Στο περιοδικό You και την Τίνα Μεσσαροπούλου παραχώρησε συνέντευξη η Ευδοκία Ρουμελιώτη, που αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην περίοδο της εγκυμοσύνης της.
Πώς είναι η ζωή στο σπίτι με το παιδί;
Έχει αλλάξει σε όλα η ζωή μου. Όλα αυτά που άκουγα, ότι το παιδί δεν αλλάζει τίποτα, είναι ένα παραμύθι. Υπάρχει η ζωή πριν και η ζωή μετά το παιδί και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, αυτό το παιδί αισθάνομαι πραγματικά πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω κι άλλο ένα, αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένη που η ζωή μου έδωσε αυτό το δώρο και με αξίωσε ο Θεός να νιώσω τη μητρότητα.
Είστε έτοιμη, ακόμα και τώρα, για ένα δεύτερο παιδί;
Ναι! Εγώ στους τρεις μήνες μετά τη γέννηση του γιου μας παρακαλούσα τον άντρα μου να κάνουμε κι άλλο.
Εκείνος;
Είναι ανήσυχος, γιατί τρία παιδιά σε αυτήν τη χώρα και με αυτήν την κατάσταση δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο… Εγώ, από την άλλη, του λέω «τι τρία, τι τέσσερα;». Αν μου έλεγε κάποιος ότι το παιδί μου θα είχε λιγότερα πράγματα, αλλά θα είχε και ένα μικρότερο αδελφάκι για να παίζει μαζί του, θα προτιμούσα σίγουρα να είχε λιγότερα.
Ο σύζυγος αισθάνεται παραμελημένος;
Το έχει ξαναζήσει. Είναι πολύ σημαντικό το ότι έχει ήδη δύο παιδιά από έναν πρώτο γάμο. Αυτό μας βοηθάει πάρα πολύ στη σχέση μας, γιατί είναι πολύ ώριμος και υπάρχουν φάσεις που ξέρει πώς να τις αντιμετωπίσει. Μας προφυλάσσει απ’ όλες τις κακοτοπιές ως οικογένεια.
Πώς ήταν μετά τη γέννηση του παιδιού;
Εγώ πέρασα φρικτά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, τόσο ώστε παρεξηγήθηκα με αυτά που έλεγα, ότι ήταν χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνω μερικές γυναίκες που λένε ότι περνάνε μαγικά. Εγώ είχα γίνει μια “μουλάρα” που είχε πάρει 26 κιλά. Δεν αναγνώριζα το σώμα μου, καθόλου. Έτρωγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είχα μια φοβερή ανησυχία ότι χάνω το παιδί. Μια φορά την εβδομάδα έτρεχα στον γιατρό. Από τότε που έμεινα έγκυος είχα φοβερές αυπνίες και έλεγα από μέσα μου “θεέ μου, βοήθα με! Γιατί το έπαθα αυτό το κακό;”. Το μητρικό ένστικτο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν το ένιωσα. Με το που γέννησα, όμως, και πήρα το μωρό στην αγκαλιά μου ήμουν και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Γιατί αυτό που κουβαλούσα εννιά μήνες το είχα, επιτέλους, μπροστά μου.