Με αφορμή την υποψηφιότητα με τη Νέα Δημοκρατία στις Εκλογές 2023, η Δόμνα Μιχαηλίδου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλςη συνέντευξη στο περιοδικό Hello και την δημοσιογράφο Μαρία Κολλιάτσα. Μεταξύ άλλων, μάλιστα, η υποψήφια βουλευτής στην Α’ Πειραιώς και υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αναφέρθηκε στην προσωπική της ζωή.
Θέλετε να δημιουργήσετε οικογένεια;
Ναι. Μάλιστα, επειδή είμαι μοναχοπαίδι – και είναι δύσκολο να είσαι μοναχοπαίδι -, θα ήθελα να έχω περισσότερα από ένα παιδιά. Δεν κρύβω ότι σκέφτομαι πολύ σοβαρά και την αναδοχή, ενός λίγο μεγαλύτερου παιδιού, στην ηλικία του δημοτικού. Έχοντας ζήσει με αρκετά παιδιά – ειδικά της δομής του Αγίου Ανδρέα -, έχω βιώσει την ανάγκη που έχουν για οικογενειακό πλαίσιο.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσει κάποιος ένα παιδί;
Πλέον δεν είναι δύσκολο. Έχουμε αλλάξει τόσο πολύ το σύστημα που η υιοθεσία γίνεται σε εννέα μήνες και η αναδοχή σε έξι. Η δυσκολία σήμερα είναι να βρεθεί παιδί κάτω των 6 ετών για υιοθεσία σε εννέα μήνες. Αντίθετα, αν ενδιαφέρεται κάποιος για αναδοχή, μπορεί να βρει και βρέφος σε έξι μήνες. Επειδή τα περισσότερα μωρά που ήταν για υιοθεσία βρήκαν οικογένειες με τις αλλαγές που κάναμε και επειδή εννέα στα δέκα παιδιά που βρίσκονται σε ιδρύματα έχουν οικογένεια, πρέπει, όταν πρόκειται για βρέφη, να περάσει κάποιος χρόνος για να τακτοποιηθούν τα χαρτιά τους.
Μιλήσατε για αναδοχή. Δεν θα θέλατε και ένα δικό σας παιδί;
Φυσικά και θα ήθελα! Νομίζω ότι ένα παιδί σε αναδοχή μέσα σε μια οικογένεια είναι καλό και για τις τρεις πλευρές. Και για το βιολογικό παιδί και για τους γονείς και για το παιδί σε αναδοχή. Κι αυτό που με πεισμώνει λίγο είναι το ότι οι ανάδοχες οικογένειες είναι πιο ευάλωτε οικονομικά. Κάποιος ο οποίος είναι μέσου ή υψηλού εισοδήματος δύσκολα θα γίνει ανάδοχος.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πολλές φορές, όταν είναι υψηλό το εισόδημα, ο φόβος για τη διαφορετικότητα είναι μεγαλύτερος. Όταν πήγαινα στο Κολλέγιο Αθηνών, δεν υπήρχε στο σχολείο παιδί με αναπηρία. Μίλησα στον πρόεδρο, τον κ. Συνολάκη, ο οποίος πολύ γρήγορα – και προς τιμήν του – το οργάνωσε και από τον Σεπτέμβριο φοιτούν στο κολλέγιο για πρώτη φορά δύο παιδιά με αναπηρία, ένα παιδί με αμαξίδιο και ένα τυφλό παιδί. Μπήκαν με υποτροφία της παράλληλης στήριξης τους.
Στην προσωπική σας ζωή πως είστε;
Είμαι καλά. Εδώ και λίγους μήνες, έχω σχέση με τον καλύτερο μου φίλο, με τον οποίο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια.
Είστε εύκολος άνθρωπος;
Όχι, δεν είμαι. Είμαι όμως πολύ δοτική, πλημμυρίζω στο συναίσθημα, στο τι μπορώ να δώσω και τι μπορώ να οργανώσω για τον άλλον. Ταυτόχρονα, είμαι εξαντλητικά απαιτητική.
Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια από τώρα;
Δεν ξέρω, δεν βάζω στόχους. Σίγουρα θα ήθελα σε δέκα χρόνια να έχω οικογένεια και να είναι και η μητέρα μου καλά για να τη χαρεί. Στη δική μου ζωή πολύ μεγάλο ρόλο έπαιξε η γιαγιά μου, η μητέρα της μαμάς μου. Ήταν Σμυρνιά και ένας πολύ καλός και γλυκός άνθρωπος. Αν λοιπόν αποκτήσω παιδιά, δεν θεωρώ πως η συνύπαρξη τους με τη μητέρα μου θα κάνει καλό μόνο σε εκείνη. Θα κάνει καλό και στα ίδια τα παιδιά. Εγώ μεγάλωσα και με τη γιαγιά μου κι αυτό με έκανε καλύτερο άνθρωπο.