλέον οι περισσότερες από τους άνδρες, γιατί έχουμε βγει στον εργασιακό στίβο. Θέλει διπλή προσπάθεια, κατακτώντας μικρά-μικρά κομμάτια, να την αποτινάξουμε.

Επίσης όλο αυτό, για να φύγουμε από το δίπολο άνδρας-γυναίκα, έχει να κάνει πολύ και με την ενσυναίσθηση και το φίλτρο των ανθρώπων. Έχω δει και από τα δύο φύλα ασύλληπτα αγενείς συμπεριφορές γύρω από τη μητρότητα, περνώντας τα 37 μου. Τώρα είμαι 42, αυτή είναι η ηλικία μου και τη χαίρομαι.

Γιατί πιστεύετε όμως ότι πρέπει να εξηγούμαστε στους άλλους;

Όταν δεν έχουμε την ταυτοποίηση που μας έχουν μάθει να έχουμε, εκεί κάπως αισθανόμαστε υπόλογοι. Ο καθένας χρειάζεται μια πάρα πολύ καθαρή αναφορά για το τι είσαι: ηλικία, κοινωνική κατάσταση, επάγγελμα κτλ. Επειδή η μητέρα μου είναι χωρισμένη, στα 80’s υπήρχε, θυμάμαι, το στίγμα της χωρισμένης γυναίκας. Ε λοιπόν αυτό υπάρχει και σήμερα, δεν είναι ένα κομμάτι που έχει ξεπεραστεί.

Ακόμα υπάρχει η λέξη ζωντοχήρα κι αυτό εξηγεί τα πάντα. Η γυναίκα συνήθως φέρει το βάρος της αποτυχίας ενός γάμου. Αυτή πρέπει να κρατάει τα πάντα σε μια οικογένεια, γι’ αυτό και τα αγόρια δεν μεγαλώνουν με έναν τρυφερό τρόπο. Ακόμα λένε στα μικρά αγόρια ότι δεν πρέπει να κλαίνε. Πιστεύω βέβαια ότι αυτό σιγά-σιγά αλλάζει, αλλά ακόμη υπάρχουν μελανά σημεία. Περνάμε δύσκολες μέρες, κάθε μέρα μαθαίνουμε για μια κακοποίηση. Το καλό είναι ότι μέσα σε αυτόν το ζόφο, έχει αρχίσει ο κόσμος και μιλάει.

Ακόμη και όταν μιλάει, συχνά ακούμε «τώρα το θυμήθηκε;»…

Με εκνευρίζει τρομερά αυτή η ρητορική ερώτηση, γιατί υπονοεί ότι κάτι άλλο κρύβεται από πίσω. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διαγράψει από τον εγκέφαλό τους το περιστατικό κακοποίησής τους και αργότερα, μέσω άλλων γεγονότων και ψαξίματος, είτε ψυχοθεραπείας είτε μέσω ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου στο κομμάτι των σχέσεών τους, άρχισαν να υποπτεύονται ότι κάτι δεν πάει καλά και με κάποιο τρόπο ενεργοποιήθηκε η πληγή που είχαν και ήρθε στην επιφάνεια.

Τα τελευταία χρόνια, αφού βγήκε η κυρία Μπεκατώρου και μίλησε γι’ αυτό που της είχε συμβεί, έχει δημιουργηθεί ένα πιο εύφορο έδαφος ώστε να φύγει η ντροπή και να μπορέσουν να μιλήσουν και άλλοι άνθρωποι για κακοποιητικές συμπεριφορές. Είναι πολύ αποτρεπτική η ντροπή που νιώθεις για το στίγμα που θα φέρεις αν πας και καταγγείλεις κάτι κακό που σου συνέβη και το μάθουν όλοι.

Διότι ειδικά εμάς τις γυναίκες μάς μεγαλώνουν με την ντροπή της φύσης μας. Αν ανοίξεις την τηλεόραση και δεις στις ειδήσεις γυναίκες σε θέσεις εξουσίας, ακόμα και από το ντύσιμό τους καταλαβαίνεις ότι είναι αναγκασμένες να υιοθετούν έναν πιο αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα για να μπορούν να νιώθουν πιο ασφαλείς ότι θα τις πάρουν στα σοβαρά. Απεκδύονται τη θηλυκή τους πλευρά, για να νιώσουν πιο ισχυρές, γιατί αυτό έχουμε μάθει.