Την αισιοδοξία της πως θα καλυτερεύσει η κατάσταση στο θέατρο και την τηλεόραση εκφράζει η ηθοποιός Χρυσούλα Διαβάτη, σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Θεωρεί πως δεν δίδονται ευκαιρίες σε νέους σεναριογράφους προκειμένου να αναδειχθούν, ενώ παροτρύνει γενικά τους νέους να έχουν όνειρα κι ελπίδες…
Εξηγεί για ποιον λόγο δεν υπάρχουν σήμερα τηλεοπτικές παραγωγές εφάμιλλες των προηγούμενων ετών, ενώ εκφράζει την πεποίθηση πως οι περιοδείες θιάσων στην περιφέρεια χρειάζονται, όσο κουραστικές κι αν είναι για τους ηθοποιούς, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη από πνευματική ψυχαγωγία.
Όσον αφορά τις τιμές των εισιτηρίων στα θέατρα σημειώνει πως είναι πολύ χαμηλές σε σχέση με προηγούμενες εποχές, και χάρη σ’ αυτή τη μείωση ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει σ’ αυτά.
Ακολουθεί η συνέντευξη της δημοφιλούς ηθοποιού στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Τα θέατρα δείχνουν να… αντιστέκονται στην οικονομική κρίση έχοντας προσαρμόσει τις τιμές των εισιτηρίων τους έτσι ώστε να είναι προσιτά στο κοινό. Έχει αποτέλεσμα η μείωση των εισιτηρίων;
Βεβαίως. Είναι πολύ χαμηλό το εισιτήριο σε σχέση με προηγούμενες εποχές, αλλά κερδίζεις «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» στην οποία συμμετείχα πέρσι τον χειμώνα, καθώς και σε ορισμένες παραστάσεις κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής της περιοδείας που είχε τεράστια επιτυχία και «έσπασε ταμεία». «Περίσσευε» ο κόσμος.
Η συντριπτική πλειονότητα των θεάτρων δουλεύουν, παρά την οικονομική κρίση, έστω κι αν στην Αθήνα ορισμένα λειτουργούν «Δευτερότριτα» όπως λέγονται, δηλαδή Δευτέρα και Τρίτη, ή και μόνο μία μέρα την εβδομάδα.
Αυτά εγώ δεν τα υποστηρίζω, δεν μ΄ αρέσουν. Εγώ έχω μάθει σ΄ ένα άλλο θέατρο που να παίζει όλη τη βδομάδα και να κάνεις την αργία σου. Κι έτσι παίζω. Είμαι τυχερή. Δεν μπορώ να παίζω μόνο δυο μέρες, γιατί ο ηθοποιός, πιστεύω, είναι και λίγο σαν τον αθλητή. Πρέπει να εξασκείται κάθε μέρα. Έτσι το ξέρω εγώ το θέατρο. Να παίζεις κάθε μέρα, κι αν δεν πάει καλά το κατεβάζεις και ανεβάζεις ένα άλλο.
Μιας και αναφερθήκατε στις καλοκαιρινές περιοδείες, ασφαλώς είναι πολύ κουραστικό για όσους συμμετέχετε σ΄ αυτές.
Όντως είναι πάρα πολύ κουραστικό. Ξέρω, μάλιστα κι απ΄ τον άνδρα μου τον Νικήτα Τσακίρογλου, όταν έπαιζε την «Αντιγόνη» και γέμιζαν τα θέατρα. Αυτό σημαίνει πως χρειάζονται και οι περιοδείες όσο κουραστικές για τους ηθοποιούς κι αν είναι, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη κι από πνευματική ψυχαγωγία.
