Δεν κάνει ποτέ σχέδια για το μέλλον, παίρνει τη ζωή όπως έρθει, παρόλα αυτά, όπως λέει, πάσχει από την αρρώστια του άγχους. Είναι αισιόδοξη από τη γέννησή της, καθώς έχει περάσει πάρα πολύ δύσκολα όταν ήταν μικρή, λόγω προβλημάτων υγείας που έπρεπε να ξεπεράσει. Η Φωτεινή Ντεμίρη μίλησε στο «Λοιπόν» και τη Ρενέ Σαραντινού αποκαλύπτοντας το τι πέρασε όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, όπου θέματα υγείας, την κρατούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα καθηλωμένη στο κρεβάτι, με όλο σχεδόν το σώμα της στο γύψο.
Η τελευταία χρονιά, ανέτρεψε παγκόσμια το σκηνικό ζωής.
Πολύ δύσκολα τα πράγματα… Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει, το βιώνουμε καθημερινά, γι’ αυτό κι εγώ δεν κάνω ποτέ σχέδια για το μέλλον. Μπορεί να σκέφτομαι ορισμένα πράγματα, όχι μακροπρόθεσμα, καθώς δεν είμαι από τους ανθρώπους που προγραμματίζουν. Θα σκεφτώ κάτι πολύ φλου, παίρνω τη ζωή όπως έρχεται πια, ιδίως τα τελευταία χρόνια μόνο έτσι γίνεται, δεν μπορώ να κάνω σχέδια.
Κάνει καλό στην ψυχολογία σου, καθώς αποφεύγεται ο ψυχαναγκασμός μη κάνοντας σχέδια;
Όχι, δεν μπορώ, ψυχαναγκάζομαι από τόσα άλλα πράγματα γύρω από την καθημερινότητα, είμαι και πολύ αγχώδης άνθρωπος, οπότε δεν μπορώ να παλεύω να γίνει ένα σχέδιο μακροπρόθεσμα. Πάσχω από την αρρώστια του άγχους, γιατί αρρώστια τη θεωρώ… Προσπαθώ να το ελέγχω.
Με ποιους τρόπους, τι σε χαλαρώνει;
Να κοιτάζω τη θάλασσα, να είμαι στη φύση, να πλέκω κάποιες φορές, να βλέπω μια ταινία… Επίσης με χαλαρώνει πάρα πολύ να διαβάσω ένα βιβλίο, γιατί κι αυτός ο εθισμός με τα κινητά, είναι κάτι το αδιανόητο, το οποίο τώρα τελευταία το κόλλησα κι εγώ.
Πώς αντιμετωπίζεις την κατάσταση που βιώνουμε;
Θέλω να ελπίζω ότι θα εμβολιαστούμε όσοι περισσότεροι γίνεται, ότι ο ιός δεν θα έχει να κατοικήσει κάπου, θα εξαφανιστεί ή θα περιοριστεί πάρα πολύ. Μου αρέσουν τα αισιόδοξα σενάρια, είμαι φύσει αισιόδοξη. Δε γίνεται αυτός ο… πόλεμος, πρέπει να ξαναβρούμε τις ζωές μας. Όσο κι αν λέμε ότι το παλεύουμε, μας έχει κάνει κακό. Φοβάμαι την επόμενη μέρα, θα έχω τη δύναμη και το κουράγιο να βγω έξω; Παθαίνεις μια αγοραφοβία… Θέλω να κάθομαι μέσα στο σπίτι, έχουμε απομονωθεί, έχουμε πάθει ενός είδους κατάθλιψη. Εκεί που “πέφτω”, βρίσκω το κουράγιο και “σηκώνομαι”, δεν με παίρνει από κάτω. Έχω αισιοδοξία από τη γέννησή μου, ίσως γιατί έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα, όταν ήμουν μωρό.
