Η Ευτυχία Φαναριώτη έδωσε συνέντευξη στο Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού κι αναφέρθηκε στην δύσκολη εφηβεία που είχε αλλά και στην ταραχώδη σχέση με τους γονείς της.
-Πότε θεώρησες ότι έπιασες πάτο στη ζωή σου;
Πάτο είχα πιάσει μια εποχή, με την εφηβεία μου, αλλά και μετά, που μου κράτησε πάρα πολύ καιρό, μη σου πω ότι κρατάει καλά ακόμα αυτή η εφηβική διάθεση. Είχα φτάσει σ’ ένα τέλμα, σ’ ένα αδιέξοδο, όπου πίστευα ότι δε με αγαπούν οι δικοί μου, ότι είμαι μόνη μου. Είχα πολύ δύσκολη εφηβεία.
-Τι σε είχε φέρει στο σημείο αυτό;
Η δύσκολη εφηβεία, ταλαιπώρησα τους δικούς μου, αλλά με ταλαιπώρησαν κι εκείνοι, δεν με καταλάβαιναν, ούτε εγώ αυτούς. Τώρα έχουν ξεπεραστεί όλα. Ήταν από την ηλικία των 15 και για 15 χρόνια μετά, ήμουν έφηβη, κι ακόμα έφηβη είμαι… Οπότε περισσότερο από 10 χρόνια θεωρούσα ότι ήμουν μόνη μου, ότι δεν με αγαπούν οι δικοί μου, ότι δεν νοιάζονται για μένα, όπως κι εκείνοι από τη μεριά τους νόμιζαν ότι κάνω τη ζωή μου, δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτούς. Τώρα αυτό λύθηκε και τώρα είμαστε σαν μωρά, τέτοια τρυφερότητα κι αγάπη. Η ζωή μου τα έδωσε πίσω, τα συναισθήματα που στερήθηκα, πολλαπλάσια, αλλά ήταν μια δύσκολη εποχή, που είχε να κάνει με τα δικά μου ψυχολογικά. Με το μπαμπά μου είχα πολύ περίεργη σχέση. Τώρα μιλάμε τρεις φορές τη μέρα με τους δικούς μου, ενώ υπήρχαν εποχές που μιλούσαμε μια φορά τον μήνα.
-Είχες μια παρατεταμένη εφηβεία…
Μεγάλο θέμα, δεν ήθελα ούτε να τους βλέπω, δεν ήθελα επαφές, δεν είχαμε επικοινωνία εξ’ αρχής, κι αυτό άρχισε να γίνεται και να μεγαλώνει με την εφηβεία.