Έλενα Χριστοπούλου: «Η Ηλιάκη, η Παπαγεωργίου, η μητέρα μου, η κολλητή μου κι εγώ είχαμε κατηγορηθεί ότι ήμασταν σπείρα»

Για τη στιγμή που κινδύνευσε η ζωή της, το διαζύγιο και τα δικαστήρια που ακολούθησαν, μιλά η Έλενα Χριστοπούλου στο περιοδικό HELLO και τον Σάββα Μπίτζα.

Είσαι μια γυναίκα που έχει περάσει και δύσκολες στιγμές. Από αυτές βγήκες πιο δυνατή;
Όταν μου πέρασε ο θυμός, ναι, βγήκα πιο δυνατή. Όσο ήμουν θυμωμένη, ήμουν και αδύναμη. Ο θυμός μάς αποδυναμώνει γιατί μας αποσυντονίζει –είναι βάρβαρο συναίσθημα–, κι εγώ έχασα τον εαυτό μου για πολλά χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, είμαι πολύ καλύτερα.

Έχεις βιώσει μια ένοπλη επίθεση. Αυτό έχει αφήσει ανεξίτηλα τραύματα στον ψυχισμό σου;
Έχει αφήσει κάποια τραύματα που διορθώνει ο χρόνος, ειδικά αν έχεις μια ομαλή ζωή. Αν σταθείς στα τραύματά σου, έχεις χάσει το παιχνίδι της ζωής.

Για να το ξεπεράσεις, έλαβες ψυχολογική ή ψυχιατρική υποστήριξη;
Ναι, γιατί έπρεπε. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να λειτουργήσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έκανα συνεδρίες με ψυχίατρο και με βοήθησαν πολύ, όπως και η σκέψη του ότι αύριο είναι μια νέα ημέρα. Ήταν ένα τραύμα που προφανώς έπρεπε να ξεπεράσω. Βέβαια, το αντιμετωπίζω έτσι γιατί κανείς δεν έπαθε τίποτα. Αν πάθαινε κάποιος κάτι, δεν ξέρω τι θα σου έλεγα αυτήν τη στιγμή. Αφήνω τα πράγματα όπως τα έζησα. Από μια άσχημη εμπειρία κι εφόσον δεν χάνεται καμία ζωή, έρχεται και το καλό κάποια στιγμή – και ήρθε. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να πάθει κακό κάποιος άνθρωπος που μου φέρεται εχθρικά. Ακούω άλλους να μιλούν με κακία και δεν το καταλαβαίνω. Εγώ κοιμάμαι τέλεια τα βράδια.

Το διαζύγιό σου πρωταγωνίστησε και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί. Σε έχει κουράσει αυτό;
Κάποια πράγματα έβγαιναν στη δημοσιότητα κι έπρεπε να απαντήσω. Σε άλλα δεν απάντησα ποτέ. Αυτό ήταν επιλογή άλλου ανθρώπου, ποτέ δική μου.

Πόσο εύκολα διαχειρίσιμο είναι το πρώτο διάστημα;
Καθόλου εύκολα διαχειρίσιμο, ειδικά όταν διαβάζω πολλές αναλήθειες, ψέματα και ανυπόστατους ισχυρισμούς. Δεν έχω μιλήσει ακόμη για τα αποτελέσματα των δικαστηρίων. Μετά από έναν πάρα πολύ μεγάλο δικαστικό αγώνα, με πάρα πολλά έξοδα –και στην ψυχή–, ήρθε η δικαίωση από τα ελληνικά δικαστήρια. Από ένα διαζύγιο που βγήκε υπέρ μου, χρόνια πριν, και δεν βγήκα ποτέ να το κάνω παντιέρα μέχρι τώρα και όλα αυτά για τα οποία κατηγορούμασταν εγώ, η Ηλιάκη, η Παπαγεωργίου, η μητέρα μου και η κολλητή μου. Είχαμε κατηγορηθεί ότι ήμασταν σπείρα. Όλα αυτά τα πέρασα με πολύ μεγάλο θυμό και αναρωτιόμουν «γιατί να μου συμβαίνει αυτό;».

Το δικαστήριο απεφάνθη ότι είμαστε καθ’ όλα αθώες, γιατί ήταν το προφανές, αλλά εγώ ξέρω τι περάσαμε δύο χρόνια κι εγώ και οι άλλες γυναίκες δίπλα μου. Κανονικά, θα έπρεπε να βγω στην Ομόνοια να ουρλιάζω, αλλά, όταν βγήκε η απόφαση, με πήρε η δικηγόρος, Χριστίνα Αγορογιάννη –μια γυναίκα που μας στάθηκε πολύ, με την ψυχή της–, κάθισα στον καναπέ και έλεγα «Θεέ μου, ευχαριστώ» – για όλα αυτά που είχαν γραφτεί, για τη μητέρα μου που ταλαιπωρήθηκε πολύ και έβγαλε έρπη ζωστήρα από τη στενοχώρια. Αυτές οι γυναίκες, επειδή μου συμπαραστάθηκαν, πέρασαν πολύ δύσκολα, με αρνητικούς τίτλους, με άσχημες καταστάσεις, με πολλές περίεργες δηλώσεις. Ως προς το κακούργημα, έχει τελεσιδικήσει.

Αυτό που έπεται τι αφορά;
Είναι οικονομικής φύσης και δεν με αφορά καθόλου αφού τελείωσε η άλλη ιστορία με όλους αυτούς τους τίτλους, τα εξώφυλλα και τις δηλώσεις που ούτε να σκεφτώ πάλι μπορώ. Ακούσαμε πολλά που ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Θα ήθελες ωστόσο να είχες καλύτερες σχέσεις με έναν άνθρωπο που αποτέλεσε για κάποιο διάστημα ένα κεφάλαιο στη ζωή σου;
Όχι. Θα ήθελα να είχε γίνει σεβαστό αυτό που έκανα τόσα χρόνια, από όλες τις απόψεις, αλλά τίποτα δεν έγινε σεβαστό.