Χριστόφορος Παπακαλιάτης για δικό του παιδί: «Αν είναι να έρθει, θα έρθει»

O Xριστόφορος Παπακαλιάτης έχει μια ζεστή σχέση με την οικογένειά του που πρόσφατα μεγάλωσε καθώς έχει γίνει θείος και από τους δύο του αδελφούς. Λίγο πριν την πρεμιέρα της νέας του ταινίας Ένας Άλλος Κόσμος, μιλά στο People και την Σόνια Καζόνι για το δικό του κόσμο, πίσω από τις κάμερες και εκτός σελιλόιντ.

Ανάμεσα στις φωτογραφίες στον προσωπικό σου λογαριασμό στο Instagram (@cpapakaliatis) έχω εντοπίσει και κάποιες πολύ τρυφερές με τον ανιψιό σου, γιο του αδελφού σου, Φίλιππου. Είναι μια σχέση που έχει ξυπνήσει το πατρικό σου ένστικτο;

Είναι μια σχέση που, ως θείος, απολαμβάνω το καλό της κομμάτι, το πιο εύκολο. Σίγουρα η επαφή με ένα παιδί σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, όμως άλλο είναι να αγαπάς τα παιδιά και να επικοινωνείς μαζί τους, κι άλλο να μεγαλώνεις ένα παιδί. Πρόσφατα, έγινα και για δεύτερη φορά θείος από τον άλλο μου αδελφό, τον Στέφανο. Όταν είχαμε λοιπόν μαζευτεί όλοι μαζί, ένιωσα ένα πολύ ωραίο συναίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας, το οποίο πολλές στιγμές μου λείπει. Γενικά έχω μια οικογένεια με παρά πολλά παιδιά, ανίψια, ξαδέλφια, αδέλφια, τα πάντα. Τους αγαπώ όλους και πάντα θα είναι αναφορά για μένα. Όμως, προς το παρόν, μου αρκεί που είμαι ο άνετος θείος που όποτε θέλει έρχεται κι όποτε θέλει φεύγει.

Θεωρητικά, θα ήθελες ή θα έβλεπες κάποια στιγμή τον εαυτό σου με οικογένεια; Θα μπορούσες να μοιράσεις την αφοσίωση στη δουλειά σε μια νέα κατάσταση, που θα περιλάμβανε σύζυγο και παιδιά;

Φαντάζομαι πως για να καταφέρνουν κάποιοι να το συνδυάζουν πάει να πει ότι είναι εφικτό. Όμως, για μένα, μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο σήμαινε ότι μοιραία κάτι θα θυσίαζα, κάτι θα αδικούσα, κάπου θα έκανα πίσω, κάτι θα άφηνα. Άρα αυτό με φόβιζε πάντα πάρα πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να εξισορροπείς τέτοιες απόλυτες ανάγκες. Δεν γίνεται τόσο εύκολα να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή, ούτε είμαστε όλοι καλοί σε όλα. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Εξάλλου, υπάρχει μια έκφραση που λέει «Όποιος πολλά χουφτιάζει, τίποτα δεν σφίγγει». Κοίτα, αυτό που κάνω δεν το βλέπω απλά σαν δουλειά, αλλά πιο πολύ σαν μια ανάγκη, η οποία έτυχε να γίνει και δουλειά. Το κάνω γιατί δίνει νόημα στη ζωή μου. Φαντάζομαι πως όταν αυτό το νόημα το βρω σε έναν άνθρωπο, τότε σίγουρα θα αλλάξουν και οι προτεραιότητές μου. Όχι γιατί έτσι θα πρέπει, αλλά γιατί έτσι θα θέλω. Είμαι ένας τρομερά ελεύθερος, αυτάρκης, αυτόνομος άρα και δύσκολος άνθρωπος και ακόμη δεν έχει έρθει στη ζωή μου αυτό που θα αλλάξει τις προτεραιότητές μου. Αν είναι να έρθει, θα έρθει. Εξάλλου, πιστεύω πως τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Θα το άφηνες να έρθει και να μείνει;

Ναι, θα το άφηνα. Αν ήταν αληθινό και το ένιωθα, εννοείται. Αν, όμως, ήταν από ανασφάλεια, μην τυχόν μείνω μόνος ή γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, τότε όχι. Και πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι θα έρθει όταν εγώ δω τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.