Βρίσκεται στο θέατρο 60 χρόνια, λατρεύει τη δουλειά του, εναρμονίζεται με τις συνθήκες της εποχής και προχωράει ακάθεκτος. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού, για το πότε πρέπει να αποσύρονται οι ηθοποιοί, αλλά και για το πώς βλέπει πλέον την πορεία του στον χώρο της υποκριτικής.
Βρίσκεστε στο χώρο 60 χρόνια. Πιστεύατε ότι θα διανύσετε μια τόσο μεγάλη πορεία χρονικά;
Δεν το είχα σκεφτεί. Η ημερομηνία λήξης έρχεται όταν θα σε εγκαταλείψουν οι δυνάμεις σου, τα πόδια, τα χέρια, το μυαλό σου, βασικά αυτό. Δεν θα ήθελα ποτέ να δω τον εαυτό μου ή και άλλους να το χάνουν επάνω στη σκηνή, να μην μπορούν να περπατήσουν, να μην είναι ζωντανοί για να μπορούν να αποδώσουν να υποκριθούν, αλλιώς λήξη δεν υπάρχει μέχρι τα 100. Ο Βεάκης, ο Μινωτής έπαιζαν και στα 90 τους. Δεν πρέπει να τα λέμε αυτά τα πράγματα. Ο ηθοποιός θα εγκαταλειφθεί μόνο όταν δεν μπορεί ο ίδιος να αποδώσει. Οι σκέψεις μου πάντα ήταν ότι πρέπει να προχωρήσω σύμφωνα με την καινούργια γενιά, να μην μείνω πίσω. Κοίταζα το μέλλον, παίζοντας με νεότερους ανθρώπους, δεν είμαι παράφωνος, παράταιρος. Μπορώ να εναρμονιστώ, όπως έκανα πάντα και προχωρούσα μαζί τους, δεν έμεινα πίσω, ούτε στο παίξιμό μου, το προσάρμοζα πάντα, γιατί αυτή ήταν η ανάγκη, όχι για να υπάρχω, αλλά γιατί έτσι ένιωθα.
Έχετε ζήσει πάρα πολλά, ποιο είναι το σημερινό σας όνειρο, τι θέλετε να κάνετε;
Δεν έχει καμία σημασία τι έχω ζήσει. Να μην λένε συνέχεια «έχω ζήσει», «έχω χορτάσει», δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα, ο ηθοποιός θέλει να παίζει, να υπάρχει, να νιώθει, να αισθάνεται, να έχει επικοινωνία με τον κόσμο, έτσι πρέπει να είναι. Οπότε αισθάνεται την ανάγκη να του δοθούν ευκαιρίες. Κι εγώ πάντα περιμένω κάποιες ευκαιρίες να μου δώσουν, ακόμα καλύτερα από αυτά που κάνω. Το χειμώνα έχω κλείσει από τώρα πού θα είμαι… Στο έργο «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια», στο Θέατρο «Βέμπο», με σκηνοθέτη τον Βασίλη Ζούλια και προχωράω ακάθεκτος…
Πώς ηχεί στ’ αφτιά σας το χειροκρότημα μετά από τόσα χρόνια;
Πάντα είναι ευχάριστο. Μετά από τόσα χρόνια πια γίνεται κάτι σαν δεδομένο. Μπορεί να μη σε χειροκροτούν, γιατί τους άρεσες, αλλά γιατί είσαι κάτι δικό τους, που υπήρχες χρόνια, υπάρχεις και χαίρονται που σε βλέπουν. Για μένα αυτό το χειροκρότημα μετράει πάρα πολύ, είναι η αγάπη του κόσμου.
Τι σημαίνει για εσάς να σας ζητούν αυτόγραφο τώρα, μετά από τόσα χρόνια πορείας;
Είναι πολύ όμορφο. Στα θέατρα στα οποία παίζω, για να φύγω, όταν τελειώνω, θα πρέπει να βγάλω 30 – 40 φωτογραφίες με μικρά παιδιά, νέους ανθρώπους και μου αρέσει, κι αυτό μετά από τόσα χρόνια.