Ο Φίλιππος Σοφιανός έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν και στον Θάνο Ξάνθο κι έκανε αναδρομή στην περίοδο που πρωταγωνιστούσε στην επιτυχημένη σειρά «Πρόβα Νυφικού».
Θυμάστε εντάσεις ή σκηνές που σας δυσκόλεψαν μέχρι το τελικό αποτέλεσμα;
Τα γυρίσματα ήταν πολύωρα και πολυήμερα τις περισσότερες φορές. Μία τέτοια παραγωγή με τέτοιες αξιώσεις, είχε σχεδόν στο 80% της, δύσκολες σκηνές. Κατά βάση είχαν τεράστια δυσκολία οι ερωτικές σκηνές, δεδομένου ότι τότε το ελληνικό κοινό δεν ήταν ακόμη τόσο εξοικειωμένο με το γυμνό. Ήθελε τόλμη και αισθητική, πράγμα που φρόντιζε ο σκηνοθέτης μας. Έπρεπε να ξεπεράσουμε τις ντροπές και τις αναστολές μας και να δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα που θα έβγαινε στο κοινό. Η πιο δύσκολη στιγμή που θυμάμαι, ήταν ένα μονοπλάνο με ένα steadycam. Το οποίο μονοπλάνο είχε μία διάρκεια περίπου 2,5 λεπτά. Σε αυτό το μονοπλάνο λοιπόν, εγώ επέστρεφα στο σπίτι και χειροδικούσα στην Άντζελα Γκερέκου. Δεν έβγαινε η σκηνή και μας έλεγε «πάλι και πάλι». Μετά μας φώναζε ξεχωριστά να την γυρίσουμε. Έπρεπε να φανεί η ταπείνωση και η βιαιότητα. Στο κλείσιμο της σκηνής, η Άντζελα ήταν στο πάτωμα και σήκωνε το κεφάλι. Σηκώνοντας το κεφάλι, η ίδια μάζευε και τα μαλλιά της για να φανεί το πρόσωπό της. Ε αυτό τον έκανε έξαλλο τον Κουτσομύτη και μας έλεγε «ξανά και ξανά». Μου έλεγε: «Δεν θα την αφήσεις να φτιάξει τα μαλλιά της». Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.
Στην 7η και 8η λήψη υπήρχε ένταση η σκηνή και έπεφταν κι αληθινά χαστούκια. Και στην τελευταία σκηνή, για να σταματήσει το «μαρτύριο» της Άντζελας, όταν έπεσε κάτω, γονάτισα και της έπιασα τα μαλλιά με τρόπο ώστε να φαίνεται το πρόσωπο και της σήκωσα εγώ το κεφάλι, χωρίς να χρειαστεί να βάλει η ίδια το χέρι της. Κι έτσι τελείωσε η σκηνή. Επίσης, άλλη μία σκηνή που θυμάμαι δύσκολη ήταν όταν ήμουν ντυμένος με γερμανική στολή ως δωσίλογος και απολογούμουν. Πράγμα οξύμωρο για ένα «καθίκι» σαν εμένα να βάζω τα κλάματα και να «λυγίζω». Επίσης, συγκλονιστική σκηνή ήταν και αυτή που είχα με τον Ανδρέα Βουτσινά στον οίκο ανοχής που διατηρούσε η Πέμυ Ζούνη, που υποδυόταν τη «Ματίνα».