Στην πρώτη καραντίνα έκανε 22 μέρες να βγει από το σπίτι… Ένιωθε πως είχε να κάνει με έναν τεράστιο αόρατο εχθρό «και έτσι μπήκα μέσα μου σε μια εμπόλεμη κατάσταση» εξομολογείται o Γιώργος Χρυσοστόμου στην Αθηνά Ζαχαράκη, στο περιοδικό Τηλέραμα. Πλέον όμως νιώθει πιο «θωρακισμένος». Έχει βοηθήσει πολύ και ο ρόλος του Στέφανο…
Πώς αποφασίσατε να τον υποδυθείτε;
«Θα είμαι ειλικρινής. Στην πρώτη καραντίνα, καθώς έχω και διαίσθηση, είδα την καταστροφή στο θέατρο να έρχεται. Κούνησα λοιπόν εγώ ο ίδιος την ουρά μου και έκανα κρούση στο κανάλι. Ήξερα και τους περισσότερους συντελεστές από παλιότερες δουλειές, οπότε ήρθε και κούμπωσε πολύ ωραία».
Πιστεύετε ότι μοιάζετε;
«Ο Στέφανος με βοηθάει στην προσωπική μου ζωή. Με μαθαίνει να δίνω χρόνο και χώρο, να ακούω, να μη λειτουργώ παρορμητικά, όπως π.χ. ο Παύλος. Μου αρέσουν και οι αξίες του, η σημασία που δίνει στην οικογένεια, όπως και η αγάπη για την κόρη του. Είναι ένας άνθρωπος με καλή καρδιά και προσπαθώ να του μοιάσω. Μου μαθαίνει να βλέπω την αγάπη και όχι τον ναρκισσισμό. Ακόμα βέβαια δεν τα καταφέρνω πλήρως, γιατί εξακολουθώ να είμαι παρορμητικός. Πάντως πριν από 5-10 χρόνια δεν θα μπορούσα να τον υποδυθώ και τόσο καλά, γιατί εκείνος είναι ένας ώριμος άντρας, εγώ δεν ήμουν. Σήμερα πολλοί είναι 40-50 ετών και είναι είτε γκρινιάρικα παιδιά είτε κολλημένοι στη μητέρα τους».
Η Αγγελική σάς αρέσει;
«Και στον Στέφανο αρέσει και στον Γιώργο (γελάει)! Είναι δυναμική αλλά πάντα παρούσα με πολύ διακριτικό τρόπο και πολύ υπομονετική: περιμένει τη δικαίωση εδώ και πολλά χρόνια. έπειτα από όσα της συνέβησαν. Την εκτιμώ και τη θαυμάζω».
Ιδανικά, τι θα θέλατε να συμβεί στον Στέφανο;
«Θέλω να δικαιωθεί κάποια στιγμή αυτός ο ήρωας, για να περάσει και ένα μήνυμα πως υπάρχει συμπαντική δικαιοσύνη».
Και στον Γιώργο τι θα θέλατε να συμβεί;
«Εγώ δεν έχω φαντασιώσεις για πλούτη και αυτοκίνητα. Απλώς θα ήθελα κάποια στιγμή να με δω πραγματικά ήρεμο, γιατί δυστυχώς είμαι δυσανεκτικός στη χαρά και δεν χαίρομαι πολλά πράγματα. Γι’ αυτό και έχω λυπηθεί που λόγω της πανδημίας δεν έχουμε θέατρο – το θέατρο μου έδινε βαθιά, παιδική χαρά. Όταν είμαι καλά, νιώθω το σύμπαν να ανθίζει, όταν όμως δεν είμαι, μαραζώνουν όλα. Θέλω λοιπόν αυτή η ταραχή που έχω στο στομάχι να με αφήσει, δεν τη θέλω πια. Θέλω μόνο να δω κάποτε τον Γιώργο να ξυπνά και να λέει: “Τι ωραία μέρα!”».