Αντώνης Αντωνίου: Ο ρόλος που τον καθόρισε και αυτό που λείπει σήμερα από τη ζωή του

Ο τηλεοπτικός Μηνάς του «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα», μας μιλάει για την πορεία του, τα παιδικά του χρόνια, το ρόλο που τον καθόρισε, αλλά και τι λείπει σήμερα από τη ζωή του…

Ποιο ήταν το ορόσημο στην καριέρα σας; «Σίγουρα ο ρόλος του Κοεμτζή. Ήταν μία κομβική στιγμή. Με καθόρισε, μου άρεσε και ήταν μία σπουδαία δουλειά. Αγάπησα τον ρόλο, τον χαρακτήρα του. Λαϊκό παιδί ήταν, όπως και οι άλλοι ρόλοι. Λαϊκός είμαι κι εγώ. Μιλάμε για μία ηρωική εποχή, δημιουργική. Ο καθένας έβαζε το πάθος του για τη δουλειά. Ο Κοεμτζής αναγκάστηκε να σκληρύνει για να επιβιώσει. Άλλαξε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχές του. Έπρεπε να επιβιώσει.»

Εσείς κάνατε υπερβάσεις για να επιβιώσετε; «Εγώ έκανα ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς προκειμένου να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί και να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Από μικρό παιδί δουλεύω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μία οικοδομή. Σκληρό πράγμα. Δεν υπάρχει δουλειά που να μην την έχω κάνει, παιδί μου! Αλλά, από την άλλη, στο σπίτι δεν στερηθήκαμε πολλά. Είχαμε αγάπη και αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλον. Δεν μαρτυρήσαμε, δεν υποφέραμε. Θέλω να πω ότι δεν υπήρχε μιζέρια για το αύριο, ούτε γκρίνια και βαρυγκώμια.»

Πού μεγαλώσατε; «Στις γειτονιές της Νέας Ιωνίας. Από μικρός ήμουν ΑΕΚτζής! (γελάει). Δεν ήμασταν πλούσιοι και ασύδοτοι ποτέ. Ίσα-ίσα τα βγάζαμε βόλτα, αλλά ποτέ δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας.»

Επειδή περάσατε αρκετές δυσκολίες, σήμερα είστε πιο ευπροσάρμοστος σε όλο αυτό που ζούμε με την κρίση; «Όχι, βέβαια. Αυτό που ζούσαμε τότε ήταν πιο ήπιο. Σήμερα, είναι όλα χάλια. Νομίζω ότι υπάρχει άγνοια και το άγνωστο είναι το χειρότερο. Αυτό κάνει τους νέους να φεύγουν από την Ελλάδα και να πηγαίνουν στο εξωτερικό. Είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν λαό. Η αίσθηση ανασφάλειας μας διαλύει! Αυτοί που χειρίζονται τα πράγματα, δεν ξέρουν πού τους πάνε τα τέσσερα.»

Είστε θυμωμένος με τους πολιτικούς; «Όπως όλοι μας! Τι να είμαι, ικανοποιημένος;»

Σήμερα, τι λείπει από τη ζωή σας; «Η πολυτέλεια. Όπως όλοι, θα σου πω ότι μου λείπουν τα πολλά λεφτά, οι πολυτελείς διακοπές. Η δυνατότητα να κάνουμε διακοπές τρεις μήνες. Έμαθα, όμως, να ζω και χωρίς αυτή. Σχεδόν ποτέ μου δεν την είχα… Ωστόσο, όλο αυτό αντισταθμίζεται από την οικογενειακή μου κατάσταση και την αγάπη που δίνω και παίρνω από τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Αυτό είναι ευτυχία!»