Η Άριελ Κωνσταντινίδη έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν και στον Θάνο Ξάνθο κι έκανε μια αναδρομή στην επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 «Αραχτοί και Λάιτ» αλλά και την συμμετοχή που είχε η Μάρω Κοντού.
Εσείς πώς θυμάστε αυτή την εποχή;
Ήταν μια εποχή φρενίτιδας. Είχε πάρα πολλή ένταση. Ήμουν σε φάση ότι δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Δεν ήμουν σε θέση να έχω πρωτοβουλία για το τι θέλω. Εγώ τότε μέσα από την καρδιά μου ήθελα να ακολουθήσω το αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και να μείνω εκεί. Ένιωθα ότι δεν το ήθελα πολύ το τηλεοπτικό, όμως ήταν απαραίτητο στοιχείο της εποχής. Το «Αραχτοί και λάιτ» ακολούθησε μετά το «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα» που είχα κάνει. Δεν μου έλειπε η αναγνωρισιμότητα αλλά μετρούσε το να κάνεις τηλεόραση. Υπήρχε η νοοτροπία ότι αν δεν κάνεις τηλεόραση, δεν θα μπορέσεις να δουλέψεις εύκολα και στο θέατρο. Είχε μια τρέλα και μία άγνοια αυτή η εποχή.
Τα νούμερα τηλεθέασης σε ποιο επίπεδο σας αφορούσαν;
Μας αφορούσαν πολύ έντονα. Οι ιθύνοντες του καναλιού κοιτούσαν τα νούμερα πολύ, μας ενημέρωναν και γενικά έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο για την πορεία μιας σειράς. Γιατί αν υπήρχαν πολύ χαμηλά νούμερα, «κοβόταν» πολύ εύκολα μια σειρά. Δεν μας απασχολούσαν σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να επηρεαζόμαστε, αλλά τα παρακολουθούσαμε. Ήταν πολύ ανταγωνιστική αυτή η περίοδος, λόγω του ότι ξεκινούσε η ιδιωτική τηλεόραση τότε και τους ένοιαζε ποιος θα είναι πρώτος.
Στη σειρά συμμετείχε και η κυρία Μάρω Κοντού. Τι είναι αυτό που θυμάστε έντονα από τη συνεργασία μαζί της;
Ναι είχε έρθει και έκανε τη θεία μου. Υπέροχη ηθοποιός, ευγενική και αισιόδοξη. Αλλά η Μάρω πάνω απ’ όλα είναι αδερφή ψυχή. Είχα αισθανθεί ότι είναι συγγενής μου. Την αγαπάω και την θαυμάζω πάρα πολύ κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ταλέντο της στην υποκριτική, αλλά με το ταλέντο της για ζωή! Είναι συνεχώς δημιουργική κι αυτό είναι καταπληκτικό.