Η Αναστασία Γιάμαλη έδωσε συνέντευξη στο Reader.gr και στον Νίκο Σταματίνη και μίλησε για τις εργασιακές συνθήκες που έχει ζήσει και τη διαφορετική αντιμετώπιση που έχει μία γυναίκα στον εργασιακό της χώρο.
Είσαι δηλαδή τελείως παιδί της κρίσης…
Είμαι. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για τη γενιά των 700 ευρώ, αν θυμάσαι, και εμείς ζούσαμε με τον υποκατώτατο. Έχω ζήσει την υποαμοιβή, έχω ζήσει την έξτρα βάρδια που είναι πάντα απλήρωτη. Όλα αυτό, επειδή είμαι και γυναίκα με θηλυκή επιτέλεση, έρχεται και με έναν περιορισμό στην εμφάνιση πάρα πολύ συγκεκριμένο.
Δηλαδή;
Το κάθε άτομο καλό είναι να επιλέγει τον τρόπο που θα εμφανίζεται για να πάει στη δουλειά του, ξεκινάω με αυτό. Ωστόσο, δεν έχουμε την ίδια προϋπόθεση για να πάμε στη δουλειά εσύ κι εγώ.
Μία γυναίκα μάλλον θα πρέπει να είναι μακιγιαρισμένη, μάλλον θα πρέπει να είναι καλοχτενισμένη, μάλλον θα πρέπει τα νύχια της να είναι περιποιημένα και καλό είναι να φοράει συγκεκριμένα ρούχα που απαιτούν και μία συγκεκριμένη προετοιμασία.
Όλο αυτό το κόστος του μακιγιάζ, των νυχιών, του κομμωτηρίου στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι άντρες δεν το έχουν. Εμείς, λοιπόν, αυτό το κόστος δεν το πληρωνόμαστε και σε πληροφορώ ότι είναι μεγάλο.
Το ότι μπήκες σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο είναι κάτι που σε έφερε πιο κοντά με τις ιδέες του φεμινισμού;
Mεγάλωσα σε ένα σπίτι με τρεις γυναίκες καθώς οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή.
Έτσι, υπήρχε η αίσθηση της γυναικείας χειραφέτησης από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Ήμουν τυχερή να γνωρίσω τον παππού μου που μιλούσε πάντα για τρία Α όπως τα έλεγε τότε: Αυτόφωτη, Αυτόνομη, Ανεξάρτητη. Μεγάλωσε τις κόρες του με αυτή τη λογική και έτσι μεγάλωσαν και οι κόρες του εμένα.
Όταν έφτασα να διαβάζω για τον φεμινισμό, όταν είδα στο πεδίο πόσο βαθιά και ουσιαστική είναι αυτή η ανισότητα έχοντας αποκτήσει τα αναλυτικά εργαλεία για να την διαβάσω με βοήθησε ακόμη περισσότερο.