Συνέντευξη στο περιοδικό Madame Figaro παραχώρησε ο Ιωάννης Παπαζήσης.
Ο γνωστός ηθοποιός, που φέτος συμμετέχει στη θεατρική παράσταση Βόυτσεκ, μίλησε στον δημοσιογράφο Αντώνη Κυριαζάνο και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο ζήτημα της συνεπιμέλειας των παιδιών, της γυναικείας βίας, ενώ εξομολογείται τα μαθήματα που δίνει και παίρνει από τον δικό του γιο.
Ο Βόυτσεκ κατηγορείται ότι σκότωσε τη γυναίκα του. Αυτό, ως πράξη, είναι κάτι που το βιώνουμε έντονα τον τελευταίο καιρό. Πώς το αντιλαμβάνεσαι εσύ;
Θέσαμε τον μεγεθυντικό φακό πάνω στα σκουπίδια μας. Αυτό που εντοπίζουμε τώρα, αυτές οι βίαιες συμπεριφορές συνέβαιναν πάντα. Απλώς τώρα η κοινωνία ένιωσε ότι ωρίμασε και είναι έτοιμη να εξελιχθεί και να αντιμετωπίσει πιο ανοιχτά τις συμπεριφορές που υπήρχαν εδώ και αιώνες.
Το ισχυρό φύλο θεωρώ ότι εκμεταλλεύτηκε ανεξέλεγκτα τη δύναμή του, έσφαλε και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει. Και ως επόμενο βήμα, θεωρώ ότι ο κόσμος ανήκει στις γυναίκες – και καλώς. Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι άντρες στον πλανήτη δίνουμε ευχαρίστως τη σκυτάλη στις γυναίκες επειδή ο άντρας απέτυχε.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για τη συνεπιμέλεια των παιδιών από χωρισμένους γονείς. Ποια είναι η δική σου θέση από την εμπειρία σου;
Σ’ εμάς αυτό έγινε χωρίς να ξέρουμε τη λέξη «συνεπιμέλεια». Συμφωνήσαμε αυθόρμητα με την πρώην σύζυγό μου να μεγαλώσουμε το παιδί από κοινού. Θεωρώ ότι είμαι ένας δίκαιος άνθρωπος – εξάλλου παραδέχτηκα ότι ο κόσμος ανήκει στις γυναίκες! Άρα, ας μου το επιστρέψουν αυτό και ας καταλάβουν ότι ο πατέρας είναι και αυτός μια δεύτερη μάνα για το παιδί του. Το βλέπω και από εμένα.
Στον δικό σου γιο τι μαθαίνεις;
Θεωρώ ότι τα παιδιά είναι ένα εξελιγμένο είδος και πραγματικά αναρωτιέμαι τι μπορούμε να τους μάθουμε εμείς. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, θεωρώ ότι αυτά που πρέπει να μάθει κάποια στιγμή θα τα μάθει μόνος του. Αυτό που εγώ προσπαθώ να κάνω είναι να τον προετοιμάσω γι’ αυτό που τον περιμένει.
Δεν του χαϊδεύω τα αφτιά, πρέπει να μάθει ότι θα βγει σε έναν δύσκολο κόσμο και ότι δε θα είναι πάντα κάτω από τις φτερούγες της μαμάς και του μπαμπά. Τον προετοιμάζω, λοιπόν, συνειδητά για έναν δύσκολο κόσμο. Και, βέβαια, του μαθαίνω τις καθημερινές αξίες: να είναι καλός άνθρωπος, να σέβεται, να μάθει να αγαπάει και να αγαπιέται, να μην είναι βίαιος, να μορφώνεται. Πιστεύω στη μόρφωση.
Και αυτός τι σου μαθαίνει;
Αυτά που έχω ξεχάσει, ότι δεν είμαι μηχανή, αλλά άνθρωπος. Μου το θυμίζει κάθε μέρα.