Αποστολία Ζώη: «Στο Nomads έφτασα σε ένα σημείο όπου κατέρρευσα, όταν…»

Η Αποστολία Ζώη ήταν μια δυνατή παίκτρια και κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα στους παίκτες και να επιστρέψει στην Ελλάδα από το Παλάουαν με το έπαθλο. Η ίδια αφιερώνει αυτή τη νίκη στο μπαμπά της και μιλά στο People και στη Σόνια Καζόνι για τη στιγμή που λύγισε και αμέσως μετά πείσμωσε να τα καταφέρει.

Είσαι πολύ κοντά με τον πατέρα σου. Εκείνος τι σε είχε συμβουλεύσει όταν σου έγινε η πρόταση για το Nomads;

Ο πατέρας μου είναι το πρότυπό μου. Όταν του είπα ότι θα συμμετάσχω στο Nomads, μου είπε «Κορίτσι μου, πρόσεχε εκεί που πας να μη χάσεις το χαμόγελό σου. Τότε το πήρα αψήφιστα. Ήμουν πεπεισμένη ότι δεν μπορεί να με επηρεάσει καμία συνθήκη τόσο ώστε να μου το στερήσει. Όταν μου συνέβη και το έχασα, τότε κατάλαβα τι εννοούσε.

Πότε έχασες το χαμόγελό σου; Τι συνέβη;

Έχασα το χαμόγελό μου την πρώτη εβδομάδα της Ένωσης όταν άρχισε η κατάσταση να γίνεται περίεργη. Η παραλία χωρισμένη στα δυο. Απαγορευτικά, σημαίες, εγώ σε μια γωνιά ράκος. Μια κατάσταση που δεν κολακεύει κανέναν. Τώρα μου φαίνεται αστείο, αλλά τότε πιέστηκα πολύ. Σκέφτηκα να αποχωρήσω γιατί έχασα τη χαρά του παιχνιδιού και γενικότερα της καθημερινότητας. Η ψυχολογία μου ήταν υπό του μηδενός και έφτασα σε ένα σημείο όπου κατέρρευσα. Ψυχικά και σωματικά κρατιόμουν από μια κλωστή και αναρωτήθηκα αν αξίζει να το ζω όλο αυτό. Εκεί είναι που αποφάσισα να μην το βάλω κάτω για κανέναν.

Τι σου είπε για τη νίκη σου ο μπαμπάς σου; Την περίμενε;

Όλη μου τη διαδρομή και τη νίκη μου την αφιέρωσα στον πατέρα μου. Εκείνον είχα στο μυαλό μου κάθε φορά που έπαιζα. Σε εκείνον τα οφείλω όλα. Όταν τον αντίκρισα, τα πρώτα δέκα λεπτά δεν μιλούσαμε, μόνο αγκαλιαστήκαμε, στιγμή ανεκτίμητη για μένα. Οι δικοί μου πίστευαν ότι έχω πιθανότητες να κερδίσω προς το τέλος του παιχνιδιού αλλά γνώριζαν ότι οι παράγοντες είναι πολλοί ώστε να συμβεί. Μέχρι τελευταία στιγμή το έζησαν έντονα μαζί μου.

Εσύ έβλεπες τον εαυτό σου πιθανό νικητή, όπως εξελίσσονταν τα πράγματα;

Στην αρχή του παιχνιδιού δεν υπήρχε ούτε σαν υποψία στο μυαλό μου. Μου δημιουργήθηκε σαν σκέψη όταν λύγισα, έφτασα σε σημεία που δεν περίμενα και έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Να αποχωρήσω από το παιχνίδι ή να μείνω και να το παλέψω με όλη μου τη δύναμη. Αποφάσισα να μείνω, άρχισα να παίρνω ασυλίες και να κερδίζω σημαντικούς αγώνες. Ήταν μονόδρομος για να παραμείνω. Και ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η θέληση μπορεί να σε κάνει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και κανείς να μην μπορεί να σε σταματήσει όσο κι αν το θέλει. Εσύ ορίζεις το πού θέλεις να φτάσεις. Ήταν μεγάλο μάθημα για μένα.