Μετά το περιστατικό που συνέβη ανάμεσα σε εκείνον και στην δημοσιογράφο της εκπομπής «Φτιάξε καφέ να στα πω», Ανθή Βούλγαρη, αλλά και τα όσα ανέφερε η Κατερίνα Καινούργιου στον αέρα της εκπομπής, ο Χρήστος Χωμενίδης έδωσε την απάντηση του μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο Facebook, όπου γράφει:
«Παρουσιάσαμε χθες το βράδυ στον «Ιανό» το συγκλονιστικό βιβλίο της Κατίνας Δημητρίου Ψαριανού. Την αφήγηση μιας κοπέλας δεκάξι χρονών, που βγαίνει στο δεύτερο αντάρτικο, πολεμάει με τον Δημοκρατικό Στρατό στην Στερεά Ελλάδα, επιβιώνει μέσα από πτώματα συντρόφων και αντιπάλων, φτάνει η ίδια σε σημείο να εύχεται να σκοτωθεί παρά να πιαστεί αιχμάλωτη και να υποστεί φρικτά βασανιστήρια. Ενός νεαρού κοριτσιού που η ιστορική μοίρα το ανάγκασε να λιμοκτονεί και να υπνοβατεί σχεδόν ανεβοκατεβαίνοντας βουνά, διαπνεόμενη από ένα όραμα ελευθερίας και ισότητας, το οποίο όμως ήταν αρκετά ομιχλώδες μέσα της. Μην έχοντας πιστέψει ούτε για μια στιγμή στην πιθανότητα να νικήσει η παράταξή της.
Όλα τα παραπάνω τα έγραψε και μας τα είπε ρητά η ίδια.
Έρχεται μια δημοσιογράφος από ένα τηλεοπτικό κανάλι και μού ζητάει να της μιλήσω για την εκδήλωση. Και ενώ της περιγράφω τη φρίκη του εμφυλίου, των κοντοχωριανών, των συγγενών που πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον, των εφήβων που τρέφονταν με σάπιο αλεύρι και μουχλιασμένα μακαρόνια … «και σήμερα πεινάει ο κόσμος! τρώει σκουπίδια!» πετάγεται. «Και σήμερα εμφύλιο ζούμε!» συμπληρώνει. «Ε όχι!» εξανίσταμαι. «Λέτε μαλακίες! Προσβάλλετε τη συγγραφέα και τη γενιά της! Αλοίμονο αν βάζουμε δίπλα στη Ρούμελη του Εμφυλίου την Αθήνα του 2017. Σήμερα, εδώ, υπάρχει προφανώς κόσμος που υποφέρει. Τέτοιες όμως υπεραπλουστεύσεις αποτελούν ύβριν!»
Εκτός εαυτού ο Χωμενίδης με τη Βούλγαρη! «Δεν μπορώ ν’ ακούω μαλ…ες!»
Και βγήκε σήμερα σε ένα πρωινάδικο και έβριζε εμένα -που μένω πάντα στην Κυψέλη, που βιοπορίζομαι από τα γραπτά μου- μια τηλεπαρουσιάστρια, κάτοικος κατά δήλωσιν της Κηφισιάς, υπέρλαμπρη μες στη ροή της εκπομπής της.
Χαίρε, αγία ελαφρότης! Χαίρε εύκολο μελόδραμα! Χαίρε άγνοια -ή παραχάραξη- της Ιστορίας μας και των παππούδων μας που αλληλοσκοτώθηκαν και μία παρακαταθήκη μάς αφήνουν: Ποτέ μην ξαναγίνει εμφύλιος πόλεμος. Ποτέ μην θεωρήσουμε τα κεκτημένα μας, την Ειρήνη, την Δημοκρατία, ένα μίνιμουμ έστω επίπεδο διαβίωσης, ως αναφαίρετα.
Χαίρε σμπαράλιασμα της μνήμης, που προετοιμάζει εφιαλτικά την επανάληψη…»