Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη η Ελένη Καρουσάκη που μίλησε μεταξύ άλλων και για τις δραματικές στιγμές που έζησε στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.
Ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία στη ζωή σου;
Τη μεγαλύτερη δυσκολία στη ζωή μου την αντιμετώπισα πέρυσι το καλοκαίρι με τη φωτιά στο Μάτι. Ήμουν εκεί, πραγματικά είδα το θάνατο με τα μάτια μου και αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή, τους φίλους, τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, για τα πάντα.
Περιέγραψέ μου τι έζησες…
Έπεσα στη θάλασσα για να σωθώ κι έμεινα μέσα στο νερό 4 ώρες. Το έζησα όλο αυτό που συνέβη εκεί με τη φωτιά. Μας έβγαλαν έξω τα καϊκια, μετά από 4 ώρες που βρισκόμουν μέσα στη θάλασσα. Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου. Μαζί μου ήταν τα ανίψια μου, η αδερφή μου και ο γαμπρός μου. Εκεί πίστεψα ότι τελείωσε, ότι δεν θα σωθούμε. Το ότι σωθήκαμε ήταν ένα θαύμα κι ευχαριστώ τον Θεό.
Το σπίτι σου, ένα χρόνο μετά, το έφτιαξες από τις ζημιές;
Το σπίτι το φτιάχνω ακόμα. Το καλοκαίρι, φέτος, πήγα κι έμεινα, αλλά με πολύ μεγάλη παρέα, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω μόνη μου μέσα στο σπίτι.
Κολύμπησες στο μέρος όπου βρισκόσουν τέσσερις ώρες όταν όλα καίγονταν;
Έκανα μπάνιο στη θάλασσα, πάλι με παρέα, μετά από πολύ καιρό, δεν μπήκα από την αρχή του καλοκαιριού, αλλά προς το τέλος. Φέτος έδωσαν πολύ αργά τις άδειες επισκευών και ανακατασκευών, άδειες για να γκρεμιστούν τα σπίτια δεν έδωσαν, με αποτέλεσμα η παραλία να είναι γεμάτη καμένα όλο το καλοκαίρι, την καθάρισαν τον Αύγουστο. Τον Ιούνιο η κατάσταση ήταν ίδια με την 24η Ιουλίου, την επόμενη μέρα της φωτιάς, ακριβώς η ίδια φέτος τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Τώρα κάτι έχει αρχίσει και φτιάχνει, κάτι κινείται, με πάρα πολύ κόπο από τους κατοίκους εκεί.
Πόσο καιρό σου πήρε για να ηρεμήσεις και να επανέλθεις μετά το σοκ;
Πάρα πολύ καιρό είχα χάσει τον ύπνο μου. Ακόμα και τώρα, αν φυσήξει λίγο παραπάνω, τρελαίνομαι. Όλα μαθεύτηκαν, αλλά μετά από καιρό. Το ότι υπήρχαν νεκροί από τις 8 το ήξεραν, ότι υπήρχε μόνο ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο το ήξεραν, όπως και το ότι δεν ειδοποιηθήκαμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε ούτε οι δρόμοι ούτε ο κόσμος που έχει εκεί τα σπίτια του. Φταίει η αστυνομία, που έστειλε τον κόσμο στα στενά, κάτω στην παραλία. Όταν η φωτιά πλησίαζε και πήγα να βγω από το σπίτι, δεν μπορούσα, δεν γινόταν να βγάλω το αυτοκίνητο. Είχαν στείλει όλο τον κόσμο στη Μαραθώνος, κάηκαν όλα τα αυτοκίνητα των δικών μου, το δικό μου όχι.