Δανάη Παππά: «Άκουσα να λένε “Τι να μας πει και το κοριτσάκι που δεν είναι καν ηθοποιός;”»

Η Δανάη Παππά είναι ένα χαρούμενο και γελαστό κορίτσι που φέρνει λίγο σε Brigitte Bardot, στη μελαχρινή εκδοχή της. Αλλά, ευτυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό People και στη Φανή Πλατσατούρα, μίλησε μεταξύ άλλων για τα σχόλια που έχει δεχτεί στον χώρο της υποκριτικής.

Επειδή δεν έχεις πτυχίο ηθοποιού, στα ξεκινήματά σου άκουσες περίεργες ατάκες, όπως…

…«Τι να μας πει και το κοριτσάκι που δεν είναι καν ηθοποιός;». Ναι, το άκουσα! Εννοείται! Και ειδικά όταν συστήνεσαι με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως αυτόν που είχα εγώ στο Τατουάζ και ξαφνικά όλα τα φώτα πέφτουν πάνω σου, θα ακούσεις πολλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αφήνουμε τον χρόνο να δείξει. Οk, ήμουν ένα νέο κορίτσι στον χώρο που δεν είχα την εμπειρία και τις σπουδές, αλλά την πήρα τη δουλειά. Άρα, κάτι υπήρχε…

Ήταν όλα ένας καινούριος κόσμος για σένα με πολλές άγνωστες λέξεις;

Δεν είχα ιδέα πώς γίνεται ένα γύρισμα. Να φανταστείς δεν ήξερα καν τι είναι το «ρακόρ», που τώρα είναι η καθημερινότητά μου. Την πρώτη φορά που μου είπαν τη λέξη «ρακόρ» νόμιζα ότι μου είπαν «ρεκόρ» και τους ρωτούσα «Εννοείτε ότι χτύπησα κάποιο ρεκόρ; Δηλαδή, τα πήγα καλά;». Επίσης, υπήρχαν φάσεις που πάθαινα «λευκό πανί». Δεν πειράζει, μου έλεγαν, μην αγχώνεσαι. Έπαθες λευκό πανί. Και εγώ τους απαντούσα «Τι λευκό πανί; Έχει κολλήσει το κεφάλι μου!». Τώρα, έχει αλλάξει ακόμη και το λεξιλόγιό μου στη δουλειά. Βλέπω στους νέους ηθοποιούς, που δεν έχουν την τριβή της τηλεόρασης, τον εαυτό μου πριν από τρία χρόνια.

Άρα, πώς είναι να γίνεσαι πρωταγωνίστρια στα 20;

Είναι σαν να σε ρίχνουν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο. Και να σου λένε «τώρα κολύμπα». Στην αρχή, κλείστηκα στον εαυτό μου. Έπρεπε να καταλάβω, για παράδειγμα, πώς είναι να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο. Ή πώς είναι να δίνεις μια συνέντευξη και ναι μεν να προσέχεις τι θα πεις, αλλά να μην παύεις να είσαι ο εαυτός σου. Πράγματα που δεν ήξερα, γιατί δεν χρειάστηκαν ποτέ στη ζωή μου πριν. Και έπρεπε να τα μάθω.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε αναγνώρισαν στον δρόμο;

Ναι, είχαμε κανονίσει με μια φίλη μου να πάμε για καφέ στο Μοναστηράκι. Πήρα το μετρό και βλέπω ξαφνικά όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. Στην αρχή, δεν κατάλαβα γιατί με κοιτούσαν. Νόμιζα πως είχα βάλει ανάποδα την μπλούζα μου. Ύστερα με πλησίασαν και με ρωτούσαν αν είμαι η Άννα από το Τατουάζ. Επίσης, τον πρώτο καιρό μου φαινόταν περίεργο που έβλεπα κοριτσάκια στον δρόμο να τρέχουν για να με αγκαλιάσουν. Δεν έχω μάθει να με αγγίζουν. Ακόμη και με τους γνωστούς μου, δηλαδή, δεν αγκαλιάζομαι εύκολα. Ένιωσα ότι παραβιάζουν τον χώρο μου. Μετά κάθισα και σκέφτηκα «Δανάη, συγκεντρώσου. Κι εσύ παραβίασες τον δικό τους χώρο. Μπαίνεις καθημερινά στα σπίτια τους μέσα από την τηλεόραση. Για αυτούς τους ανθρώπους έχεις γίνει οικογένεια». Πλέον, είμαι οκ με τις αγκαλιές. (γέλια)