Είναι δραστήρια και δημιουργική. Αποτελεί ένα από τα σημαντικά κεφάλαιο του ελληνικού θεάτρου, αλλά και της πολιτικής. Στο θέατρο «Από Κοινού» θα την απολαύσουμε φέτος σε μια παράσταση που υπόσχεται πολύ γέλιο, αλλά και σκέψη. Η Ελένη Γερασιμίδου μίλησε στο «Λοιπόν» και τη Μαρία Σοφιανού για τα επαγγελματικά της σχέδια, την οικογένειά της αλλά και για το πιο σημαντικό και συγκινητικό χειροκρότημα για εκείνη.
-Το «ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ» σε κείμενο του Άγγελου Πυριόχου και σκηνοθεσία Παντελή Καναράκη στο θέατρο «Από Κοινού». Πείτε μας λίγα λόγια για την πλοκή του έργου. Εσείς ποιον ρόλο υποδύεστε;
Είναι ένα έργο που έχει στοιχεία επιθεώρησης, αλλά το χαρακτηρίζει ο Άγγελος Πυριόχος, ως το μιούζικαλ της επανάστασης. Αναφέρεται στα 200 χρόνια της Επανάστασης, ωστόσο το κεντρικό πρόσωπο είναι η Ελληνική Δημοκρατία. Με αφορμή λοιπόν το Metoo, έρχεται να καταγγείλει τον επί 200 χρόνια κατ’ εξακολούθηση βιασμό της. Εγώ υποδύομαι τη Δημοκρατία.
-Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα. Στο σήμερα, ποια είναι η γνώμη σας για τη Δημοκρατία στη χώρα μας;
Η Δημοκρατία δεν ξέρω πώς γεννήθηκε στην Ελλάδα. Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία, θα διαπιστώσει ότι και στη χώρα μας είχε τα μείον της. Ως ορισμός όντως γεννήθηκε στην Ελλάδα, αλλά δεν μετείχανε στις διαδικασίες της, όλοι. Υπήρχαν και τότε τάξεις. Στο σήμερα, αυτό είναι ακόμα πιο έντονο. Ειδικά με τις τελευταίες εξελίξεις, το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω. Βέβαια για να λέμε την αλήθεια, μπορεί τώρα να εφαρμοστεί δια νόμου, αλλά ουσιαστικά ζούμε σε άσχημες εργασιακές συνθήκες αρκετά χρόνια τώρα.
-Φέτος τιμούμε τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Τι είναι σκλαβιά για εσάς;
Σκλαβιά είναι ό,τι δεν με αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα. Δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσει η κατάσταση. Δηλαδή ακόμα μπορούμε να περπατάμε στους δρόμους, δεν μας συλλαμβάνουν, αν εξαιρέσουμε την καραντίνα για την οποία όμως υπήρχε σοβαρός λόγος και ήταν λογικό να γίνουν αυτοί οι περιορισμοί. Η σκλαβιά που επιβάλλουν τα συστήματα είναι για εμένα αβάσταχτη. Είτε είναι φανερή, είτε είναι αθέατη. Το να μην μπορεί κάποιος να σκέφτεται ελεύθερα.
-Πώς νιώθετε που μετά από τόσο καιρό θα έρθετε σε επαφή και πάλι με το κοινό;
Για εμάς είναι μια ανάσα, δεν θέλουμε να σκεφτούμε , ότι μπορεί να μας ξανά συμβεί το χειμώνα. Έχουμε την τύχη να ζούμε στην εξοχή, ωστόσο και μπορούσαμε να κάνουμε τις βόλτες μας, το γυρίσαμε όλο το χωριό (γελάει). Όταν όμως ανακοινώθηκε ότι ανοίγουν τα θέατρα, άλλαξε αμέσως η ψυχολογία μας προς το θετικό. Έστω και με πολύ μειωμένο αριθμό θεατών. Αυτό βέβαια για εμάς είναι ένα ρίσκο, γιατί το θεατράκι μας είναι ήδη μικρό αλλά παρ’ όλ’ αυτα εμείς επιλέξαμε να βάλουμε και λιγότερο κόσμο από ό,τι μας επιτρέπει ο νόμος, ώστε να νιώθουμε όλοι ασφαλείς.
-Συμπρωταγωνιστείτε με τον σύζυγό σας και αξιόλογο ηθοποιό Αντώνη Ξένο. Πώς είναι να βρίσκεστε στην ίδια σκηνή;
Στο θέατρο είμαστε συνάδελφοι, επί ίσοις όροις. Μαλώνουμε αρκετά στο σπίτι, δεν χρειάζεται να το κάνουμε και στη δουλειά. Οι καυγάδες μας κρατάνε πολύ λίγο, ίσως και μόνο λίγα λεπτά. Δεν έχουν διάρκεια ώστε να μας επηρεάζουν.
-Είστε ένα από τα καλλιτεχνικά ζευγάρια που έχουν αντέξει στον χρόνο και η αγάπη σας είναι αξιοζήλευτη. Ήταν το τυχερό σας ή όλα έγινα με προσπάθεια και αμοιβαίες υποχωρήσεις;
Ίσως να είναι αυτό που έλεγαν οι παλιοί και να ήταν και το τυχερό μας. Υπάρχει βαθιά αγάπη με τον σύζυγό μου. Το σημαντικό είναι οι δύο άνθρωποι να σκέφτονται ελεύθερα, έχοντας όμως και κοινές απόψεις για τη ζωή τους. Σημασία έχει να νικήσει η αγάπη.
