Η Ελένη Γερασιμίδου μίλησε στο Λοιπόν και στην Νάνσυ Νικολαϊδου για το αν έχει βιώσει ποτέ τη μέθεξη ως ηθοποιός.
Έχετε βιώσει ποτέ τη μέθεξη; Υπάρχουν λόγια ώστε να ορίσει αυτήν την αίσθηση ο ηθοποιός;
Τι πάει να πει ακριβώς μέθεξη; Και πώς ορίζεται η τελειότητα σε μία παράσταση; Διάβαζα πρόσφατα μία συνέντευξη της Ρένης Πιττακή και είχε τόσο δίκιο… Υπήρξε λέει μία στιγμή που είχαν ανεβάσει μία παράσταση, την οποία οι μισοί αποδοκίμαζαν και αποχωρούσαν από το θέατρο και οι άλλοι μισοί την αποθέωναν και την χειροκροτούσαν όρθιοι. Δηλαδή, η Τέχνη είναι τελείως υποκειμενική. Το συναίσθημα της μέθεξης είναι τελείως υποκειμενικό. Όμως, αυτό που δεν είναι υποκειμενικό, είναι το γεγονός ότι ο ηθοποιός πρέπει να βρίσκεται διαρκώς σε μία ετοιμότητα για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Πρέπει να βρίσκεται σε μία εγρήγορση κάθε φορά που είναι να ανέβει στη σκηνή, έτσι ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει οτιδήποτε προκόψει, όποιο εμπόδιο κι αν παρουσιαστεί.
Ο Βαγγέλης Σειληνός έλεγε για τον τεράστιο Αυλωνίτη, πως ετοιμαζόταν ψυχολογικά για το πώς ακριβώς θα βγει στη σκηνή κάθε βράδυ, μόλις πέντε λεπτά πριν, γιατί τα πάντα διαμορφώνονται εκείνη την στιγμή. Εκείνη την στιγμή που περιμένεις στη κουίντα. Εγώ λοιπόν, σε αυτούς τους ηθοποιούς θέλω να μοιάσω κι έχοντας για «φάρο» αυτούς τους ηθοποιούς προχωρώ. Οι ηθοποιοί, οι πραγματικοί ηθοποιοί που ζούμε από αυτό το επάγγελμα, πρέπει αυτή τη δουλειά να την κάνουμε πολύ καλά… Οι άλλοι οι ερασιτέχνες που δεν έχουν να ρισκάρουν τίποτα, ας κάνουν ό,τι νομίζουν. Δεν τους υποτιμώ… Μπορεί να είναι και πιο ταλαντούχοι από εμάς… Αλλά αν δεν ζεις από αυτή τη δουλειά, για να ζήσεις στο πετσί σου τα βάσανα και τις αγωνίες και στο τέλος να νιώθεις τη λύτρωση κάθε φορά που καταφέρνεις να ζήσεις το όνειρό σου και να ανέβεις στη σκηνή, δεν μπορείς να καταλάβεις. Για μένα αυτή είναι η προσωπική μου μέθεξη.