Γιάννης Τσορτέκης: «Ξαφνικά ποινικοποιήθηκε ο έρωτας. Να κοιτάζω την άλλη και να μην μπορώ να κάνω ούτε καν χιούμορ»

Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στον δημοσιογράφο του Documento, Αντώνη Μποσκοΐτη, παραχώρησε ο Γιάννης Τσορτέκης.

Ο σπουδαίος ηθοποιός, που φέτος απολαμβάνουμε στο «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη αλλά και στο «Αυτή η Νύχτα Μένει» της Κατερίνας Φιλιώτου, μίλησε για τα περιστατικά βίας που δημοσιοποιούνται καθημερινά και την «ποινικοποίηση» του έρωτα, με φόντο τις καταγγελίες παρενόχλησης στον χώρο του θεάτρου.

«Είμαστε εθισμένοι στο σκληρό περιβάλλον που οδηγεί στην αδιαφορία. Συμβαίνουν πράγματα δίπλα μας και το ξέραμε πάντα. Του τύπου «το ήξερα, αλλά δεν συνέβαινε σ’ εμένα», άρα δεν υπάρχει παρά μόνο ως λογικοφανής πληροφορία» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Τσορτέκης.

Να υποθέσω ότι αναφέρεστε στη βία που κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας.

Ακριβώς και χαίρομαι πολύ πραγματικά που ο Χριστόφορος (Παπακαλιάτης) βρήκε το σθένος και την αυτοπεποίθηση να την παρουσιάσει ωμή, γιατί η ωμότητα αυτή μπαίνει μέσα στο σπίτι και ο άλλος τη βλέπει, είναι μπροστά του.

Οι άνθρωποι με είδαν να αλυσοχτυπάω τον γιο μου και να σαπίζω τη γυναίκα μου στο ξύλο – δεν τους το είπε κανείς, ούτε το φαντάστηκαν πώς γίνεται κάποιος να βαράει τον γιο του λέγοντάς του «πες μου αν είσαι π…της». Όταν το βλέπεις τρώγοντας το σούσι σου, σού φεύγει από το στόμα το ρυζάκι μαζί με τον σολομό, διότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, το έχεις βιώσει κι εσύ.

Το θεωρώ πολύ σημαντικό, γιατί μόνο έτσι μπορεί ο θεατής να σκεφτεί τι είναι αυτό στην πραγματικότητα και να πάρει θέση.

Η βία δεν υπάρχει μόνο μες στο σπίτι του καθενός, αλλά και στον δικό σας εργασιακό χώρο.

Ξαφνικά ποινικοποιήθηκε ο έρωτας. Να κοιτάζω την άλλη και να μην μπορώ να κάνω ούτε καν χιούμορ. Όλα χρειάζονται ένα όριο που να μπορείς να το αντιληφθείς. Το να φλερτάρεις όμως; Μα η ζωή είναι ένα φλερτ. Μπορούμε εμείς τώρα να έχουμε αυτόν τον γαμάτο ουρανό από πάνω μας και να λέμε ότι είμαστε στη Σουηδία με σκοτεινιά; Δεν μπορείς να το παίξεις αυτό. Γουστάρω παράφορα που είμαι στην Αθήνα και μυρίζει καυσαέριο.

Ξέρετε τι είπαν πολλοί: ήταν ανάγκη με όλα αυτά τα εφιαλτικά που ζούμε να προβληθεί η σειρά του Παπακαλιάτη, που συν τοις άλλοις δείχνει και τη σχέση μιας 18χρονης με έναν 50άρη;

Εμένα μου είπαν κι άλλα. Υπήρξε πολύ νέος άνθρωπος που μου είπε: «Μα τώρα σοβαρά, δείχνετε αυτά για να γυρίσει να τα κάνει και ο κόσμος;». Άκουσα αυτό που μου είπε ο νέος άνθρωπος και το επεξεργάστηκα. Όσο πιο πίσω πηγαίνουμε χρονικά, προς τη δεκαετία του 1980, βλέπουμε τα πράγματα να είναι πιο ήρεμα, χαλαρά και απενοχοποιημένα.

Όσο προχωράνε τα πράγματα βλέπω έναν πουριτανισμό τόσο ψεύτικο και ερμητικά κλειστό απέναντι στην τόλμη του ανθρώπου για επαφή. Ακόμη και σε επίπεδο συνεργασίας. Αυτήν τη στιγμή εμείς οι δύο μιλάμε στον πληθυντικό. Μα να με λέτε κ. Τσορτέκη; Αυτομάτως αυτό μας φέρνει σε απόσταση. Είναι η ίδια απόσταση από την οποία ο άλλος βλέπει το σήριαλ και λέει ότι λειτουργεί ως πρότυπο αρνητικό.

Όχι, φίλε, θα λειτουργούσε έτσι αν δεν συνέβαινε ωμά. Δεν θα είχαμε θέμα αν αντί για αλυσίδα έπεφτε ένα χαστούκι ή αν έριχνα μια Χριστοπαναγία αντί να σαπίσω στο ξύλο τη γυναίκα μου. Εννοώ πως τόσο τη Χριστοπαναγία όσο και το χαστούκι μπορείς κι εσύ κι ο άλλος να τα τολμήσει, δεν πάει το χέρι σου όμως να σηκώσεις αλυσίδα.