Εβελίνα Παπούλια: «Ούρλιαζε, με έβριζε, έριχνε μπουνιές και κλωτσιές! Φώναξα βοήθεια, αλλά…»

Στο περιοδικό People και τη Φανή Πλατσατούρα έδωσε συνέντευξη η Εβελίνα Παπούλια, που μίλησε μεταξύ άλλων για έναν ενοχλητικό θαυμαστή που είχε πριν από χρόνια.

Παρατήρησα ότι στο κουδούνι έχεις βάλει άλλο όνομα. Το τίμημα της δημοσιότητας;

Όχι! Απλά ξέρεις, μερικές φορές μαθαίνουν πού μένεις και σου χτυπάνε ακόμη και για πλάκα. Και κάπως έτσι, χάνεις την ησυχία σου. Σε κάθε περιοχή που μετακομίζω, βάζω και από ένα διαφορετικό όνομα.

Έχεις χάσει την ησυχία σου από ενοχλητικούς θαυμαστές; Αυτό που λέμε «stalkers».

Έχω διάφορα τέτοια περίεργα περιστατικά να διηγηθώ. Και λίγο τρομακτικά. Μου έχουν συμβεί τα πάντα. Από το να βλέπω τον ίδιο άνθρωπο κάθε τρεις και λίγο μπροστά μου -στην παράσταση, στο γύρισμα, στο σουπερμάρκετ- μέχρι να κόβουν αποσπάσματα από τη Βίβλο και να τα αφήνουν στο αμάξι μου γράφοντας από πίσω μηνύματα έρωτα ή μίσους, ανάλογα τη διάθεσή του.

Αυτά συνέβαιναν κυρίως, την εποχή των «Δύο Ξένων»;

Όχι, και μετά! Για να μην σου πω, κυρίως μετά!

Και πώς τελείωσε όλο αυτό το stalking; Απευθύνθηκες στην αστυνομία;

Έχει να κάνει με το πώς θα το διαχειριστείς εσύ. Τις περισσότερες φορές το διαχειρίστηκα πολύ ήρεμα. Μόνο μια φορά λειτούργησα αλλιώς γιατί ήταν βίαιος ο συγκεκριμένος. Όχι με αστυνομία, «καθάρισα» μόνη μου. Ήταν ένας που δεν με άφηνε να μπω μέσα στο αυτοκίνητο. Κοπανούσε την πόρτα, έριχνε μπουνιές και κλωτσιές, με έβριζε, ούρλιαζε ότι με θέλει και κάτι τέτοια κουφά. Κάποια στιγμή άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου, μπήκα αμέσως μέσα και όπως πήγε να σκύψει, του ‘ρθε η πόρτα στο κεφάλι. Το εμπνεύστηκα μάλλον από κάποια ταινία που είχα δει. (γέλια). Ύστερα, έβαλα όπισθεν και έφυγα γρήγορα.

Δεν φώναξες εκείνη την ώρα για βοήθεια;

Φώναξα! Αλλά δεν υπήρχε άνθρωπος να με βοηθήσει. Και αυτοί που περνούσαν, δεν ήθελαν να μπλέξουν.

Μεγαλώνοντας, φοβάσαι περισσότερο; Από το ποιος κάθεται δίπλα σου μέχρι μην πάει αργά το βράδυ και αναγκαστείς να περπατάς μέσα στο σκοτάδι.

Ένα στοιχείο που με χαρακτηρίζει είναι η άγνοια κινδύνου. Ξεκίνησα να έχω κάπως, την αίσθηση του κινδύνου αφότου έκανα παιδί. Τότε γίνεσαι πιο υπεύθυνος. Έχεις την αγωνία να μην του συμβεί κάτι και όλο αυτό «χτίζεται». Λες ας έχω γενικά τον νου μου στο τι γίνεται γύρω μου. Επίσης, δεν μπορείς να συγκρίνεις την Αθήνα τριάντα χρόνια πριν με τη σημερινή. Είναι πιο άγρια τώρα, τα πράγματα…

Διαβάστε εδώ όλα τα νέα από την τηλεόραση και όχι μόνο!