Ποια δυσκολία αντιμετώπισες όταν ήσουν μωρό;
Είχα κάποια θέματα υγείας που έπρεπε να ξεπεράσω. Ήμουν στην ηλικία των 7 ετών, είχα συνείδηση. Κάποια θέματα υγείας που είχα τότε, με κρατούσαν καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Τι είχε συμβεί;
Είχα γενική συγγενή εξάρθρωση στα ισχία. Είχα περπατήσει, αλλά έπρεπε στην ηλικία των 7 ετών να χειρουργηθώ, για να μου επαναφέρουν τα οστά, να τα βάλουν στη θέση τους. Δεν είχα περπατήσει σωστά, τα κόκκαλα είχαν δέσει λάθος, γιατί δεν το είχαν καταλάβει οι δικοί μου. Όταν τα κατάλαβαν, είδαν ότι δεν περπατάω σωστά, πήγαινα λίγο “βάρκα γιαλό”, το οποίο μου έμεινε λίγο και μετά… (γέλια). Έπρεπε να μεγαλώσω λίγο, να δέσουν τα κόκκαλα και μετά να χειρουργηθώ. Ήταν να το περάσω, γιατί άλλα παιδιά στην ηλικία μου το πέρασαν φορώντας μια διπλή πάνα, όταν ήταν μωρά, κι έτσι πέρασε. Εγώ, χρειάστηκε να μείνω μήνες φορώντας γύψο μέχρι το στήθος, μ’ ένα μηχάνημα που μου κρατούσε μόνιμα τα ποδιά ανοιχτά. Ένα παιδάκι να βρίσκεται έτσι πολύ καιρό… Μέχρι τα 7,5 που έκανα εγχειρήσεις… Μετά πέρασε αυτό, όπου στα 8 μου, ήμουν μια χαρά και περπατούσα καλά. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα για αρκετά χρόνια. Αυτό μου έδωσε δύναμη και μ’ έκανε να είμαι ευγνώμων για πολλά απλά πράγματα.
Ταλαιπωρήθηκες πάρα πολύ όταν ήσουν μικρούλα…
Πάρα πολύ, γι’ αυτό σου λέω ότι ίσως από εκεί άντλησα την αισιοδοξία και τη δύναμη. Έχω να θυμηθώ πολύ δυσάρεστα πράγματα. Ρωτούσα τη μαμά μου: “Μαμά, εγώ με γύψο γεννήθηκα;”. Έχω μια αδελφή, 2,5 χρόνια μεγαλύτερη, που είναι τελείως διαφορετική από μένα, εμφανισιακά αλλά και ως χαρακτήρας, η μία μοιάζει στη μαμά, κι η άλλη στον μπαμπά, είμαστε πολύ αγαπημένες. Της είχα μεγάλη αδυναμία. Παρόλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια και το έχω ξεπεράσει, είναι πολύ δυσάρεστη ανάμνηση, όταν το θυμάμαι…
Η πίεση φέρνει στη θύμησή μας δυσάρεστες αναμνήσεις;
Όταν πιέζεσαι και είσαι σε δύσκολη κατάσταση, όλα είναι πιο… σκούρα στα χρώματα, αλλά αυτό αλλάζει.
Επαγγελματικά πώς βλέπεις να κυλάει η δουλειά των ηθοποιών στο άμεσο μέλλον;
Τα θέατρα, το καλοκαίρι, δεν θα ανοίξουν με πληρότητα, ώστε να είναι γεμάτα. Το θέατρο περνάει δύσκολα αυτή την εποχή. Η τηλεόραση ευτυχώς συνεχίζει ακάθεκτη, για τους τηλεθεατές, αλλά κι εμάς που δουλεύουμε εκεί. Έχω κάνει κάποιες συζητήσεις για την επόμενη σεζόν, για τηλεόραση, αλλά ακόμα είναι φλου. Παρόλο που ήμουν περισσότερο του θεάτρου, τώρα μου αρέσει κι η τηλεόραση και θέλω να κάνω. Χάρηκα πάρα πολύ που σε όλη αυτή τη δυσκολία είχα το σίριαλ “Το καφέ της Χαράς”, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό. Εκτός του ότι είχα μια δουλειά, με βοηθούσε να βγαίνω από το σπίτι, πήγαινα κι έβλεπα ανθρώπους.
