Μέσα από την μουσική και τα τραγούδια τους και με το δικό τους μοναδικό τρόπο, η Άννα Βίσση και ο Αντώνης Ρέμος έβαλαν το λιθαράκι τους στο Stand By Greece, τον Παγκύπριο Έρανο και Συναυλία για τους πληγέντες από την καταστροφική φωτιά στην ανατολική Αττική. Οι δύο κορυφαίοι καλλιτέχνες, πήραν μέρος στη συναυλία που διοργανώθηκε το βράδυ της Τρίτης ενώπιον χιλιάδων θεατών στον Δημοτικό Κήπο Λευκωσίας και έστειλαν ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης. Η Άννα Βίσση, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, θέλησε να πει δυο λόγια για την τραγωδία που σκόρπισε η φωτιά στο Μάτι.
«Εγώ έτυχε να το ζήσω από κοντά και να έχει πληγεί προσωπικά η οικογένεια μου, μιας και κάηκαν τα σπίτια και της αδερφής μου και της μαμάς μου. Όμως η ανακούφιση που αισθανθήκαμε όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ζουν οι άνθρωποι μας και δεν τους χάσαμε, αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει όσο ζω.
Πόσο μπορούμε να προσέχουμε ο ένας τον άλλον, να αγαπιόμαστε και οχι μόνο στα δύσκολα να ενωνόμαστε. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, αυτή η απερίγραπτη προθυμία, τι ωραία που θα ήταν να συνέβαινε και πιο συχνά στους ανθρώπους. Αλλά δεν φταίμε, είναι η ζωή μας τέτοια, είναι τόσο ψεύτικη πια και πλαστική που χάσαμε τα συναισθήματα μας και λυπάμαι που τα βρίσκουμε όταν πλέον η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη και τραγική.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι από τις μεγαλύτερες καταστροφές παγκοσμίως. Σαφώς συμπάσχουμε για οτιδήποτε έχει συμβεί σε αυτό το επίπεδο, τι να ξεχάσουμε; Αλλες καταστροφές κι άλλους ανθρώπους που έχουν πεθανει;
Κάποια στιγμή η ζωή σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, δεν πιστεύω βέβαια ότι άνθρωποι που χάσανε τους δικούς τους θα το ξεχάσουν ποτέ. Και δε ξέρω και πόσο καλά θα είναι. Αυτό εύχομαι να σου πω την αλήθεια. Εύχομαι αυτοί που έχασαν τους δικούς τους να είναι οι ίδιοι καλά και να μπορέσουν να ζουν. Με συγκλόνισε η απώλεια μικρών παιδιών, γεγονότα σαν τη γιαγιά με τον παππού που προσπάθησαν να σώσουν τα δίδυμα, όλα αυτά είναι μες στο μυαλό μας, στροβιλίζονται και η αλήθεια είναι ότι θα τα ξεχάσουμε και λογικό είναι, αλλά ας μας γίνει μάθημα αυτό.
Πρέπει να εκπολιτιστούμε, να μάθουμε να προλαμβάνουμε καταστάσεις και εμείς οι ίδιοι… όχι να περιμένουμε τα πάντα από την πολιτεία, που βεβαίως φταίει αλλά και πολλά πράγματα φταίνε.
Υπάρχουν πολλά λάθη. Λάθος διάρθρωση της κοινωνίας κυρίως. Άνθρωποι σε θέσεις που δεν αξίζουν να είναι και τη στιγμή που συμβαίνει αυτό δεν επιδεικνύουν την ανάλογη υπευθυνότητα. Ούτε καν συναισθηματισμό. Ούτε καν να είναι εκεί. Δεν θέλω να πω ονόματα, γιατί σε τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να “χαμηλώνεις” σαν άνθρωπος. Το αντίθετο. Πρέπει να είμαστε υπεράνω. Και να σκεφτόμαστε πρώτα από όλα τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους… που έχασαν τους ανθρώπους τους».
«Εκ των υστέρων, μας είπαν “ήρωες”. Προσωπικά, δεν το ένιωσα αυτό. Έκανα το καθήκον μου»