Στο περιοδικό Hello και τη δημοσιογράφο Μαρία Κολλιάτσα μίλησε η Άση Μπήλιου σε μία συνέντευξη που τα είχε όλα: επαγγελματικά, προσωπικά και φυσικά πολλές προβλέψεις.
Αναφορικά με τα πρόσωπα της τηλεόρασης και τη μάχη της τηλεθέασης, τι βλέπεις να υπερισχύει;
Νομίζω ότι πιο προβληματική θα είναι η κατάσταση για τους παλιότερους παρουσιαστές, που είναι άνω των 40, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση της επικοινωνίας. Μια συμπεριφορά, ακόμα και μια λέξη μπορεί να δημιουργήσει πυρκαγιά. Και αυτό γιατί πλέον έχουν αλλάξει οι εποχές, τα δεδομένα και η συνθήκη της δουλειάς και της ζωής μας. Απαιτείται προσοχή στο τι λέμε και το τι κάνουμε, γιατί μπορεί κάποιος να νιώσει ότι δεν τον περιλαμβάνεις. Δεν πρέπει να κρίνουμε και να υιοθετούμε τακτικές άκρων.
Άρα δεν βλέπεις νικητές;
Όχι, βλέπω ρευστότητα. Πιστεύω ότι τα κανάλια και οι διοικήσεις τους θα περάσουν από σαράντα κύματα. Θα έχουμε κι εκεί εξελίξεις. Παίζουν όλα φέτος στα media, θα έχουμε πόλεμο χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε τον νικητή. Πάντως ό,τι συμβαίνει θα είναι για το καλό των τηλεθεατών. Επίσης, δεν θεωρώ ότι θα έχουμε ξεκάθαρο νικητή και σε επίπεδο παρουσιαστών ή εκπομπών. Γενικά, μέχρι το 2026, όπως είπα, να μην περιμένουμε τίποτα, να μην έχουμε μεγάλες προσδοκίες. Από το 2026 και μετά, απλώς θα πάρουμε μια ορθή πορεία.
Οι σχέσεις είναι κι αυτές σε κρίση.
Οι σχέσεις είναι πάντα σε κρίση, ακόμα και με καλές οικονομικές συνθήκες. Απλώς, σε καθεστώς οικονομικής ευμάρειας, το πρόβλημα μπαίνει κάτω από το χαλί.
Είσαι πολύ αγαπητή στο κοινό σου, αλλά δεν αφήνεις ποτέ να βγει προς τα έξω η προσωπική σου ζωή.
Είμαι με έναν άνθρωπο 30 χρόνια και είμαι πολύ καλά. Απλώς, δε νομίζω ότι αφορά κάποιον η προσωπική μου ζωή. Με αγαπούν για την επαγγελματική μου ταυτότητα. Σαφώς, μια σταθερή σχέση προσφέρει ισορροπία. Η βασικότερη ισορροπία όμως είναι με τον εαυτό μας, αυτό είναι το μείζον. Δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι για γάμο, σχέσεις ή παιδιά, μπορούν να ευτυχήσουν και χωρίς αυτά. Σημασία έχει να καταλάβουμε τι θέλουμε εμείς για μας και να το αξιοποιήσουμε, μακριά από τα κοινωνικά πρέπει. Έτσι, θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά, χωρίς να πληγώνουμε ή να πληγωνόμαστε.