Με το θέατρο σε πρώτο πλάνο, όπου η φετινή σεζόν την βρίσκει πιο δραστήρια από ποτέ, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους μιλάει αποκλειστικά στο zappIT. Το Good People στο Αποθήκη και το Tape στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο παρουσιάζονται στο κοινό από την ίδια και η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους εστιάζει σε εκείνα, στην επόμενη μέρα στον χώρο του θεάτρου, την σειρά στην ΕΡΤ, την αλλαγή σε συμπεριφορές και το «πτυχίο» των social media.
Πως προέκυψε η απόφαση να ασχοληθείς με την σκηνοθεσία για πρώτη φορά και να παρουσιάσεις, όπως επιθυμείς, το Good People;
Ήθελα πολλά χρόνια να σκηνοθετήσω και σχεδόν πάντα έλεγα πως θα το κάνω κάποια στιγμή. Δεν είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο, αλλά έφτασα λίγο πριν την πρώτη καραντίνα. Πήρα την απόφαση, άρχισα να διαβάζω έργα και το Good People με ιντρίγκαρε. Ενώ δεν είχα σκεφτεί και να παίξω, διαβάζοντας τον ρόλο αποφάσισα πως θέλω να το κάνω. Ξεκινήσαμε πρόβες, τις σταματήσαμε λίγο πριν την πρεμιέρα πέρυσι και τις αρχίσαμε ξανά έναν χρόνο αργότερα σχεδόν από το μηδέν.
Τι πραγματεύεται το έργο και σε ποια κατηγορία θα μπορούσαμε να το συμπεριλάβουμε;
Είναι ένα έργο που δεν χαρακτηρίζεται ούτε κωμωδία ούτε δράμα. Είναι ένα σύγχρονο, ανθρώπινο Αμερικάνικο έργο. Θα την χαρακτήριζα σαν μια πολύ ανθρώπινη ιστορία μιας γυναίκας που μεγαλώνει μόνη το ενήλικο παιδί της, το οποίο έχει σοβαρά νοητικά προβλήματα. Έχουμε δύο γειτονιές, η μία φτωχική σαν γκέτο όπου και ζει ενώ η άλλη είναι η πλούσια όπου ζει ο Μάικ. Οι δυο τους υπήρξαν συμμαθητές στην φτωχική γειτονιά, στην πορεία δόθηκε η ευκαιρία σε εκείνον να αλλάξει και να φύγει ενώ η Μάργκι παρέμεινε με όλα τα προβλήματα που είχε η περιοχή και η ζωή της. Το έργο ξεκινάει με την απόλυση της, που σε αυτές της γειτονιές κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει μέχρι και θάνατος. Το Good People μιλάει για τον ρατσισμό, τις ευκαιρίες και εξηγεί τι σημαίνει καλός άνθρωπος. Είναι έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε; Είμαστε εμείς καλοί άνθρωποι; Όλα τα θέματα όμως τα δίνει με έναν ελαφρύ τρόπο. Θα σου πει δηλαδή αυτό που θέλει χωρίς να σε βαρύνει.
Συμμερίζεσαι την αισιοδοξία πως θα αγκαλιάσει ο κόσμος τον χώρο ύστερα από την καραντίνα για την πανδημία και την αποξένωση;
Ναι, την συμμερίζομαι. Πιστεύω πως ναι, ίσως διστακτικά. Δεν θα σταματήσει το θέατρο. Μας χρειάζεται και το έχουμε ανάγκη. Όλα τα συνηθίζουμε, θα συνηθίσουμε και την επόμενη μέρα. Και ο κόσμος και εμείς πρέπει να μάθουμε πια να ζούμε με τον κορονοϊό. Δεν γίνεται να σταματήσει άλλο η ζωή μας. Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό.
Παράλληλα με το Good People απλώνεσαι και στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο συστήνοντας μας το ιδιαίτερο Tape του David Negrin.
Πρόκειται για ένα πάρα πολύ ωραίο έργο το οποίο θέλουμε να παρουσιάσουμε λίγο πιο σκοτεινά. Η πρόταση μού έγινε από τους τρεις πρωταγωνιστές καθώς θα άλλαζαν χώρο για την δεύτερη τους χρονιά. Μου άρεσε το έργο και σκέφτηκα «γιατί όχι; Εμπειρία είναι και αυτό». Πιάσαμε το έργο από την αρχή, τους είπα ότι ήθελα να αλλάξει λίγο ύφος και συμφώνησαν. Εάν είχε ανέβει κανονικά το Good People δεν θα συνέπιπταν οι δυο σκηνοθεσίες και μάλιστα τόσο κοντά χρονικά. Στις 20/10 ανεβαίνει το ένα και 23/10 το άλλο.
Για να ισορροπήσεις μάλλον την παύση της καραντίνας, ξεκινάς προσεχώς και γυρίσματα για τη νέα σειρά «Όρκος» στην ΕΡΤ.