Τώρα που έχουν ολοκληρωθεί τα γυρίσματα, ποια γεύση σου έχει αφήσει όλη αυτή η συνεργασία;
Ναι, έχουμε τελειώσει τα γυρίσματα, κι η γεύση ήταν γλυκιά, όπως στην πρώτη σεζόν, στα πρώτα τρία χρόνια, έτσι και τώρα. Πηγαίναμε στο γύρισμα να βρούμε την παρέα μας, να πιούμε τον καφέ με τους φίλους μας. Όταν οι χώροι δεν είχαν δυσκολία, όπως τον χειμώνα που έκανε κρύο, ήταν πανηγύρι, γιατί ήταν καταπληκτικοί οι συνεργάτες, ο Χάρης Ρώμας είναι η χαρά της ζωής, με το γέλιο και το αστείο στο στόμα.
Ποιο Πάσχα σου έχει μείνει αξέχαστο;
Έχω περάσει πολύ ωραία Πάσχα, τότε που τα παιδιά ήταν πιο μικρά, όπου διαλέγαμε και πηγαίναμε διακοπές σε βουνά, στη φύση. Κάναμε ράφτινγκ, δίπλα σε ποτάμια, βρίσκαμε μανιτάρια και πηγαίναμε και τα μαγειρεύαμε στο ξενοδοχείο, πάρα πολύ ωραίες εμπειρίες, με γλυκές αναμνήσεις. Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι, μαζευόμασταν στο πατρικό του πατέρα μου, η οικογένεια, πολλά άτομα, γύρω στα 20-25, όλοι μαζί, σ’ ένα μεγάλο τραπέζι, κι εγώ δεν έτρωγα το αρνάκι, στεναχωριόμουν γιατί τα έσφαζαν, δεν μπορούσα να τα φάω. Αγαπούσα πάρα πολύ τα κατσικάκια και τα αρνάκια, έτσι προσπαθούσαν να με κοροϊδέψουν για να φάω, μου έλεγαν ότι δεν είναι αυτά τα ζώα. Θυμάμαι που κάναμε Πάσχα σε διάφορα χωριά, στα βουνά. Επίσης μια φορά, πήγαμε σ’ ένα μοναστήρι για τη Λειτουργία της Ανάστασης, κι η εκκλησία ήταν μόνο με κεριά, κι έψαλλαν μόνο οι καλόγριες κι ο παπάς. Περιμέναμε ν’ αρχίσει η Λειτουργία κι ήταν καταπληκτικά. Λεπτομέρειες για όλα αυτά θυμάται ο Χάρης (Γρηγορόπουλος), ο άντρας μου, αυτός πραγματικά ξέρει να ζήσει.
Είστε διαφορετικοί χαρακτήρες με τον σύζυγό σου;
Ναι, η μαμά μου τον έλεγε: “Ο γιορτινός”. Ότι εκείνος ξέρει να κάνει γιορτές. Είναι άνθρωπος της χαράς, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο αισιόδοξος όσο εγώ, αλλά γενικά, δεν θέλει να βάζει στεναχώρια μέσα του, προσπερνάει τη στεναχώρια. Μπορεί να στεναχωρηθεί λίγο και μετά… προς τη δόξα τραβά. Έχω πάρει πολλά παραδείγματα από αυτόν, για το πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος και πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Τον ζηλεύω και θέλω να του μοιάσω, είναι χαλαρός, όχι σαν εμένα συνέχεια με το άγχος. Λέω όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα: “Τι θα έκανε ο Χάρης εδώ; Αυτό…” και το κάνω. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει να ζήσει.