Η Άντζελα Δημητρίου παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο περιοδικό ΟΚ! και στον Γιώργο Πράσινο και μίλησε, μεταξύ άλλων, για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τα πρώτα της βήματα αλλά και την πιο εντυπωσιακή κίνηση που έχει κάνει ποτέ θαυμαστής της.
Άντζελα, τα παιδικά σου χρόνια ήταν φτωχικά, η αρχή στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Πεταλούδα δύσκολη, αλλά κατάφερες να γίνεις η «μεγάλη κυρία της νύχτας». Φανταζόσουν αυτή την εξέλιξη;
Ξεκίνησα από την Πεταλούδα, αργότερα δούλεψα πωλήτρια σε δίσκους, πήγα στο εργοστάσιο του Μούγερ. Ναι, έχω ζήσει πολλά πράγματα που ίσως να με δυνάμωσαν. Ακόμη και στον Μουζάκη που ήμουν, καθόμουν και περίμενα να τελειώσει η κλωστή για να φτιάξουμε την μπομπίνα και με θυμάμαι πάντα να τραγουδάω. Είχα το τραγούδι από 7 χρόνων. Ήμουν αυτοδίδακτη. Τώρα
πια αισθάνομαι ότι έχω κάνει πολλά πράγματα, είμαι πολύ χορτασμένη, έχω συνεργαστεί με όλους, έχω πει τραγούδια που έχουν μείνει. Αν αύριο σταματήσω να τραγουδάω, δεν θα έχω κανένα πρόβλημα. Τώρα που έρχεται και το εγγονάκι μου, μπορεί και να το κάνω.
Πόσο εύκολο ήταν για μια τραγουδίστρια στα ’70s και τα ’80s να διεκδικήσει τον χώρο της; Σίγουρα θα πέρασες μέσα από απειλές, υποσχέσεις, ίσως και εκβιασμούς.
Όλα αυτά που περιγράφεις τα έχω ζήσει. Τα κατάφερα όμως. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς. Καταρχάς, δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο. Κάθομαι μόνη μου και οτιδήποτε έχει συμβεί το έχω αντιμετωπίσει μόνη μου. Μπορεί να είναι η ψυχή μου έτσι, το ζώδιό μου που είναι Λιοντάρι και είμαι περήφανη, δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι τι μου συμβαίνει… Κάπως γίνεται. Η δουλειά μας είναι τόσο περίεργη που βάλλεσαι από διάφορα μέτωπα. Άλλοι λένε για μια ατάκα που δεν έπρεπε να πω, άλλοι προτιμούν να είμαι αυθεντική. Γεγονός πάντως είναι πως παραμένω αυθεντική κι αυτό δεν αρέσει στην εποχή μας.
Έχεις μετανιώσει για πράγματα που έκανες, ακόμη και για ατάκες που είπες και έχουν γίνει viral;
Όχι, δεν έχω μετανιώσει γιατί μέσα από τα λάθη μου πάντα κάτι μαθαίνω.
Θυμάσαι το πιο εντυπωσιακό που έχει κάνει θαυμαστής για σένα;
Κατέβασε ένα τεράστιο φορτηγό με γαρδένιες. Την ώρα που πήγαινα από τη μικρή Νεράιδα στη μεγάλη Νεράιδα έπρεπε να διανύσω ένα δρομάκι. Ε, αυτό το δρομάκι μέχρι πάνω στην πίστα ήταν στρωμένο με γαρδένιες από εκείνο τον θαυμαστή μου. Ήταν πολύ συγκινητικό.