Χειμαρρώδης, ειλικρινής, ευγενής, αληθινή, με ψυχικό σθένος, το χρυσό κορίτσι των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992 το οποίο σαν σήμερα, στις 6 Αυγούστου, πριν από 25 χρόνια, κατακτούσε το ακατόρθωτο, εξομολογείται στο «Down Town Κύπρου και στον Γιάννη Βίτσα όλες εκείνες τις αλήθειες που δεν είπε ποτέ μέχρι σήμερα, ενώ αναφέρεται και στο bullying που είχε δεχτεί στη Γερμανία, αλλά και στον αθλητισμό.
Έχεις βιώσει bullying στη ζωή σου;
Έχω βιώσει bullying, ως παιδί, στη Γερμανία. Ξέρεις τι είναι να είσαι μελαχρινό σαν γυφτάκι και όλα τα παιδάκια γύρω σου να είναι ανοιχτόχρωμα; Ξεχώριζα σαν τη μύγα μες το γάλα. Ζούσαμε σε μια περιοχή, κοντά στα ανθρακωρυχεία, γιατί εκεί δούλευαν οι γονείς μου. Η μητέρα μου με έστελνε στον φούρνο να ψωνίσω. Θυμάμαι, λοιπόν, την πωλήτρια ζητώντας τέσσερα καρβέλια ψωμί να απαντά: «Είστε μεγάλη οικογένεια»; Όταν της ανέφερα «Όχι. Είμαστε τρία άτομα», με κοίταζε με υποτιμητικό ύφος, σαν να ήμασταν λεπροί. Σου έλεγε με τον τρόπο της πώς είσαι παρακατιανός, γιατί δεν αγόραζες όπως οι υπόλοιποι γκουρμέ. Το συναίσθημα, λοιπόν, που εισπράττει ένα επτάχρονο παιδάκι από το βλέμμα των ανθρώπων γύρω του, είναι δύσκολα διαχειρίσιμο.
Άλλη στιγμή που βίωσες bullying;
Στον αθλητισμό. Μέχρι να επιτύχω το επίτευγμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης δεν θα ξεχάσω πως, όπου συμμετείχα μου έλεγαν στους διαδρόμους: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Συμμετέχει η τάδε Ρωσίδα, Γαλλίδα, Αμερικάνα με μεγάλο παρελθόν στον αθλητισμό». Εμείς είχαμε την ιστορία, αλλά δεν είχαμε την παρουσία. Έπειτα από το 1992 θεωρώ πώς το bullying εναντίον των Ελλήνων αθλητών περιορίστηκε. Κανείς δεν μας χάρισε τις νίκες. Τις διεκδικήσαμε με πολλή δουλειά.
