Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Νίκη Σερέτη στο Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού με αφορμή την περιοδεία για την παράσταση «Βάκχες». Η γοητευτική ηθοποιός αναφέρθηκε, μέσα σε όλα, στην πρωτόγνωρη εμπειρία της καραντίνας για την πανδημία του κορονοϊού και την εσωτερική της αναζήτηση.
Πώς πέρασες το καλοκαίρι σου;
Αυτό το παράξενο καλοκαίρι, με βρήκε να μοιράζω τις μέρες μου ανάμεσα σε μια μίνι περιοδεία με την παράσταση των “Βακχών” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, όπου ερμηνεύω την Αγαύη, ενώ όλο τον υπόλοιπο χρόνο μου βρισκόμουν στο σπίτι. Ήταν ένας δύσκολος χειμώνας με όλα όσα βιώσαμε λόγω του κορονοϊού, οπότε ήταν πολύ συνειδητή η ανάγκη να μείνω στην Αθήνα. Ήθελα να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω και ν’ αφουγκραστώ τι ήταν αυτό που βιώσαμε, τι κουσούρια μου άφησε ή σε τι με ενηλικίωσε. Δυστυχώς το ξαναζούμε τώρα, γιατί όπως αποδείχτηκε, δεν ήμασταν τελικά οι… αριστούχοι. Εκ του αποτελέσματος κριθήκαμε ανεπαρκείς και τώρα πρέπει να το ξαναδώσουμε το… μάθημα. Εθισμένοι παιδιόθεν στην παπαγαλία, χάσαμε την όποια κριτική σκέψη μας και τώρα πάλι όλοι αποποιούνται τις ευθύνες τους… και… να πάλι τα «μαντρώματα» και τα τοπικά lockdown… Διχασμός και αγωνία. Ευτυχώς, η παράσταση των “Βακχών” που συμμετέχω, μου επιτρέπει να μεταφέρομαι σε άλλες εποχές, σε άλλες ζωές, κι αυτό είναι πολύτιμο, γιατί μου υπενθυμίζει ν’ αναπνέω.
Επέλεξες να δουλέψεις μετά την καραντίνα…
Ξεκινήσαμε πρόβες από τον Φεβρουάριο για το έργο «Βάκχες», μετά μας βρήκε ο κορονοϊός, όμως δε σταματήσαμε, συνεχίσαμε τις συναντήσεις μας μέσω skype. Μετά, όταν έληξε η καραντίνα, ολοκληρώσαμε το project μας και ξεκίνησε η περιοδεία μας. Όλα αυτά βέβαια με πολύ κόπο… Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη, γιατί αυτή η δουλειά πραγματοποιήθηκε χάρη σ’ έναν θεοπάλαβο άνθρωπο, τον σκηνοθέτη μας εννοώ, ο οποίος κατάφερε για 6 μήνες, που διήρκεσε όλη αυτή η διαδικασία, να μας κρατήσει δυνατούς, ενωμένους και συγκεντρωμένους στον στόχο μας, κι όλα αυτά χωρίς να είμαστε κάτω από την αιγίδα ενός κρατικού ιδρύματος, χωρίς να έχουμε την παραμικρή οικονομική ενίσχυση. Ένας σπουδαίος θίασος που απαρτίζεται από 17 ερμηνευτές κι αν προσθέσεις και τους υπόλοιπους συντελεστές, το νούμερο από μόνο του είναι… άθλος. Μία ανεξάρτητη παραγωγή, που είχε προσκλήσεις για να παρουσιάσει το έργο στο θέατρο Αυλιδείας Αρτέμιδος, στο θέατρο Βράχων, στην Αρχαία Ολυμπία και τώρα ετοιμαζόμαστε για το Σχολείο της Ειρήνης Παππά στις 31/8 και 1/9, ενώ στο Ηρώδειο στις 3/9. Στο Ηρώδειο, θα παίξει ζωντανά πιάνο ο Στέφανος Κορκολής που έχει γράψει και την εξαιρετική μουσική για την παράστασή μας, ενώ έπονται κι άλλες, Θεού θέλοντος και κορονοϊού επιτρέποντος.
Πώς σου φάνηκε η δουλειά μετά την καραντίνα;
Σίγουρα, ο πρώτος καιρός, στην επάνοδο δεν ήταν εύκολος. Είχα ιδρυματοποιηθεί, είχα σχεδόν ξεχάσει να περπατάω… Έμπαινα στο μετρό για να πάω στην πρόβα μου, που ήταν στο θέατρο Ρεματιάς στο Χαλάνδρι και ήδη αυτό από μόνο του, έφτανε για να είμαι κυκλοθυμική. Από τη μία αδημονούσα να πατήσω το πόδι μου στη σκηνή, από την άλλη ασφυκτιούσα στα Μέσα Μεταφοράς που είχε αρχίσει πάλι να είναι ο ένας πάνω στον άλλον και δεν ήξερα από πού να προφυλαχτώ.