Στο Λοιπόν και στη Ρενέ Σαραντινού παραχώρησε συνέντευξη ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα μίλησε και για την δύσκολη περίοδο που διανύουμε τον τελευταίο χρόνο και κατά πόσο πιστεύει ότι θα επηρεάσει το δικό του επάγγελμα.
Το 2020 ήταν μια χρονιά ανατρεπτική, η πανδημία ήταν κάτι που κανείς δε φανταζόταν ποτέ ότι θα ζήσουμε.
Δυστυχώς περνάμε τις πιο δύσκολες μέρες του αιώνα, δεν έχουμε ξαναζήσει τέτοιες στιγμές. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε την αναβίωση της χώρας μας μετά τον πόλεμο, να περάσουμε δύσκολα, να έρθει η ευημερία. Σχετικά με τα τραγούδια, είχα την τύχη να ζήσω όλες αυτές τις καταστάσεις, τη χρυσή εποχή, όμως αυτό που συνέβη τώρα, δεν μπορούσε να το φανταστεί κανείς. Μέσα από την κρίση της πανδημίας, αναδείχθηκαν πολλές ανθρώπινες αδυναμίες, γιατί δεν είχε προβλέψει κανείς, δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό που θα συμβεί, κι έτσι δεν έκανε το κουμάντο του να μπορεί να ζήσει ο καθένας δύο χρόνια, γιατί τόσο θα κάνει περίπου, χωρίς να δουλεύει, έτσι ώστε να μπορεί να επιβιώσει. Κατόπιν αυτού, κάποιοι άνθρωποι που είναι των “χαμηλών τάξεων” ως προς τα χρήματα που βγάζουν αυτή τη στιγμή, περνούν στην κυριολεξία τραγικές στιγμές.
-Έχει χτυπήσει το τηλέφωνό σας για να βοηθήσετε κόσμο που έχει ανάγκη;
Ναι, υπάρχουν πάρα πολλοί και κάνω ό,τι μπορώ.
-Είστε ένας συγκροτημένος άνθρωπος, από εκείνους που έχουν κάνει το κουμάντο τους, ώστε να ζείτε με αξιοπρέπεια.
Όλοι έχουμε οικονομικό πρόβλημα, γιατί ο καθένας έχτισε τη ζωή του, ανάλογα με τις αμοιβές και αυτά που του έφερε η δουλειά του. Κι εκείνοι που έβγαζαν λεφτά, κι εκείνοι που έβγαζαν λιγότερα, με αποτέλεσμα όλοι να έχουν το πρόβλημά τους τώρα, εκτός από ελάχιστους που μάζεψαν τόσα πολλά, που τους φτάνουν για πολλά χρόνια.
-Μετά την πάροδο των δύο ετών, που εικάσατε ότι θα σταματήσει όλο αυτό, τι πιστεύετε ότι θα γίνει, θα υπάρξει ξανά αυτό που ως τώρα ορίζαμε ως κανονικότητα, θα έχουμε την ίδια διασκέδαση, το ίδιο μοτίβο ζωής;
Αυτό που συνέβη τώρα δυστυχώς θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες για εμάς τους καλλιτέχνες, κι αυτή είναι η προσωπική μου πρόβλεψη, δεν είμαι μελετητής αυτών των πραγμάτων. Θα έχει μεγάλη συνέχεια, ο κόσμος έχει φοβηθεί πάρα πολύ, έχει ξεσυνηθίσει να βγαίνει έξω, θα του μείνει ο φόβος, μην τυχόν ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, θα φοβάται να βγει, με αποτέλεσμα, ειδικά ο δικός μας χώρος, που έχει άλλα ωράρια και τον εκστασιασμό της διασκέδασης, ν’ αργήσει πάρα πολύ να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, η οποία ήδη πέρναγε την κρίση της, λόγω της οικονομικής κρίσης που περάσαμε. Παλιά δούλευα 6 και 7 μέρες την εβδομάδα τα μονοήμερα και τα διήμερα άρχισαν εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον. Πολλά λέγονται για χρήματα “με το τσουβάλι” που πέφτουν στα κέντρα, αλλά πολλές φορές τα μεροκάματα των μεγάλων ονομάτων που δούλευαν δύο μέρες, ήταν μια μέρα το μεροκάματο, για να μπορέσουν να πληρωθούν οι μουσικοί δύο μέρες, αλλά έστω και στο επίπεδο αυτό, νομίζω ότι πως θ’ αργήσουμε να επανέλθουμε. Δυστυχώς σπέρνω απαισιοδοξία, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
-Ποιες είναι η άμυνές σας σε όλο αυτό, πώς το διαχειρίζεστε;
Προσωπικά και οικογενειακά, προσπαθώ να συμμαζευτούμε, να περιορίσουμε όλοι μας ό,τι γίνεται. Είμαι παραδοσιακός οικογενειάρχης, με παραδοσιακές αρχές, συντηρώ τρεις οικογένειες, σχεδόν, εδώ που είμαστε όλοι μαζί, με τα δύο παιδιά μου και τα εγγόνια μου και προσπαθούμε να είμαστε αγαπημένοι. Λένε οι παππούδες μας ότι η φτώχεια φέρνει γκρίνια, κι αυτό συμβαίνει, βέβαια στη δική μου περίπτωση δεν είναι θέμα φτώχειας, αλλά όταν οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι μέσα, αρχίζουν διάφορα, πέρα από την ψυχολογία του καθενός, αρχίζουν γκρίνιες. Εγώ προσπαθώ να πείσω την οικογένειά μου, συζητώντας, χωρίς να έχουμε κανένα πρόβλημα, είμαστε πολύ αγαπημένοι, για να είμαστε όλοι μαζί και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που περνάμε. Ο εγκλεισμός, μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ πολλά πράγματα.
-Όπως;
Να σκεφτώ τι δεν έκανα καλά, τι πρέπει να κάνω από εδώ και πέρα, να περπατάω λίγο, κάτι που δεν έκανα τόσα χρόνια. Το περπάτημα είναι υγεία, αναζωογονεί το σώμα, το πνεύμα, όλα. Επίσης, φτιάχνω το πλούσιο αρχείο που έχω από τραγούδια. Παλαιότερα για να μπουν 12-14 τραγούδια στον δίσκο, συνηθιζόταν ο συνθέτης να πηγαίνει στην εταιρεία 25-30 τραγούδια, όπου έμπαιναν τα 14 και τα υπόλοιπα έμεναν στην άκρη, για να μπουν σε άλλο δίσκο. Πέρναγε η εποχή, ζητούσαν άλλης μορφής τραγούδια, κι έμειναν στο συρτάρι. Όλα αυτά τα ανακαλύπτω τώρα, γιατί τα είχα φυλαγμένα, κι είναι πάρα πολύ πλούσιο υλικό.