Ο σεισμός της Αθήνας το 1999, που άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεώρηση της ζωής του. Αυτό εξομολογείται ο τραγουδιστής Δημήτρης Γιώτης σε συνέντευξη του στον Γιάννη Βίτσα και στο Down Town Κύπρου.
H πιο δύσκολη στιγμή στην πορεία σου;
Ήταν η περίοδος του μεγάλου σεισμού του 1999 στην Αθήνα. Γεννήθηκα και μέχρι σήμερα διαμένω στο Μενίδι. Μέσα σε ένα λεπτό είδα το πατρικό σπίτι μου να γκρεμίζεται. Ήταν σοκαριστικό. Έζησα από θαύμα. Επί δύο μήνες μέναμε με την οικογένειά μου σε σκηνή Ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Όταν χάνεις το σπίτι σου αισθάνεσαι σαν να χάνεις ένα μέρος των αναμνήσεών σου. Βέβαια, ακόμη και τότε διατήρησα την αισιοδοξία μου. Όταν βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να πεθαίνουν, δε, μπορείς παρά να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για το ότι επέζησες. Στην περιοχή μου είχαν «χαθεί» 140 άνθρωποι. Ήταν τραγικό. Εύχομαι να μη βιώσει κανείς αυτόν τον πόνο.
Πόσο διάστημα απαιτήθηκε προκειμένου να ξεπεράσεις το σοκ που βίωσες;
Απαιτήθηκε μεγάλο διάστημα μέχρι να ξεπεράσω τον τρόμο του σεισμού. Έπειτα από δύο μήνες στη σκηνή μείναμε στο σπίτι της αδελφής μου, το οποίο είχε επισκευαστεί – γιατί το πατρικό μου είχε ολοκληρωτικά καταστραφεί. Θυμάμαι πως, τους πρώτους μήνες, κοιμόμασταν με την πόρτα ανοιχτή. Ζούσαμε υπό τον φόβο της επόμενης σεισμικής δόνησης.
Πόσοι μένατε στη σκηνή;
Επτά άτομα. Πέραν εμού, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, τα ανίψια μου, η αδελφή μου και ο γαμπρός μου. Κάποια στιγμή εξαιτίας του ότι δεν ήταν εφικτό να ζήσουμε σε ένα τόσο μικρό χώρο αγοράσαμε ένα τροχόσπιτο. Ήταν «άγρια» περίοδος.
Αναθεώρησες τον τρόπο με τον οποίο έβλεπες τα πράγματα;
Φυσικά. Συνειδητοποίησα τη σημαντικότητα της ζωής. Έγινα καλύτερος άνθρωπος. Ένιωσα πόσο «μικροί» είμαστε. Η ζωή είναι ένα πέρασμα. Οφείλουμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να δείχνουμε με κάθε τρόπο την αγάπη μας στους συνανθρώπους μας.