Πολύ γεμάτη χρονιά! Ίσως επειδή δεν άντεχα άλλο αυτόν τον μηδενισμό και την ματαίωση, νομίζω ότι τα κάνω όλα γιατί δεν ξέρουμε πότε και αν θα ξανασταματήσουμε. Μεγαλώνω κιόλας. Λέω, άμα είναι να φάω δυο τρία χρόνια από τη ζωή μου για να κάθομαι να κοιτάζω τον τοίχο μετά δεν θα έχω τις ίδιες δυνάμεις. Ρεαλιστικά είναι τα πράγματα. Ξεκινάμε τα γυρίσματα στο τέλος του μήνα προκειμένου να προβληθεί η σειρά στο β’ μισό της σεζόν. Δεν ήθελα να κάνω τηλεόραση αλλά ήρθε η πρόταση αυτή από τον Σπύρο Μιχαλόπουλο, με τον οποίο έχουμε δουλέψει και ήθελα πολύ να ξανασυνεργαστούμε, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον το σενάριο, ο τρόπος που θα γυριστεί και οι ταχύτητες του.
Όλη η αναταραχή που δημιουργήθηκε με τις γνωστοποιήσεις για παραβατικές συμπεριφορές, τι θα αφήσει στο θέατρο Άννα Μαρία;
Νομίζω ότι υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να βρούμε την επόμενη ημέρα. Επειδή είμαστε μέσα στον κυκεώνα δεν μπορούμε να δούμε καθαρά ποια θα είναι. Εγώ το μόνο που εύχομαι είναι να αφήσει κάτι. Να μην είναι δηλαδή αύριο στο θέατρο τα πράγματα ίδια. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα γίνει αυτό, αλλά αισιοδοξώ να μην είναι ίδια.
Στον κόσμο δημιουργείται, όμως, μια καχυποψία; «Αφού βγήκαν όλα αυτά, μπορεί να γίνονται πενταπλάσια από πίσω», θα πει κανείς.
Κανονικά δεν θα έπρεπε γιατί θεωρώ ότι ο δικός μας είναι ένας χώρος. Όπως είναι ο χώρος των γιατρών και των δημοσιογράφων. Βλέπεις ότι στον δικό μας χώρο και σε εκείνον των αθλητών είχαμε το θάρρος να γίνουν κάποια πράγματα. Δεν βλέπω όμως πολλούς χώρους να ακολουθούν. Οπότε ίσως θα έπρεπε ο κόσμος να σκεφτεί πως ο καλλιτεχνικός χώρος εξυγιαίνεται πιο εύκολα από τους άλλους. Είναι ίσως πιο ευέλικτος και φυσικά τώρα πια και οι ίδιοι οι άνθρωποι που βρισκόμαστε μέσα σε αυτόν σκεφτόμαστε λίγο διαφορετικά.
Θωρακίστηκες προσωπικά περισσότερο από αυτή την ιστορία;
Εντελώς. Είμαι ένας άνθρωπος που έχω εύκολη την θωράκιση, την φαινομενική τουλάχιστον. Νομίζω ότι όφειλα να το κάνω προς στιγμήν τουλάχιστον και βλέπουμε.
Το ένα έργο θίγει το ζήτημα του ρατσισμού, το άλλο της σεξουαλικής παρενόχλησης. Γιατί δεν έχουμε προχωρήσει ούτε βήμα κοινωνικά ώστε να μειωθούν αυτά τα φαινόμενα με την πάροδο του χρόνου;
Αν πιάσουμε το κομμάτι της εξέλιξης του ανθρώπου στα θέματα που τον αφορούν, όπως η ευρύτερη βία, δεν έχει εξελιχθεί καθόλου από τα πρώτα του χρόνια. Από το σπήλαιο μέχρι σήμερα δεν μαθαίνουμε, συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο και δεν νομίζω πως θα εξελιχθούμε σε αυτό. Ίσως είναι μέρος της φύσης του ανθρώπου. Μπορεί να αλλάζει το μέτρο, δηλαδή να είναι περισσότεροι εκείνοι που δεν είναι βίαιοι αλλά δεν θα πάψει να υπάρχει αυτό.
Το φαινόμενο της εποχής που μας θέλει γνώστες και κριτές των πάντων, τι σου δημιουργεί; Εννοώ δηλαδή πως μέσα από τα social media, περισσότερο, την μια μέρα μπορούμε να είμαστε εγκληματολόγοι, την άλλη γιατροί και την άλλη ιατροδικαστές.
Γελάω. Μόνο αστείο μου φαίνεται. Στην ουσία μας στερεί από γνώση γιατί κάποτε μπορεί να μην ήξερες κάτι αλλά κάπου θα έψαχνες να λύσεις την απορία σου. Σήμερα ούτε καν. Αφού το είπε το facebook το πιστεύουμε και είναι θρησκεία. Είναι τρομερό, επικίνδυνο και ομαδοποιούνται άνθρωποι χωρίς λόγο επειδή συμφωνούν με κάτι. Αυτό το «πτυχίο» είναι το πιο κωμικοτραγικό που μας συμβαίνει.
Κλείνοντας, πόσο αλλαγμένη νιώθεις από την τελευταία μας καλλιτεχνική αντάμωση, ραδιοφωνική τότε, προ διετίας;
Νομίζω ότι είμαι πολύ πιο αποφασισμένη σε σχέση με τον εαυτό μου. Έχω αποφασίσει πως κάποια πράγματα, ναι θέλω να τα κάνω. Προσπαθώ να δουλέψω με εμένα, να μην με αφήνω να είμαι πια χύμα. Δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά αυτός είναι ο στόχος μου. Να προσπαθήσω σε βάθος χρόνου να λύσω κόμπους που έχω μέσα μου.