Λίγες μέρες μετά την αποχώρησή του από το σπίτι του Μεγάλου Αδελφού, ο Χρήστος Μακρίδης ανοίγει την καρδιά του στην «ΟΝ time» και την Σάσα Σταμάτη. Ο αγρότης και αντιδήμαρχος για πρώτη φορά μιλάει για το πώς αισθάνεται εκτός σπιτιού, τι θα έκανε τα χρήματα αν κέρδιζε και τέλος συγκλονίζει με το θαύμα που έζησαν με τη λατρεμένη του σύζυγο.
Πώς νιώθεις που είσαι πλέον εκτός του «Big Brother»;
Πολύ όμορφα γιατί εκεί για να κάτσεις πρέπει να έχεις πολλές αντοχές. Εγώ είχα αντοχές να κάτσω κι άλλο, αλλά έπρεπε να γίνουν πράγματα όπως εγώ πίστευα καλύτερα. Διεκδικούσα με κάθε δικαίωμα να μπω κι εγώ στην πεντάδα και στην πρώτη θέση. Κάποια πράγματα δεν μου άρεσαν, είπα τη γνώμη μου, βγήκα προτεινόμενος, επέλεξε ο κόσμος ότι πρέπει να φύγω και έφυγα.
Αν κέρδιζες τα 100.000 ευρώ, είχες σκεφτεί τι θα τα έκανες;
Αν κέρδιζα τα χρήματα, θεωρώ ότι θα σκεφτόμουν πάρα πολύ σοβαρά να τα επενδύσω με κάποιον τρόπο ούτως ώστε η κόρη μου αύριο να έχει ένα εισόδημα από αυτή την επένδυση.
Έχεις περάσει πολλά, έχεις ζήσει αυτό που λέμε «θαύμα» στη ζωή;
Το θαύμα στη ζωή μου είναι η κόρη μου και κυριολεκτώ σε αυτό που σου λέω.
Θέλω να μου το εξηγήσεις
Ο κόσμος πρέπει να πιστεύει στον Θεό γιατί θαύματα γίνονται καθημερινά. Εμείς ήμασταν ένα νέο ζευγάρι 40άρηδων και μέχρι τα 43 μας είχαμε 2 ατυχίες. Μετά τα 43 μας, οι γιατροί μας είπαν ότι είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσουμε παιδάκι. Και επειδή στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να υιοθετήσεις ένα παιδάκι, εγώ μπήκα στη διαδικασία να δω τι χρειάζεται. Γιατί θεωρώ ότι και αυτό είναι ένα καλό γεγονός στον άνθρωπο. Σώζεις και ψυχούλα. Ο Θεός όμως είχε ένα άλλο δίδαγμα για μένα και ένα θαύμα.
Εκεί που ήμασταν απογοητευμένοι, βλέπει η γυναίκα μου στο όνειρό της την Παναγία την Εικοσιφοίνισσα στη Δράμα στο Παγγαίο. Μου είπε να πάμε και επειδή εγώ δεν θέλω να χαλάω χατίρι στη ζωή μου, της λέω «πάμε». Μπαίνουμε στο μοναστήρι να προσκυνήσουμε και είναι μια μοναχή. Η μοναχή μας είπε «Καλώς ήρθατε. Γιατί αργήσατε;». Εμείς εν τω μεταξύ δεν έχουμε μιλήσει καν με κανέναν. Πηγαίνουν κάπου η γυναίκα μου με τη μοναχή κι εκεί της είπε τι πρέπει να κάνει και της λέει «του χρόνου να έρθετε να βαπτίσετε το παιδί σας εδώ». Η μοναχή είπε στη γυναίκα μου να κάνουμε κάποια πραγματάκια και στη συνέχεια να έρθουμε σε επαφή και όλα θα πάνε καλά. Στη συνέχεια πήγαμε στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη, πηγαίναμε κάθε χρόνο. Πήραμε την ευλογία από την ηγουμένη κι είδα και το δεσπότη, τον Ιάκωβο, και μου είπε «Χρήστο, του χρόνου θα έρθετε να βαπτίσετε εδώ το παιδί σας», ενώ εμείς ξέραμε από τους γιατρούς ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να μείνει έγκυος η γυναίκα μου. Μας το είχαν αποκλείσει.
Με το που γυρίζουμε από Μυτιλήνη, ο πατέρας μου, 67 ετών, έχει καλπάζουσας μορφής καρκίνο και σε δέκα μέρες πεθαίνει. Ερχόμαστε σε επαφή με τη Δώρα 35 δευτερόλεπτα. Η ψυχολογία μου ήταν στο πάτωμα. Στα 40 του πατέρα μου η Δώρα ήταν έγκυος. Πάμε σε ένα γιατρό στα Γιαννιτσά, να ‘ναι καλά, στον Γιάννη Βουτσά, έναν πολύ καλό γυναικολόγο, και μου λέει «Χρήστο, εγώ το παιδί θα σας το κρατήσω. 72 μέρες πριν τη γέννηση της κόρης μου φοβόμασταν μη γίνει πρόωρος τοκετός και πάμε και καθόμαστε στη κλινική 72 μέρες, φοβόμασταν μην υπάρξει καμία παρεμβολή και γεννηθεί πρόωρα. Ο Άγιος Ραφαήλ και η Παναγία η Εικοσιφοίνισσα είχαν αποφασίσει η κόρη μου να γεννηθεί του Αγίου Αντωνίου, 17 Γενάρη. Και αν πρόσεξες, στο παιχνίδι είχα δίπλα μου εικόνες τους. Ήρθε στη ζωή το πιο όμορφο πλάσμα για μένα στον κόσμο. Η κόρη μου. Τη λέμε Ραφαηλία-Μαρία. Τη βαφτίσαμε στη Μυτιλήνη και -δόξα τω Θεώ- και την Παναγία η ζωή έχει αλλάξει όλη. Γιατί όταν πιστεύουμε θαύματα γίνονται.