Αντίνοος Αλμπάνης: «Είπα ότι δεν μπορώ να ζω έτσι, πρέπει να μιλήσω ανοιχτά»

Στην εφημερίδα Αυγή και στον δημοσιογράφο Χρήστο Τζίφα έδωσε συνέντευξη ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο οποίος έκανε αναφορά στην απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.

Μοιράστηκες πολύ ανοιχτά ένα ζήτημα υγείας σου. Θες να μας πεις για αυτό και για την επιλογή σου να ανοιχτείς τόσο πολύ;

Διαγνώστηκα με λέμφωμα Non – Hodgkin πριν πριν από 4 χρόνια. Είναι ένας καρκίνος που προσβάλλει το λεμφικό σύστημα του οργανισμού. Ανήκει στους αιματολογικούς καρκίνους κι έχει μια συγκεκριμένη διαδρομή. Είναι από τις κατηγορίες καρκίνου που όσο πιο σύντομα ανακαλύψεις ότι το έχεις μπορεί να είναι θεραπεύσιμο και να μπορείς να ζήσεις τη ζωή υγιώς και φυσιολογικά. Σε ότι έχει να κάνει με το μοίρασμα που λες, δεν πιστεύω ότι κάποιος άνθρωπος είναι τόσο αλτρουιστής κι ειδικά σε τέτοιες περιόδους τόσο δύσκολες που το κάνει αυτό για άλλους.

Πρωτίστως εγώ είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτό που μου συνέβαινε γιατί είχα φτάσει σε ένα σημείο που έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθώ να κρύβομαι. Να προσπαθώ να κρύβω την αδυναμία μου, τις παρενέργειες που είχαν οι θεραπείες στην εικόνα μου κι ήταν δύσκολο και με ζόριζε ακόμα πιο πολύ. Κι είπα κάποια στιγμή ότι δεν μπορώ να ζω έτσι. Θα πρέπει να μιλήσω ανοιχτά κι ειλικρινά. Στην πορεία είδα πως αυτό βοηθούσε πολύ κόσμο, με την έννοια ότι παίρνουν κουράγιο βλέποντάς με να μιλώ ανοιχτά για αυτό. Παίρνουν κουράγιο βλέποντας εμένα να ξεπερνώ βήμα βήμα τις δυσκολίες κι αυτό κατέληξε να είναι πολύ συγκινητικό για εμένα, γιατί ένιωσα ότι γίναμε μια μεγάλη αγκαλιά οι άνθρωποι και θυμηθήκαμε το εξής απλό: ότι οι αρρώστιες δεν γνωρίζουν ούτε επαγγέλματα, ούτε ηλικίες, ούτε τάξεις, ούτε τίποτα. Αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολήσει. Είμαστε όλοι τρωτοί, ευάλωτοι. Ό,τι ζούμε μέσα στη μέρα είναι απλά συναλλαγές. Δεν είναι τίποτα άλλο. Ο πυρήνας μας είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά, όλων των ανθρώπων. Όσο πιο σύντομα το κατανοήσουμε αυτό, τόσο πιο εύκολα θα ερχόμαστε κοντά.