Ακόμα και οι δυσάρεστες στιγμές πλέον μοιάζουν αναπόφευκτο κομμάτι της ιστορίας της Επιδαύρου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Τίνα Μανδηλαρά στο σχετικό αφιέρωμα που ετοίμασε για την εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Η παράσταση του Ανατόλι Βασίλιεφ «Μήδεια» γιουχαΐστηκε όσο καμία το 2008, όπως και οι «Βάκχες» του Ματίας Λάνγκχοφ οχεδόν μία δεκαετία νωρίτερα. Τα κωμικοτραγικά ενσταντανέ που σημειώθηκαν πριν και μετά την παράσταση επισκιάστηκαν από την αξέχαστη αποχώρηση της Κατερίνας Γιουλάκη, η οποία έφυγε από το θέατρο ουρλιάζοντας «Ντροπή! Αίσχος!».
Ακόμα όμως και το πέρασμα από την Επίδαυρο του τεράστιου Πέτερ Στάιν δεν ήταν εύκολο. Η «Πενθεσίλειά» του το 2002, με τη Μανταλένα Κρίττα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και ξεσήκωσε ντόρο με το κόστος της, τα πανάκριβα κουστούμια και τα εντυπωσιακά σκηνικά, δεν κατάφερε να πείσει. Το ίδιο έχει συμβεί σχεδόν με κάθε εντυπωσιακή υπερπαραγωγή που έχει περάσει από εδώ. Σάμπως στην Επίδαυρο να μη χρειάζονται ούτε τα νταβαντούρια, ούτε τα κουστούμια, ούτε κοντά σκηνικά.
Απέριττη, όμορφη και λιτή ήταν η ερμηνεία της Φιόνα Σο, το 2008 – είχε έρθει και ο φίλος της ο Ιθαν Χοκ να τη χειροκροτήσει. Και ο Κέβιν Σπέισι με τον δικό του «Ριχάρδο» προσέφερε μια υποδειγματική ερμηνεία πριν από πέντε χρόνια. Φέτος όλοι περιμένουν τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου σε παραγωγή της Στέγης, ενός θεατρανθρώπου που έχει αγαπήσει πολύ η Επίδαυρος και έχει αφήσει εποχή με την υπέροχη Γκόλφω του το 2014.
Τελικά η Επίδαυρος μπορεί να είναι το θέατρο που προκαλεί πάντα άγχος στους επισκέπτες και τους ηθοποιούς, καθώς έχει το δικό της τρόπο και μέτρο να επιβάλλεται, αλλά οι στιγμές της δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ίσως να μην κατανοούσαμε με τον ίδιο τρόπο το θέατρο στην Ελλάδα, να μην καταλαβαίναμε ούτε το βάρος, ούτε τη συνέχεια αν δεν υπήρχε αυτό το μυσταγωγικό μέρος στον Νομό Αργολίδας.