-Στην παράσταση συμπρωταγωνιστούν μαζί σας, η Αγγελική Ξένου και ο Πάνος Μπόρας. Πιστεύετε ότι δίνονται ευκαιρίες σε νέα ταλέντα, ώστε να αποδείξουν την αξία τους;
Ναι πιστεύω ότι δίνονται ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους. Το κάνουμε εμείς, αλλά το κάνουν κι άλλοι συνάδελφοι κι έτσι πρέπει να γίνεται. Μακάρι εμείς να μπορούσαμε να δώσουμε αυτή την ευκαιρία σε περισσότερα νέα ταλέντα.
-Η Αγγελική Ξένου πέρα από ταλαντούχα ηθοποιός, είναι και κόρη σας. Τι είναι το πρώτο πράγμα που της είπατε, όταν σας δήλωσε ότι θέλει να ακολουθήσει τα βήματά σας;
Δεν της είπα τίποτα. Ακολουθεί τον δικό της δρόμο και έχει πολλά ταλέντα. Ήξερε ότι δεν θα είναι εξασφαλισμένο το μέλλον της με έναν μόνιμο μισθό και ότι θα παλέψει σε έναν δύσκολο χώρο. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι που δεν υπήρχαν χρήματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, μετά ήρθαν. Ήξερε πού έμπαινε, όπως γνωρίζουν κι άλλα παιδιά συναδέλφων που είναι μάλιστα και πολύ άξια και στέκονται με την αξία τους κι όχι επειδή οι γονείς είμαστε γνωστοί στον χώρο.
-Είστε μια από τις πιο αγαπητές ηθοποιούς της γενιάς σας με αμέτρητες επιτυχίες τόσο στο θέατρο, όσο και στην τηλεόραση. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να σας ακολουθεί σε όλη σας την πορεία;
Δεν ξέρω αν με ακολουθούν με τον τρόπο που το λέτε. Δηλαδή το ότι κάποιος σε αναγνωρίζει από την τηλεόραση, δεν σημαίνει ότι θα έρθει να σε δει και στο θέατρο. Νομίζω όμως, πως αυτό που μετράει, είναι η αλήθεια. Δηλαδή αυτά που κάνουμε, να τα κάνουμε με αλήθεια. Ίσως και το ότι είμαι πολύ συμπαθητική (γελάει).
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σας προορισμός;
Όλος ο κόσμος. Τα ταξίδια που ονειρεύτηκα δεν έχω καταφέρει να τα κάνω. Έχω πάει σε λίγα μέρη από αυτά που θα ήθελα. Ταξιδεύω με τον νου, παρηγοριέμαι με αυτό. Όσο μεγαλώνει κανείς, η εντύπωση που παίρνει από τα ταξίδια δεν είναι η ίδια. Εγώ ας πούμε είχα πάει στη Ρόδο με το σχολείο στην τελευταία τάξη του γυμνασίου. Ξανά πήγα στη άλλες δυο φορές. Δεν ήταν το ίδιο. Η πρώτη φορά ήταν ονειρική, ήταν διαφορετικά. Από τα λίγα μέρη που έχω δει, θα ήθελα πάρα πολύ να ξανά πάω στην Κωνσταντινούπολη. Μου άρεσε πάρα πολύ.
-Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Ευτυχία για εμένα είναι οι απλές μας στιγμές, η ηρεμία, οι ωραίες σκέψεις για όλο τον κόσμο, για την ανθρωπότητα. Ας ονειρευτούμε περισσότερο κάποια πράγμα και ας παλέψουμε γι’ αυτά.
-Ποιο ήταν το πιο σημαντικό σας χειροκρότημα μέχρι τώρα;
Θα σας πω κάτι που θα σας συγκινήσει. Όταν έφυγε η αδερφή μου από τη ζωή, την επόμενη μέρα, έπαιζα με τη Θεατρική Διαδρομή τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου στον Λυκαβηττό. Ο ρόλος που υποδυόμουν ήταν αυτό της Κλεονίκης. Μάλλον ο ρόλος είχε γίνει καλά από την πλευρά μου και χειροκροτούνταν πάντα ιδιαιτέρως. Αλλά το χειροκρότημα που πήρα στο θέατρο του Λυκαβηττού, ήξερα ότι ήταν και για την αδελφή μου. Ήταν ένας φόρος τιμής.
-Πώς βρήκατε τη δύναμη να παίξετε την επόμενη ακριβώς ημέρα του «φευγιού» της;
Αν δεν υπήρχε αυτό, το να έχω παράσταση δηλαδή, δεν ξέρω πώς θα αντεχότανε. Είναι μια παρηγοριά. Φυσικά δεν ξεχνάς ποτέ, αλλά το έχω ζήσει πολλές φορές το πόσο βοηθάει η δουλειά μας σε δύσκολες καταστάσεις, καθώς έχω χάσει όλη τη γονική μου οικογένεια. Δεν είναι παρηγοριά και ψυχαγωγία μόνο για τους θεατές, αλλά και για εμάς. Είναι θεραπεία.
-Έχετε κάποιο όνειρο που δεν έχετε κάνει πραγματικότητα;
Εγώ τη ζωή, την παίρνω όπως έρχεται. Παλεύω για τα πράγματα που έρχονται στη ζωή μου.
-Τι θέλετε να δείτε στα μάτια των θεατών, όταν φύγουν από την παράστασή σας;
Το χειροκρότημα, αυτό είναι το σημαντικότερο. Πέρυσι που παίξαμε πάλι με περιορισμένο αριθμό θεατών, τους ευχαριστούσα στο τέλος και τους αποκαλούσα πολύ γενναίους που ήρθαν, με χιούμορ φυσικά. Φωνάζανε λοιπόν από κάτω, «εμείς ευχαριστούμε», «μπράβο». Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Μια παράσταση είναι ένα πάρε δώσε. Αυτή είναι η ουσία.