Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε η Πέννυ Μπαλτατζή στο περιοδικό Hello και τον δημοσιογράφο Σάββα Μπίτζα. Μέσα σε όλα, η ταλαντούχα ερμηνεύτρια αναφέρθηκε στην απώλεια της μητέρας της, την δυσκολία στη διαχείριση της ορθής επικοινωνίας μαζί της και την βοήθεια της ψυχοθεραπείας.
Την απώλεια της μητέρας σου η ψυχοθεραπεία την απάλυνε;
Όχι. Αλλά γίνεται μια όμορφη αποδοχή των πραγμάτων και του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. Ούσα μαμά, θυμάμαι κάθε μέρα τη μαμά μου. Υπάρχουν φορές που κλαίω και συγκινούμαι. Μου λείπει πολύ. Θα ήθελα να της πω όσα θέλω, ακόμα και αν δεν μπορούσε να τα κατανοήσει λόγω της ψυχικής της κατάστασης. Ακόμα και αν δεν μπορούσε να με καθοδηγήσει, εγώ θα ένιωθα ότι την έχω κοντά μου. Υπάρχουν μέρες που νιώθω δυνατή και τυχερή για το διάστημα που την είχα και για όσα μου έμαθε. Μου κοστίζει που δεν είναι εδώ. Και ο αδελφός μου μού λείπει. Θα ήθελα να ζούσε, να δει τα ανιψάκια του και να με αγκαλιάζει/. Κανείς ποτέ δεν θα αντικαταστήσει αυτούς τους ανθρώπους.
Το ότι η μητέρα σου αντιμετώπιζε ζητήματα ψυχικής υγείας σε δυσκόλευε τόσο σαν παιδί όσο και μεγαλώνοντας;
Ήταν απίστευτα δύσκολο. Δεν μπορείς να συνυπάρξεις, γιατί δεν μιλάς την ίδια γλώσσα με έναν άνθρωπο που κάνει παράλογες σκέψεις. Κάποιες φορές πρέπει να βρεις τον τρόπο να περάσεις το στάδιο του «γιατί συμβαίνει στη μαμά μου» και να επικοινωνείς χωρίς να τον κρίνεις. Πρέπει να τον αντιλαμβάνεσαι σαν έναν άνθρωπο που έχει κάποια αναπηρία και αδυνατεί πραγματικά.
Φοβήθηκες μην αντιμετωπίσεις το ίδιο;
Όχι. Αισθάνομαι ότι είμαι πολύ λειτουργική από πολύ μικρή, ενώ η μαμά μου δεν ήταν.