Σήμερα υπάρχουν ταλαντούχοι σεναριογράφοι, όπως παλαιότερες εποχές;
Δεν νομίζω, γι΄ αυτό και ξεχωρίζουν ένας δυο άνθρωποι. Βέβαια είναι να σου δοθεί και η ευκαιρία, γιατί τώρα πόσες ευκαιρίες έχουν οι νέοι άνθρωποι; Ποιος θα τους πάρει; Πρέπει να τους ξέρουν για να τους πάρουνε, και πάλι πού να δοκιμαστούν; Είναι τόση η μιζέρια μας οπότε πώς να κάνει ο άλλος παραγωγή; Γιατί δεν είναι μόνο να κάνεις ένα έργο. Πρέπει να υπάρχει κι ένας άνθρωπος που θα βάλει τα λεφτά του. Και με τόσο ελάχιστο εισιτήριο πώς να βγει μια παραγωγή όταν θες να κάνεις ένα έργο με πολλά άτομα; Είναι ένας κόσμος ολόκληρος που πρέπει να πληρωθούν. Γιατί εκτός από τους ηθοποιούς είναι και οι τεχνικοί. Κι αυτό συμβαίνει ακόμη περισσότερο σε τραγωδίες που είναι έργα πολυπρόσωπα και πολυδάπανα. Ποιος θα τα ακουμπήσει όλα αυτά σ΄ έναν νέο άνθρωπο; Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Κι εγώ λυπάμαι τους νέους και στενοχωριέμαι, γιατί έχω κι εγώ παιδιά, εγγόνια, αλλά επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος πιστεύω πως θα φτιάξουν τα πράγματα. Δεν μπορούν να μείνουν έτσι…
Όσον αφορά την τηλεόραση, την οποία έχετε υπηρετήσει με μεγάλη επιτυχία, κάποια σίριαλ βλέπουμε να επαναπροβάλλονται πάνω από δύο δεκαετίες. Αυτό σημαίνει, ίσως, ότι τώρα δεν έχουμε εφάμιλλες τηλεοπτικές παραγωγές;
Δεν μπορεί να έχουμε. Κι εμείς, δεν έχετε αναρωτηθεί γιατί δεν παίζουμε; Αφενός επειδή δεν υπάρχει χρήμα. Αφετέρου επειδή στη δουλειά μας έχουν πέσει κάποιοι τυχάρπαστοι άνθρωποι οι οποίοι είναι άσχετοι. Παλιά οι παραγωγοί ήτανε σχετικοί άνθρωποι, ξέρανε. Καταρχάς δεν υπήρχαν όλα αυτά τα κανάλια που υπάρχουν τώρα. Υπήρχε ένας ανταγωνισμός μεταξύ τους ποιος θα κάνει το καλύτερο. Ρίχνανε τα λεφτά τους και δεν χάνανε. Ούτε ο Ράλλης είχε χάσει ούτε ο Πετρόπουλος. Κερδίζανε. Τώρα αυτοί οι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στον χώρο, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση είναι άνθρωποι που νομίζουν ότι θα έρθουν να τ’ αρπάξουν. Είναι άσχετοι
Αισιοδοξείτε ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο στην τηλεόραση;
Εγώ πάντα αισιοδοξώ, αλλά δεν θα το προλάβω γιατί μεγάλωσα πλέον …
Τον χειμώνα πού θα σας δούμε, τι ετοιμάζετε;
Ήτανε να με δείτε κάπου αλλά χάλασε αυτή η δουλειά. Βλέπετε αυτό δεν εξαρτάται από μας. Έτσι όπως είναι η κατάσταση είναι ρευστά τα πάντα… Κι εμένα ο θυμός μου αυτός είναι. Σου στερούν τα όνειρα που κάνεις, την ελπίδα και τα σχέδιά σου που μπορεί να γκρεμιστούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι αυτό αφορά κυρίως τους νέους ανθρώπους και είναι κρίμα. Εγώ τους λέω να έχουν όνειρα κι ελπίδες γιατί δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά δεν νομίζω ότι θα συνεχιστούν αυτά. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο αλλά αισιοδοξώ πως θα αλλάξουν τα πράγματα…