Δεν ταυτίζεται με τη Λήδα, όμως εκτιμά την ειλικρίνειά της και ονειρεύεται γι’ αυτήν ένα «λιμάνι» γεμάτο αγάπη. Η Ευγενία Δημητροπούλου περιμένει να λάβει σύντομα τέλος όλο αυτό με την πανδημία, γιατί το επάγγελμα των ηθοποιών είναι συνυφασμένο με την επαφή, και μέχρι τότε έχει για… Ήλιο της την αγάπη των δικών της ανθρώπων. Γι’ αυτά και άλλα πολλά, η Ευγενία Δημητροπούλου μιλά στο περιοδικό Τηλέραμα και τον Βασίλη Ανδριτσάνο.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της Λήδας με τα οποία ταυτίζεστε;
«Η Λήδα είναι μια γυναίκα που έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες και έχει χειριστεί απαιτητικές καταστάσεις στη ζωή της. Δεν ξέρω αν ταυτίζομαι με πολλά χαρακτηριστικά της ηρωίδας μου, αλλά σίγουρα εκτιμώ την αγάπη που δείχνει και την ειλικρίνειά της, ακόμα και αν πονάει».
Η Λήδα επιστρέφει στο παρελθόν της και διεκδικεί τη ζωή που της έκλεψαν. Στην πορεία αναστατώνει και ορισμένες άλλες ζωές. Βρίσκετε ελαφρυντικά για τη συμπεριφορά της;
«Θα έλεγα πως καταπιέζει τα συναισθήματά της, τα θέλω της, προκειμένου να σεβαστεί τις ισορροπίες που υπάρχουν και τις ζωές που έχουν διαμορφωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Απλώς κάποια στιγμή, πριν κάνει το μεγάλο βήμα και πείσει τον εαυτό της πως πρέπει να πάει παρακάτω, δρα ενστικτωδώς και όλα αλλάζουν».
Πώς θα θέλατε να εξελιχθεί η ηρωίδα που υποδύεστε;
«Θα ήθελα να ζει αρμονικά με τον γιο της και να βρει την πραγματική αγάπη. Να μπορεί να την προσφέρει και η ίδια απλόχερα, χωρίς να δημιουργεί πόνο στους γύρω της. Να βρει το λιμάνι της και να δημιουργήσει ενδεχομένως και μια νέα οικογένεια».
Ποιος είναι ο δικός σας… Ήλιος;
«Οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν. Που αγαπούν το φως και τα σκοτάδια μου και είναι εκεί πάντα».
Σας έχει συμβεί στη ζωή σας να έχετε εκκρεμότητες με το παρελθόν; Πώς το διαχειριστήκατε; Επιστρέψατε και τις αντιμετωπίσατε ή τις αφήσατε πίσω σας; Αν δηλαδή έχουμε αφήσει έναν κύκλο ανοιχτό, πρέπει να τον κλείνουμε ή να τον αφήνουμε εκεί που βρίσκεται;
«Προτιμώ να κλείνω τους κύκλους στην ώρα τους. Θεωρώ πως για κάποιον λόγο δεν ολοκληρώνονται όπως ενδεχομένως πιστεύαμε. Επειδή, όταν απομακρυνόμαστε, στο μυαλό και στην καρδιά σαν να ξεθωριάζουν τα άσχημα και να μένουν τα καλά, νομίζω πως τα πισωγυρίσματα είναι επώδυνα».
Τα γυρίσματα σε καιρό κορονοϊού είναι «αποστειρωμένα»; Οι ηθοποιοί μπορείτε να εκφραστείτε ελεύθερα ή στο πίσω μέρος του μυαλού σας υπάρχει ο φόβος της πανδημίας;
«Ζούμε μια πρωτόγνωρη και ιδιαίτερη κατάσταση και καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε. Σίγουρα είναι περίεργο. Κάνουμε συχνά τεστ, λαμβάνουμε μέτρα, αλλά ευχόμαστε να παρέλθει σύντομα και να επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας. Γιατί το επάγγελμά μας είναι συνυφασμένο με την επαφή».
Τι συναισθήματα σας προκαλεί το γεγονός ότι, σε μια περίοδο όπου το καλλιτεχνικό επάγγελμα πλήττεται πολύ από την πανδημία, εσείς έχετε δουλειά στην τηλεόραση, που παρέχει ασφάλεια;
«Η πρώτη καραντίνα με βρήκε μόνη, με ένα περίεργο μούδιασμα, καθώς όλα τα σχέδια ανατράπηκαν, και ομολογώ πως δυσκολεύτηκα ψυχολογικά. Σίγουρα τώρα με χαροποιεί το γεγονός ότι συνεχίζω να δουλεύω, αλλά σκέφτομαι πολύ όλους τους συναδέλφους και τον κλάδο γενικότερα, που πλήττεται πάρα πολύ»!
Πώς φαντάζεστε την επόμενη μέρα; Μετά την πανδημία θα αλλάξουν οι σχέσεις των ανθρώπων;
«Θέλω να πιστεύω ότι θα βγούμε γρήγορα από όλο αυτό και θα μπορέσουμε να μπούμε ξανά σε μια κανονικότητα. Ίσως μας πάρει κάποιο διάστημα, αλλά ελπίζω πως θα αγκαλιαζόμαστε ξανά χωρίς δεύτερες σκέψεις».