Ελένη Φιλίνη: «Βγαίνω και τον βλέπω γυμνό, το μόνο που σκέφτηκα για να μην ουρλιάξω ήταν η γυναίκα του»

Με αφορμή την κομεντί που συμμετέχει θεατρικά αυτό το καλοκαίρι, η Ελένη Φιλίνη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο. Μέσα σε όλα, δε, η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε για την σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη κατ΄εξακολούθηση στην μακρόχρονη καριέρα της καθώς και τις πληγές που της άφηνε στο ξεκίνημα η ωραία της εικόνα.

Είσαι από τις πρώτες ηθοποιούς που δήλωσες ότι έχεις πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Τι ακριβώς σου έχει συμβεί;

Στο θέατρο μου συνέβαινε από σκηνοθέτες και παραγωγούς που μου είπαν εν ψυχρώ, «αν δεν έρθεις μαζί μου δεν θα πάρεις τον ρόλο». Έχασα ρόλο από πολύ γνωστό θεατρικό παραγωγό επειδή δεν ενέδωσα, όπως επίσης έχασα και δύο ταινίες. Μια άλλη περίπτωση που θυμάμαι ήταν σε μια βιοτεχνία ρούχων, δειγμάτιζα ρούχα με κόσμο, δούλευαν δίπλα οι υπάλληλοι, η γυναίκα του βιοτέχνη και με το που βγαίνω με τα ρούχα τον βλέπω γυμνό. Θυμάμαι τον εαυτό μου να με κυνηγάει και να αρπάζω ένα μπουκάλι ουίσκι και να του λέω: «Θα στο φέρω στο κεφάλι αυτή τη στιγμή. Γιατί θα φωνάξω και θα γίνει κόλαση». Το μόνο που σκέφτηκα για να μην ουρλιάξω ήταν η γυναίκα του. Από τότε φυσικά δεν ξαναπήγα εκεί ούτε κατά διάνοια. Δεν ήταν ποτέ του χαρακτήρα μου, να ενδώσω για να έχω κάποιο όφελος, δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο. Προτιμούσα να χάσω δουλειές παρά να με εκμεταλλευτεί κάποιος σεξουαλικά και ανήθικα.

Παρ’ όλ’ αυτά όμως, κατάφερες να γίνεις μία από τις πιο αναγνωρίσιμες Ελληνίδες ηθοποιούς.

Εγώ είχα την ευλογία την δεκαετία του ‘80 να συμμετέχω στις ταινίες. Με λάτρεψε ο κόσμος μέσα από αυτούς τους ρόλους. Για να δούνε τις ταινίες μου τότε περίμενε ο κόσμος δύο μήνες στο βίντεο κλαμπ. Έκαναν ουρές. Στο θέατρο «Άλσος» κάθε βράδυ είχαμε δύο χιλιάδες άτομα. Είμαι παιδί του θεάτρου εγώ… Αργότερα άλλαξε το τοπίο με την τηλεόραση.

Υπήρξαν περιπτώσεις που άνθρωποι του χώρου σε έκριναν με βάση την εξωτερική σου εμφάνιση και όχι το ταλέντο σου;

Την δεκαετία του ’80 στην οποία αναδείχθηκα, θεωρείτο «κακό» να έχεις μια ωραία εμφάνιση- σε αντίθεση με σήμερα που είναι το πρώτο κριτήριο. Όταν, όμως, ήμουν κοριτσάκι με ενοχλούσε να με κρίνουν μόνο απ’ αυτό, πληγωνόμουν. Αργότερα, στην πορεία, όταν είδα ανθρώπους που κατηγορούσαν μια ωραία εμφάνιση να την προβάλλουν, ηρέμησα.