Το πιο αισιόδοξο μήνυμα ζωής, προς όλους, στέλνει η Γεωργία Καλτσή μέσα από τη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Hello και την δημοσιογράφο Σόνια Μαγγίνα με αφορμή την σειρά «Στα 4» του ΑΝΤ1+. Κι αυτό μιας και η γοητευτική μαχήτρια της ζωής θέλησε να μοιραστεί όλες τις αλλαγές που συνάντησε, απλές και σύνθετες, ύστερα από το ατύχημα που την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Πως κατέκτησες την αυτονομία σου;
Για να περπατήσεις, πρέπει να μπουσουλήσεις πρώτα. Για να εκπαιδευτείς στο αμαξίδιο και το κομμάτι της αναπηρίας, τα κάνεις όλα από την αρχή, ξαναγίνεσαι μωρό. Πρέπει να μάθεις πως και τι θα τρως, πως θα πηγαίνεις τουαλέτα, πως θα ντύνεσαι, πως θα δένεις τα κορδόνια σου, πως θα μεταφέρεσαι με ασφάλεια σε έναν καναπέ, σε ένα αυτοκίνητο. Όλα αυτά είναι μια τεράστια πρόκληση. Στην αρχή, όταν βγήκα από το νοσοκομείο, μέχρι να βγάλω νέο δίπλωμα για χειροκίνητο αυτοκίνητο και σε κάποια γραφειοκρατικά και δικαστικά τρεξίματα σε υπηρεσίες όπου δεν υπήρχε πρόσβαση, είχα μαζί μου τον πατέρα μου. Περίπου για ένα τρίμηνο έμεινε μαζί μου – γιατί η οικογένεια μου ζει στη Ναύπακτο. Ήταν ο λιγότερος χρόνος που θα μπορούσα να περάσω έτσι. Επέλεξα τον πατέρα μου για να έξω εξαρχής μερική αυτονομία – οι μαμάδες είναι πιο πολύ από πάνω. Επιπλέον, ήθελα να δει ότι μπορούσα να είμαι αυτόνομη και να ξέρουν οι γονείς μου ότι είμαι καλά και ασφαλής, ότι θα ζήσω μια χαρά τη ζωή μου με αυτό που συνέβη και ότι όλοι θα συνεχίσουμε τις ζωές μας.
Πάντα, όμως είχα ανοιχτή επικοινωνία και σχέση εμπιστοσύνης με τους γονείς μου. Δουλεύω, αθλούμαι, κάνω τα πάντα. Ήμουν ένα υπερκινητικό πλάσμα, βρέθηκα on the wheels, συνεχίζω να είμαι υπερκινητική! Όπως μου είχε πει ο αγαπημένος μου φίλος και μέντορας Μάκης Καλαράς, «μην αφήσεις τη ζωή σου να φύγει προσπαθώντας απλώς να ανταπεξέλθεις, μην κολλήσεις στο ένα πράγμα και αφήσεις τη ζωή να περνά». Νομίζω πως είναι από τις καλύτερες συμβουλές που έχω πάρει. Κατόπιν, ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι πως θα εκπαιδεύσεις τους ανθρώπους. Και μόνο που σε βλέπουν να κυκλοφορείς, εκπαιδεύονται, οπότε προσπαθώ να είμαι έξω, να έχω μια νορμάλ καθημερινότητα ώστε να δίνω ερεθίσματα. Έχει τύχει να πάω σε μαγαζιά με μειωμένη πρόσβαση και να έχουν επικοινωνήσει στη συνέχεια ρωτώντας πως μπορούν να βελτιώσουν τις συνθήκες.
Για να καταλάβεις πόσο λανθασμένες αντιλήψεις υπάρχουν, οι περισσότεροι πιστεύουν πως μια μεγάλη τουαλέτα με λαβές είναι αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι με αναπηρία. Για τους περισσότερους δεν είναι, γιατί δεν μπορούμε να πατήσουμε τα πόδια μας για να πιαστούμε από τις λαβές και συχνά είναι δύσκολο να πλησιάσουμε με το αμαξίδιο. Οι λαβές είναι για ανθρώπους που έχουν κινητικά προβλήματα και χρειάζονται μια στήριξη. Ακόμα και σε αυτό υπάρχει λανθασμένη εικόνα. Δεν το γνωρίζουν πολλοί αυτό – κι εγώ δεν το γνώριζα προτού βρεθώ σε αυτήν τη θέση. Αλλά και μόνο που υπάρχουν κάποιοι που θα με ρωτήσουν, όλο και πιο μπροστά μάς πάει αυτό.