Ελένη Βαΐτσου: «Εκνευρίζομαι όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη μου και μου λένε απροκάλυπτα ψέματα»

Ανάκριση στην Ελένη Βαΐτσου κάνει ο Γρηγόρης Μελάς, στο περιοδικό Τηλέραμα…

Όσα γνωρίζετε…

Σας ταξιδεύω κάθε Κυριακή στις 16:00 στον Σκάι με την εκπομπή «TΗΕ TOURΙΣΤΕΣ» παρέα με τον Χρήστο Ανθόπουλο.

Όσα δεν γνωρίζετε…

Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήθελα να είμαι φωτογράφος για το National Geographic. Αγαπώ τη φωτογραφία και τα ταξίδια και δεν υπάρχει καλύτερο από το συνδυασμό τους! Στην τηλεόραση παρακολουθώ ταξιδιωτικές εκπομπές και κάποιες σειρές. Δεν παρακολουθώ κανένα ριάλιτι και δελτία ειδήσεων. Στο πρώτο ξεχνάς και τα ελληνικά που ξέρεις και στο άλλο… τρομοκρατείσαι!

Εκνευρίζομαι όταν υποτιμούν τη νοημοσύνη μου και μου λένε απροκάλυπτα ψέματα με περίσσιο θράσος. Θα ήθελα να αλλάξω τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, δεν μας βρίσκει σύμφωνους ή φοβόμαστε. Εύχομαι να εξαλειφθεί ο ρατσισμός κάθε είδους.

Απολαμβάνω πολύ τη μοναχικότητα και μπορώ να μείνω για μέρες κλεισμένη σπίτι να διαβάζω βιβλία χωρίς να δω άνθρωπο. Στο κομοδίνο μου έχω 4 βιβλία που ανοίγω συχνά και ξεφυλλίζω πριν κοιμηθώ. Την «Ασκητική», τον «Μικρό πρίγκιπα», το «Ένα βιβλίο για μεγάλα όνειρα» και τον «Παγκόσμιο Άτλαντα».

Οι αγαπημένες μου μυρωδιές είναι το φρεσκοκουρεμένο γκαζόν και οι πρώτες σταγόνες βροχής στην άσφαλτο, μυρωδιές που μου θυμίζουν πάντα τα παιδικά μου χρόνια. Δεν αντέχω τη μυρωδιά του λαδιού τρούφας. Με αρρωσταίνει. Έχω φύγει από μαγαζί γι’ αυτό το λόγο και απαγορεύω στους φίλους μου να παίρνουν τέτοια πιάτα στο τραπέζι.

Με ενοχλεί που κάποιοι αποκαλούν «έρωτα» κάθε ενθουσιασμό που κρατάει 1-2 μήνες το πολύ κι όταν χάνουν την αξία τους λέξεις όπως το «σ’ αγαπώ» ή το «συγγνώμη» λόγω υπέρμετρης κι ανούσιας χρήσης. Έχω μεγάλη δυσκολία στο να θυμάμαι ανέκδοτα. Όσο και να μου αρέσουν, όσες φορές και να τα ακούσω, μέσα σε 5 λεπτά τα ξεχνάω. Ευτυχώς ή δυστυχώς είναι το μόνο στο οποίο έχω κακή μνήμη. Νιώθω απίστευτα τυχερή για τους φίλους μου. Αυτούς που έχω από παιδί αλλά κι όσους έκανα στην πορεία μέχρι τώρα. Είναι μεγάλο δώρο οι άνθρωποι αυτοί.

Η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το θέατρο ήταν στην 1η Γυμνασίου όταν ανεβάσαμε στο σχολείο τον «Μικρό Πρίγκιπα». Με χαλαρώνει παρά πολύ το τρέξιμο και το περπάτημα. Η αγαπημένη μου διαδρομή στην Αθήνα είναι γύρω από την Ακρόπολη αλλά αυτή που κάνω συχνότερα είναι από τον Ευαγγελισμό έως το Γκάζι. Αν έχω μουσική μπορώ να περπατάω για ώρες χωρίς να το καταλάβω. Τα καλοκαίρια μου αν δεν περάσω μια βόλτα από Κρήτη νιώθω πως δεν έχω κάνει διακοπές. Ακόμη και τρεις μέρες στο νότιο Ρέθυμνο είναι αρκετές για να μου δώσουν ενέργεια για όλο το χειμώνα.

Αν έπρεπε να επιλέξω το χειρότερο από τα ελαττώματα μου, θα επέλεγα τον εγωισμό σε συνδυασμό με την περηφάνια μου. Υπάρχουν φορές που με δυσκολεύει όχι τόσο επικοινωνιακά αλλά ζορίζομαι συναισθηματικά. Αν είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάτι στη χώρα μου, θα ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα. Έχω την εντύπωση πως η παιδεία δεν λαμβάνει την προσοχή που πρέπει ενώ θα έπρεπε να είναι ο πρώτος τροχός της αμάξης και το πρώτο μας μέλημα.

Κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να διαβάζω τη σκέψη των άλλων. Όχι για να μαθαίνω τα μυστικά τους αλλά για να μεταφράζω την στάση τους απέναντί μου και να καταλαβαίνω τι πραγματικά θέλουν από μένα. Ο μεγαλύτερος φόβος μου έχει να κάνει με την οικογένειά μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν τους «έχανα». Με τρομάζει αυτή η μοναξιά. Ντρέπομαι και γίνομαι κατακόκκινη όταν μου κάνουν κομπλιμέντα και κομπλάρω τόσο που δεν μπορώ κάποιες φορές να πω ούτε ευχαριστώ, απλώς χαζογελάω! Φοβάμαι πολύ τη θάλασσα όταν κολυμπάω στην επιφάνεια της και δεν βλέπω το βυθό αλλά νιώθω τρομερή γαλήνη όταν κάνω κατάδυση.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που με πλημμύριζε κάθε φορά, στις παραστάσεις που δώσαμε για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη, στο σημείο που 3000 άτομα τραγουδούσαν μαζί μας όρθιοι το «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Εκτιμώ απεριόριστα και θαυμάζω τους ανθρώπους που καταφέρνουν να σταθούν μόνοι στα πόδια τους, επιμένουν στις αντιξοότητες και πετυχαίνουν το στόχο τους χωρίς πλάτες και χωρίς να πατήσουν επί πτωμάτων.