Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Γιάννης Στάνκογλου, ο οποίος μίλησε και για όλα όσα έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας για το χώρο του θεάτρου.
Ποιο είναι το σχόλιό σου για τις τρέχουσες καταγγελίες, που τελευταία έχουν πάρει μορφή τσουνάμι στα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολη, ακραία κι ανατριχιαστική η κατάσταση. Σε πολλές από τις περιπτώσεις “έπεσα από τα σύννεφα” με πράγματα τα οποία άκουσα. Είμαι από αυτούς που έχω δηλώσει τη στάση και τη θέση μου, πρέπει να γίνει ένα πολύ γερό ξεσκαρτάρισμα, να βγουν πράγματα στο φως. Νιώθω και ξέρω, εν μέσω κορονοϊού, αλλά και πριν, ότι είναι ένα τέλος εποχής, σε πολλά πράγματα. Δικιά μου επιθυμία και μάχη μέσα στη ζωή, είναι να στρέφω το βλέμμα μου στα παιδιά, στους νέους. Η αρχή πρέπει να γίνει και η πολιτεία πρέπει να κοιτάξει πολύ σοβαρά την παιδεία, την οποία πρέπει από τώρα να ενισχύσουμε, είμαστε πολύ πίσω σε αυτό.
Αυτή τη στιγμή συζητάμε για καταγγελίες που αφορούν ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα. Μήπως ρίχνοντας τις ευθύνες στην πολιτεία, χάνουμε την ουσία του κοινωνικού θέματος;
Δεν ρίχνω τις ευθύνες μόνο στην πολιτεία, αλλά από εκεί και πέρα, όταν δεν βρίσκεις πρόσφορο έδαφος ή βλέπεις κάποιες αδικίες που συμβαίνουν, όπως το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, το οποίο θα έπρεπε να ήταν μέσα στα σχολεία, ενώ δεν είναι και παρόλα αυτά βλέπεις να είναι το μάθημα των θρησκευτικών σε υπερβολικό βαθμό. Θα είναι μια δύσκολη εποχή, είναι σίγουρο, αλλά δεν πιστεύω ότι θα πάψει το θέατρο. Σε καιρούς δύσκολους, το θέατρο ήταν πάντα βάλσαμο για τους ανθρώπους. Κάποια στιγμή θ’ ανοίξουν τα θέατρα και όλοι μας θα είμαστε έτοιμοι, πιο ουσιαστικοί απέναντι στην τέχνη μας, πιο καθαροί, όπως κι οι σχέσεις μεταξύ μας. Ξέρουμε ότι όλα αυτά που βγάζει αυτή τη στιγμή το θέατρο, από την κακή του πλευρά, ισχύουν και σε οποιοδήποτε εργασιακό τομέα και χώρο. Θεωρώ όλο αυτό θετικό, αν η έκβαση του πράγματος καταλήξει εκεί που πρέπει.