Μεγάλη αγάπη της είναι το θέατρο, το οποίο υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί μέχρι και σήμερα, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με το τραγούδι, σαν σόου γούμαν! Η Νέλλη Γκίνη θυμάται τον ρόλο της «Δόμνας» στην ταινία «Τι 30…Τι 40…Τι 50» και μιλά στο Λοιπόν και στην Έλενα Πολυχρονοπούλου για τη συνεργασία της με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, γυρνώντας μας στη «Χρυσή Εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου!
-Πώς σας έγινε η πρόταση για την εν λόγω ταινία;
Ο ρόλος αυτός μου δόθηκε μέσα από τη συνεργασία που είχα με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Ο Λάμπρος την περίοδο που έκανε τα γυρίσματα της ταινίας, στα ίδια σκηνικά, που ήταν στημένα στο στούντιο του Καραγιάννη στα Βριλήσσια, γυρνούσε άλλες δύο παράλληλα, τον «Φαφλατά» και την ταινία « Ο Άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη». Εγώ λοιπόν τραγουδούσα και τα τραγούδια μου ήταν προορισμένα να ακουστούν μόνο σε μία εκ των τριών. Ο Καραγιάννης όμως επέλεξε να τα μοιράσει και στις τρεις και έτσι ο Λάμπρος αποφάσισε να έχω και έναν ρόλο εκτός από εκείνον της τραγουδίστριας! Να πω βέβαια ότι η μουσική των τραγουδιών ήταν του Δημήτρη, του γιου του Λάμπρου, οπότε ήταν μια ευτυχής σύμπτωση και μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία! Εγώ τότε όμως, επειδή ήμουν πολύ πιτσιρίκα, είχα παραπονεθεί στον Καραγιάννη λέγοντας του: «Γιατί κύριε Καραγιάννη μου κόβετε τα τραγούδια;» και εκείνος μου είχε απαντήσει «Θα σου πω πολλά χρόνια μετά τον λόγο ή μάλλον θα πάρεις μόνη σου την απάντηση!». Τώρα λοιπόν κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να υπάρχεις μέσα σε μία ταινία που έχει παίξει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας!
-Γιατί ο ρόλος της «Δόμνας» είναι τόσο ξεχωριστός για εσάς;
Ο ρόλος της «Δόμνας» δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί είναι τόσο ξεχωριστός, μπορώ όμως να σου πω ότι ακόμα και τώρα στον δρόμο αρκετός κόσμος με αποκαλεί «Δόμνα»! Επειδή ο τελικός κριτής είναι ο κόσμος και η καταξίωση όλων των ηθοποιών φαίνεται στο «χειροκρότημα», φαντάζομαι ότι για να τον θυμάται ακόμα και σήμερα και να τον έχει ξεχωρίσει, παρόλο που δεν ήταν από τους πρωταγωνιστικούς, κάτι περισσότερο θα ξέρει, κάτι παραπάνω θα είδε!
-Με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα είχατε συνεργαστεί πολλές φορές. Εκτός από επαγγελματική σχέση, είχατε και φιλική;
Με τον Λάμπρο ξεκίνησα δίπλα του, παίζοντας πολύ μικρούς ρόλους και κατέληξα συμπρωταγωνίστριά του στην τελευταία του ταινία «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ». Τον εκτιμούσα πάρα πολύ και τον αγαπούσα ιδιαίτερα, αλλά δεν είχαμε φιλικές σχέσεις. Βέβαια κάποια στιγμή που συναντηθήκαμε στο θέατρο, έτυχε να έρθουμε λίγο πιο κοντά, αλλά ο Λάμπρος ήταν πάντα «τόσο-όσο»!
-Σαν άνθρωπος πώς ήταν;
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν ένας αρχοντάνθρωπος! Ήταν πολύ κοντά σε αυτό που βλέπαμε και στις ταινίες του. Ένας μοναχικός άνθρωπος, με χιούμορ, τον οποίο όμως δεν τον έζησα σαν παρέα, τον έζησα μόνο μέσα στη δουλειά. Σαν συνεργάτης ήταν πολύ σοβαρός, υπεύθυνος και εργατικός. Η συνεργασία μου μαζί του με έκανε να ακολουθήσω κι εγώ αυτά τα βήματα. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα και ιδιαίτερη τιμή μου να παίξω δίπλα σε έναν τέτοιο ηθοποιό.
-Την επιμέλεια της ενδυμασίας, των μαλλιών και του μακιγιάζ, την αναλάμβανε η παραγωγή;
Όχι, τα πράγματα τότε δεν είναι όπως τώρα. Υπήρχε μεν κομμώτρια και μια κοπέλα που φρόντιζε για το μακιγιάζ, αλλά τα ρούχα τα επιλέγαμε εμείς. Βέβαια εγώ είχα την τύχη, η μητέρα μου να ήταν μια πολύ καλή μοδίστρα, οπότε όλα τα ρούχα που είχα σε αυτές τις ταινίες, ήταν από τα χεράκια της μαμάς μου. Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω τις ταινίες συγκινούμαι, γιατί ξέρω την κάθε λεπτομέρεια του ρούχου. Όσον αφορά το μακιγιάζ, επειδή ήμουν παιδί, δεν με απασχολούσε τόσο! Αυτό που με ενδιέφερε εμένα, ήταν ότι είχα αρχίσει να ζω το όνειρο…