«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με τραβούσε το γύρισμα, οι κάμερες, τα φώτα, όλη η διαδικασία. Θέλω να σου πω εδώ ότι οι γονείς μου ήθελαν να απαθανατίζουν όσες περισσότερες οικογενειακές μας στιγμές γινόταν. Αντί για άλμπουμ με φωτογραφίες, εμείς είχαμε πάντα κάμερα και βιντεοκασέτες. Ίσως αυτό με έκανε να ερωτευτώ την κάμερα. Θυμάμαι στο σπίτι μας στο Λονδίνο είχαμε μια τεράστια βιντεοκάμερα και την έκρυβαν για να μη τη σπάσω επειδή ήμουν μικρός – αλλά εγώ πάντα την έβρισκα!», λέει ο Ανδρέας Γεωργίου στο περιοδικό People και στην Σόνια Καζόνι.
Τι έκαναν οι γονείς σου στο Λονδίνο;
Η μαμά μου είχε σπουδάσει Βusiness Administration αλλά εκείνη την εποχή δεν δούλευε, είχε αφιερωθεί σε εμάς. Ο πατέρας μου ήταν μάστορας –έκανε οποιαδήποτε χειρωνακτική δουλειά–, αλλά στην ουσία ήταν ψαράς, αυτή ήταν η μεγάλη του λατρεία, αυτό έκανε στην Κύπρο και μέχρι να φύγει από τη ζωή ήταν και πρόεδρος του Συνδέσμου Ψαράδων. Επίσης, έφτιαχνε καράβια. Το πρώτο καράβι που φτιάχτηκε στην Κύπρο, 100 μέτρα σκάφος, είναι από τα χέρια του πατέρα μου. Ήταν αυτοδίδακτος, δεν το είχε σπουδάσει. Ήταν πανέξυπνος ο πατέρας μου, ό,τι έκανε το έκανε με μεράκι. Αυτό είναι κάτι που έχω πάρει από εκείνον.
Πότε γυρίσατε στην Κύπρο;
Γυρίσαμε το 1986. Θυμάμαι μιλούσα μόνο αγγλικά και η μόνη ελληνική λέξη που ήξερα ήταν «γιαγιά».
Το να χάνει ένα παιδί τη μαμά του σε ηλικία 10 ετών, όπως συνέβη σε σένα, αποτελεί σοκ. Πόσο εύκολο ήταν να το διαχειριστείς;
Θεωρώ ότι όταν περάσεις κάτι έντονο στην παιδική σου ηλικία, αν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που θα σε στηρίξουν –κι εγώ ήμουν πολύ τυχερός γιατί είχα μια γιαγιά πολύ δυνατή που με βοήθησε–, γίνεται με κάποιο τρόπο εφόδιο να προχωρήσεις. Η γιαγιά μου είναι πάντα δίπλα μας, μέχρι και σήμερα είναι ο αρχηγός της οικογένειας. Επειδή κι εκείνη πέρασε πολλά, είναι ο άνθρωπος που μας έμαθε να αγωνιζόμαστε, ήθελε να μορφωθούμε, να σπουδάσουμε, να επιμείνουμε, να δουλέψουμε. Αν δουλεύαμε και παίρναμε 10 ευρώ, μας έδινε άλλα 10, αν δεν δουλεύαμε, δεν είχαμε τίποτα. Η γιαγιά μου είναι τα πάντα. Γιαγιά, φίλη, μάνα, μέντορας είναι τα πάντα.
Έφυγες πολύ μικρός ξανά πίσω για Αγγλία…
Έφυγα 15 ετών γιατί ήθελα να εξελίξω τον εαυτό μου.
Ο μπαμπάς σου πώς είχε αντιδράσει τότε;
Ο πατέρας μου δεν έχει μπει ποτέ εμπόδιο σε τίποτα που θέλουμε. Πάντα στηρίζει όλων μας τις επιλογές.
Πώς είναι για ένα 15χρονο να βρίσκεται ξαφνικά μόνος στο Λονδίνο;
Τον πρώτο χρόνο έμεινα στη θεία μου που ζούσε εκεί. Τον επόμενο νοίκιασα σπίτι στο βόρειο Λονδίνο μαζί με τον αδελφό μου και την ξαδέλφη μου, που ήρθαν και εκείνοι για σπουδές. Μετά μετακομίσαμε στο Σάρεϊ, κοντά στο πανεπιστήμιο. Δεν ήμουν μόνος, ήμασταν μια οικογένεια από πιτσιρίκια που μοιραστήκαμε ένα σπίτι. Έπρεπε να σπουδάσω, αλλά και να πληρώνω τα έξοδα… Έκανα πάρα πολλές δουλειές, σε καφέ, αποθήκες, εργοστάσια υπολογιστών, ακόμη και σε εταιρεία που έφτιαχνε σάντουιτς δούλεψα ντελίβερι.
Κοιτάζοντας πίσω, πώς τα θυμάσαι αυτά τα χρόνια;
Με περηφάνια τα θυμάμαι. Δεν ξέρω αν θα σου φανεί περίεργο, αλλά αυτό που κάνω σήμερα είναι σαν να το ήξερα. Ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα με έναν και μόνο στόχο.